Berusting 4...

Gedachteloos legt ze een bloemkool in haar winkelwagentje… een culinaire uitspatting of bloemkool… wat maakt het uit… hij proeft toch niet wat hij eet, althans dat idee heeft ze wel eens als ze hem alles zo naar binnen ziet schuiven… dus wat zal ze zich nog uitsloven. Als twee zombies zitten ze tegenover elkaar aan tafel, als ze tenminste al samen aan tafel zitten. Vaak genoeg eet ze alleen aan tafel en zit hij voor de tv met zijn bord op schoot. Al jaren hebben ze elkaar niets meer te melden. Eigenlijk was dit van het begin af aan al zo, maar ze was eigenwijs en wilde het hoe dan ook laten lukken. De caissière kijkt haar verveeld aan…. “koopzegels”… Ze schud haar hoofd, propt de spullen in haar tas en sjokt naar buiten. Als ze buiten een blik in de winkelruit werpt schrikt ze van haar spiegelbeeld. Wat een triest plaatje. Ze zet haar tas neer en bekijkt zichzelf iets nauwkeuriger. Haar grijze lokken hangen triest langs haar gezicht evenals haar mondhoeken. Ze is op… realiseert ze zich… en de eenzaamheid moe.

Ze moest hem hoe dan ook hebben en zie wat er van gekomen is. Vanaf het moment dat ze hem heeft weten te overreden dat ze bij elkaar hoorden was ze zielsgelukkig… dacht ze... “Dat ze bij elkaar hoorden”… wat een ironie… niets bleek minder waar. De rust en afstandelijkheid die ze vroeger zo aantrekkelijk aan hem vond verafschuwd ze nu. Zij praatte en hij luisterde…. “dacht ze.” Vanaf het moment dat ze erachter kwam dat het allemaal langs hem heen ging werd het écht stil in huis. Zij zweeg ook. Hij is wel tevreden met het leven dat ze samen leiden, en merkt niet eens hoe eenzaam zij zich voelt. Ze delen een huis, een tafel en een bed maar zijn mijlenver van elkaar verwijderd. Nergens wordt écht over gesproken, hij heeft ooit een muur om zich heen gebouwd en zij komt er niet doorheen. Zijn hart blijft koud en kil. Haar familie en vrienden ziet ze bijna nooit meer omdat hij het niet op kon brengen om met haar mee te gaan.” Koude drukte” noemde hij het. Maar ze kon geen smoesjes blijven verzinnen voor zijn afstandelijke gedrag en op een gegeven moment liet ze het zelf ook afweten. Ze heeft zich aangepast want hij gaf geen duimbreed toe en nu is ze net zo gesloten als hij.

Ze denkt terug aan het moment dat haar leven een keerpunt bereikte. Het moment dat hij weer eens niet op kwam dagen en zij hem dagenlang bleef bellen zonder dat hij opnam. Toen had ze het al kunnen weten. Maar ze wilde niet naar haar vrienden en haar eigen intuïtie luisteren. Ze wist dat hij zich niet kon binden. Ondanks dat, stelde ze alles in het werk om hem tóch weer te ontmoeten. Eindelijk gaf hij toe en ze vervloekt die dag nog steeds. Had ze zijn telefoonnummer maar gewist en was ze die dag maar met haar vriendin naar het strand gegaan. Één foute beslissing heeft haar lot bepaald en dit is er van gekomen. “Wat eten we?” vraagt hij zonder haar aan te kijken, meer uit gewoonte dan uit interesse. Ze antwoord niet, omdat haar antwoord hem toch Siberisch laat. Zwijgend zitten ze even later aan tafel. Als hij klaar is met eten staat hij op… ‘Vanavond maar eens vroeg naar bed’ zegt hij en loopt zonder haar antwoord af te wachten de kamer uit……
Ze knikt berustend.......

Copyright © Ingrid Punt augustus 2011

Wat eraan vooraf ging... >>> KLIK<<<