...... Ingrid Schrijft ......: Honderdnegenennegentig

zondag 8 juni 2014

Honderdnegenennegentig

‘Sorry, maar we hebben maar één framemaat,’ het meisje van de receptie kijkt me met één opgetrokken wenkbrauw aan met een blik van –beslis nu ,want ik heb nog meer te doen-

Ze ziet mijn aarzeling en komt direct in actie.

‘Wij hebben ongeveer dezelfde lengte hoor, en ik fiets er ook op. Gewoon het zadel lager zetten.’

Als ze naast me komt staan, merk ik dat mijn zelfbeeld in de loop der jaren verwrongen vormen heeft aangenomen. Mijn geringe lengte blijkt mee te vallen, en we slaken beiden een zucht van verlichting. Ze schrijft een bonnetje voor me uit en overhandigt me het fietssleuteltje.

‘Alsjeblieft, het is nr. 199… hij staat daar.’

“Daar,” blijkt een ruim begrip.

Mannetjes en vrouwtjesfietsen, rijen dik, allemaal zwart en allemaal met versnelling. Het tellen geef ik al snel op.

Gelukkig heb ik 199 al na een minuut of tien gevonden. Nu alleen nog het zadel op zijn laagste stand zetten. Dit lukt me moeiteloos. Ik loop terug en gooi mijn tas -die nog op de grond stond- over mijn schouder. Maar als ik op 199 wil stappen zie ik dat mijn zadel los zit.

Getrek, gedraai, geduw en gewrik. Het zweet parelt me op mijn voorhoofd en al snel kom ik er achter dat het zadel niet meer mee zal geven.

Vreemd, daarnet verliep het zo soepel.

Ik besluit verhaal te halen bij het meisje van de receptie.

Na een laatste geïrriteerde blik op “mijn fiets” verrast de stang me…

Verrek, ik had toch een damesfiets?

Buiten de stang, valt me nu ook het nr. plaatje "212" op.

Mijn nr. 199 staat me een paar meter verderop hartgrondig uit te lachen,

Gelukkig heeft niemand mijn gestuntel gezien.

Met een beschaamd hoofd, fiets ik nog even naar de buurtsuper voor wat boodschappen. Het terras aan de overkant is afgeladen met luidruchtige Duitse -in driekwart broek en wandelschoenen gehulde- toeristen, die zich te goed doen aan een kop koffie, een biertje of andere Texelse versnapering.

Ik stal mijn fiets tussen zijn soortgenoten. Uit voorzorg hang ik de oranje hamster-mascotte, die ik heb gekregen bij mijn eigen buurtsuper aan mijn stuur. Lekker fel van kleur, dus dat kan niet missen.

Bepakt en bezakt kom ik even later weer buiten en hang mijn tassen aan het stuur. De zwaarste tas bind ik goed stevig op de bagagedrager.

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik op een druk kruispunt appels en peren bij elkaar moet rapen. Nog een stevige knoop in de hengsels, nee … dat zit wel snor, er is geen beweging meer in te krijgen. Tevreden steek ik de sleutel in het fietsslot, althans, dat was de bedoeling. Dan zie ik een oranje hamster naast me aan een stuur bungelen. Verd…..

“Nog nooit zoveel lachende Duitsers bij elkaar gezien.”