Falen-tijn

Het moest een gevoelig, mooi en romantisch Valentijnsgedicht worden… maar kan je een koe leren vliegen? Helaas, het gevoelige wilde nog wel lukken… Maar laten we nu eerlijk zijn, de enige die er wel bij vaart is de winkelier.  Dus ik hoef niets hoor… of… misschien een leuke kaart?

Falen-tijn

Het is al bijna Valentijn, 

wat zou ze van hem krijgen…

die Appenzeller armband past 

wel erg mooi bij haar ring.

Hij doet zo slinks, mysterieus, 

maar kan verdomd goed zwijgen

als hij maar niet met rozen komt, 

dat is niet echt haar ding.

Misschien krijgt ze die leren tas, 

of toch die stoere laarzen.

een weekendje Parijs 

of zelfs een weekje naar de zon.

Hij is een echte lieverd, 

weet haar altijd te verbazen

verleden jaar verraste hij haar 

met een bruidsjapon.

Maar dit jaar doet hij er niets aan, 

is tegen die commercie en zij... 

ze speelt het spel maar mee 

en knikt berustend braaf.

Ze moeten beiden zuinig zijn

 vanwege de regressie,

maar ach, die mooie armband 

lijkt haar wel ontzettend gaaf.

‘Jij houd toch zo van blinkend, 

schitter… glans?’ vroeg hij haar gister,

ze knikte heftig ja, en bloost 

wanneer de spanning stijgt.

da’s mooi zei hij, gaf haar een kus 

en lachte wat sinister

zie je nu wel, ze hoopt 

-weet bijna zéker wat ze krijgt-

Daar mocht iets tegenover staan 

dus zou ze hem verrassen,

een leuke, puike boekenbon, 

dan was ze er vanaf.

Het hoefde niet zo duur te zijn, 

wilde niets meer verbrassen,

al wist zij nu al jaren dat 

hij niets om lezen gaf.

Dan rukt ze lint en strikken los 

en is haast niet te stuiten,

wanneer hij arriveert, haar schat 

met doos van groot formaat.

Maar naar haar armband,tas of 

weekje zon kan ze wel fluiten,

als ze gilt naar haar Valentijn…  

"Een afwasautomaat?!!!"

© Ingrid Punt 13 februari  2013