De regen komt met bakken naar beneden als ik het station uitloop... dus ik besluit om in plaats van door de stortbui naar huis te gaan, rechtsomkeer te maken en toch maar even een lekker broodje te gaan eten in de brasserie op het perron. De treinreis heeft me toch wel hongerig gemaakt, en na mijn "culinaire uitspatting" is het misschien iets droger, dus ik sla twee vliegen in één klap.
Het is behoorlijk donker in de brasserie, zuinige verlichting, en de donkere vloeren, tafels en stoelen maken het zicht niet echt veel beter. De menukaart hadden ze misschien beter in braille kunnen samenstellen, en een zaklantaarn op tafel zou ook geen overbodige luxe zijn geweest.
Maar na veel geknipper, gestaar en getuur wordt me duidelijk wat er op de kaart staat.
"Goedemiddag... heeft U een keus kunnen maken?" De serveerster kijkt me vriendelijk aan...
"Ja doet U mij maar een ijsthee en een broodje gemarineerde kip, " zeg ik terwijl ik de menukaart dichtklap. Na enige tijd staat ze weer voor me, de gemarineerde kip blijkt helaas op.
"Doe dan maar een broodje gemarineerde papagaai "schiet het eruit voor ik er erg in heb. "Ohhhhhhh... zegt ze geschokt "haar ogen worden zo groot als schoteltjes, ze slaat haar hand voor haar mond en kijkt of ze niet weet of ze moet lachen of huilen. Ik kijk haar een beetje bevreemd aan, zó erg was de grap wat mij betreft nu ook weer niet. Ze forceert een schamper lachje, en wacht duidelijk van slag geduldig op mijn tweede... "derde" keus.
Ik pak nogmaals de kaart en ik besluit te gaan voor de soep van de dag, geen idee wat het voor soep is maar een verrassing is altijd welkom.
De serveerster kijkt me opgelucht aan en terwijl ze weg loopt neem ik op m'n gemak de ruimte in me op.
Het is een grote ruimte, donker maar toch wel gezellig en de verlichting is dan wel zuinig maar toch ook wel weer sfeervol.
Er zit behoorlijk wat volk, allemaal mensen die net terug zijn van een reis, op iemand wachten of nog even iets nuttigen voor hun trein komt.
De serveersters lopen af en aan met de bestellingen.
Tussen de ingang en de keuken staat een grote hoge donkere houten toog, met daarachter een man die de glazen staat op te poetsen alsof z’n leven er van afhangt, rechts van de toog hangen de kapstokken, bomvol met doorweekte jassen en paraplu's.
M'n blik glijdt nu naar links van de toog en ik zie een grote lege kooi, naast de kooi staat een stok, er zit iets op die stok... ik zit er een tijdje naar te staren, zonder dat het tot me doordringt waar ik nu eigenlijk naar kijk... het "iets" beweegt... het knabbelt een beetje op een poot... en terwijl het op een poot knabbelt spreid het de kuif op z’n kop... een poot... een kop... een kuif... dit kan niet waar zijn..... " een papagaai!!!" Het heeft éven geduurd maar het muntje is gevallen.
Als de serveerster later komt afrekenen, zeg ik enigszins beschaamd, " ïk zie dat julie écht een papagaai hebben"... ze weet me gerust te stellen, "het is géén papagaai maar een kakatoe" ... gelukkig maar... dat scheelt!
De "pompoen" soep was trouwens erg lekker!
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten