Flessenpost...

Flessenpost…

Begin oktober en een stralende zonnige dag. Zo zonnig was het de hele zomer nog niet geweest. De drukte op het strand had zich gesitueerd tot één plek dichtbij de strandtenten en strandopgang,. Alsof de badgasten het weer nog steeds niet vertrouwden en in geval van een eventuele snel naderende bui snel de biezen konden pakken. De rest van het strand lag er zo goed als verlaten bij. De zomerhuisjes stonden inmiddels weer in de winterstalling en een enkel achtergebleven meubelstuk herinnerde aan een verloren zomer. Er kwam een zwerm meeuwen voorbij en aan het geluid te horen waren ze net zo van slag door het plotselinge mooie weer als de badgasten.

Ondanks de zon - die nog behoorlijk krachtig aanvoelde - was het een beetje nevelig boven zee waardoor de illusie ontstond dat hemel en zee in elkaar verdronken en de zeilschepen in de verte leken te zweven.
En ook al wist je dat ze even verderop moest liggen, had Zandvoort zich verstopt onder een nevelige deken. De meeuwen zwoegden door de dampige lucht. Zelfs het geluid dat daarmee gepaard ging klonk anders dan op een zonnige zomerdag … moeizamer alsof ze zich opnieuw aan de onbetrouwbare natuur moesten aanpassen. Er dwarrelde een donzig pluisje naar beneden,. Het huppelde van kuil naar kuil alsof het blij was met haar pas verworven vrijheid en het er nu eindelijk eens van ging nemen. Haar gevleugelde gastheer bleek een nog jonge meeuw die onder luid protest zichtbaar met moeite meevloog met zijn oudere soortgenoten.

Ze kijkt naar haar benen die de hele zomer nog niet zoveel zonlicht hebben gezien als vandaag en nu lichtrood beginnen te kleuren. Een beetje bewegen kan misschien geen kwaad. Ze staat op, klopt het zand uit haar handdoek en propt hem in haar tas. Het stuk strand waar zij zit is redelijk rustig, op een enkele verdwaalde badgast na. Ze neemt zich altijd voor om zich elegant over het strand voort te bewegen – sommige vrouwen kunnen dat perfect- maar op de een of andere manier wil het haar nooit lukken. De eerste paar stappen gaan nog wel … gewoon je voeten zachtjes zijdelings weg laten draaien en je rug recht zien te houden. Dat gaat eigenlijk best wel lekker… gewoon goed nadenken bij elke stap die je zet.Tot een verscholen kuiltje een einde maakt aan haar elegantie en ze met haar kont achteruit bijna een noodlanding moet maken.

Zit die vent haar nu uit te lachen, ’t is niet goed te zien, of liever gezegd zij kan het niet goed zien… haar bijziendheid, de scherpe zon en zijn zonnebril maken het haar onmogelijk om er echt een oordeel over te vellen. Gelukkig heeft ze haar benen en kont snel weer onder controle en traag en geconcentreerd loopt ze verder… hoe dan ook ze zal hem en zichzelf wel even laten zien dat ze het toppunt van elegantie kan zijn.... Elegant door het zand... Voetje voor voetje, de schelpen ontwijkend loopt ze naar het hardere gedeelte van het strand. De kustlijn brengt redding, opgelucht haalt ze adem. Onbegrijpelijk waarom mensen niet even hun rotzooi opruimen als ze het strand verlaten. Ze trekt de fles die half verscholen ligt in het natte zand aan de hals naar boven, en net als ze hem in de grote gele afvalbak wil mikken ziet ze dat er een keurig opgerold briefje in zit.

Flessenpost, na haar verbazing slaat haar fantasie op hol. Misschien wel van een schip geworpen door een zeeman wiens schip ten onder ging, een noodkreet… of een schoolproject, -ze ziet het jongetje al voor zich. Zijn tong uit zijn mond om zijn worp kracht bij te zetten waarna hij met hoopvolle blik de fles nakijkt terwijl de golven hem langzaam wegdragen- De Engelse kust is ook een optie, misschien is het een liefdesbrief. Hoelang zou de fles er wel niet over hebben gedaan. Ze bekijkt de fles nog eens voor ze de kurk er uitpeutert. Gewoon een fles, niets bijzonders aan te zien. De brief die er keurig opgerold in zit wil er met geen mogelijkheid uit. Ze rommelt een beetje tussen het zand … een stokje… daar moet het mee lukken. Met een beetje gepoer en gepeuter weet ze uiteindelijk de brief eruit te vissen. Met trillende vingers van opgewonden spanning rolt ze hem open. De letters zijn sierlijk en met grote halen en lussen geschreven, even kijkt ze er vol bewondering naar tot eindelijk de betekenis van de letters tot haar doordringen.










Koffie, Suiker, Thee
En neem ook even sigaretten mee……
En als je niet weet welke, vraag je het eerst maar even aan die lachende vent met die zonnebril.
XXX Jan




"Shit"… Als door een bij gestoken kijkt ze om zich heen op zoek naar die lachende vent met die zonnebril. Bingo… die vent die haar net al zat uit te lachen komt haar richting uit…"Marlboro!"
"Sorry?" vraagt ze gepikeerd…
"Marlboro" … klinkt het nogmaals met ingehouden lach.
Nijdig duwt ze hem de fles in zijn handen en baant zich zonder op haar pas verworven elegantie te letten een weg richting strandafgang… nog nooit heeft een woord zo’n dubbele betekenis gehad.
"Ohhhhh" … hoort ze de lachende man nog achter zich,"je had je gezicht moeten zien… onbetaalbaar."


© Copyright Ingrid Punt oktober 2011