Berusting...

Kreunend kijkt hij op de wekker. Hij is klaarwakker en zou er nú eigenlijk uit moeten…. maar dat is nu net datgene dat hij niet op kan brengen. Hij draait zich geërgerd om en zuchtend geeft hij een paar flinke stompen in zijn kussen om vervolgens met zijn armen gekruist achter zijn hoofd naar het plafond te gaan liggen staren. Hij haat zichzelf voor hetgeen hij gaat doen, of liever gezegd hetgeen hij niet gaat doen.

In gedachten ziet hij haar staan. Nerveus kijkend op haar horloge. Zoals gewoonlijk weer veel te vroeg de minuten aftellend tot ze elkaar weer zien. Haar ogen lichten op zodra ze hem aan ziet komen en ze kijkt hem aan alsof hij met zijn overgewicht en rimpelige hoofd god’s mooiste creatie op aarde is. Zij ziet het angstige kind dat daar diep in hem verborgen zit, en daarmee komt ze te dichtbij. Ze is lief… mijn god wat is ze lief. En hij… hij zegt de verkeerde dingen, doet en laat de verkeerde dingen… hij is soms ronduit kwetsend tegen haar en toch blijft ze van hem houden... onvoorwaardelijk. Hij zal haar hart breken zoals hij dat al bij menige vrouw heeft gedaan. Het is geen kwade opzet… maar hij is bang. Bang om zich kwetsbaar op te stellen. Bang om afgewezen en bedrogen te worden. Bang om in de steek gelaten te worden.

Hij zou niets liever willen dan dat ze nu naast hem lag. Haar lange haren warrig om haar hoofd, haar zachte warme huid glimmend in het ochtendlicht dat door de gordijnen naar binnen valt. Haar lange wimpers trillend voor ze haar ogen langzaam opent en hem aankijkt met die liefdevolle lome blik. Ze kust en streelt hem zacht …. lacht en stapt traag uit bed, rekt zich uit als een lenige kat en vraagt of hij ook koffie wil. God, wat maakt ze hem gelukkig.

Tot nu toe was hij tevreden met zijn leven. Hij stond ’s morgens op … at, werkte, sportte, keek tv… had vrienden, een fijne familie en soms voor één avond een vrouw. Na zijn scheiding waren er wel de nodige vriendinnen, maar telkens weer liep het mis. Zodra de relatie vorderde en te intiem werd sloeg de angst om al zijn zekerheden kwijt te raken weer toe. Hij liet het uit voorzorg doodbloeden. Soms kwam hij gewoon niet meer opdagen of reageerde hij nergens meer op. Hij was er inmiddels een kei in geworden. Een kenner van het “met de botte bijl” beëindigen van een relatie. Sommige dingen mistte hij wel, maar hij vond het toch ook wel weer fijn om met niemand rekening te hoeven houden. Hij kan en wil zich niet meer binden… het doet te veel pijn, hij is te erg beschadigd.

Maar zij… zij zit in zijn hoofd. In gedachten ziet hij haar teleurgestelde en verdrietige ogen, de wekker verteld hem dat ze daar nu al zeker twintig minuten te lang staat. En dát ze er nog staat weet hij wel zeker. Hij ziet haar tranen en voelt haar pijn. Ze zal proberen hem te bellen… hij zal niet opnemen. Misschien stuurt ze hem een mail of brief… hij zal hem niet beantwoorden. Misschien belt ze ooit bij hem aan… hij zal niet open doen. En ooit…. Ooit komen ze elkaar misschien weer eens tegen. Hij zal vriendelijk naar haar knikken…… en zij…… zij knikt niet meer terug, daarvoor heeft hij haar té erg beschadigd. Dat is de prijs die hij moet betalen. Hij zal haar missen… God… wat zal hij haar missen… en zij hem… maar ooit zal de pijn weer plaatsmaken voor berusting. Berusting…… hij kan het weten.

Hij is daar al eens geweest………



Copyright © Ingrid Punt Augustus 2011