Begrip…
Hij parkeert zijn auto op de lege
parkeerplaats. De regen van de afgelopen dagen heeft deze veranderd in een
drassige modderpoel. Het bos ligt er dan ook verlaten bij en er is geen levende
ziel te bekennen. Mooi, dat maakt het allemaal net iets makkelijker. Hij stapt
uit zijn auto en zijn suède schoenen zakken diep in de drassige grond.
Misschien had hij toch zijn kaplaarzen aan moeten doen… ach wat… die schoenen
heeft hij toch niet meer nodig. Hij opent de kofferbak en pakt een klein
klapstoeltje en een plastic tas van de plaatselijke supermarkt. Gisteren gaf de
kassière van diezelfde supermarkt hem nét dat zetje dat nodig was. Hij had een
diepvriesmaaltijd, een pak melk en een paar tompoezen betaald met vijftig euro.
Ze gaf hem wisselgeld terug van twintig euro. Toen hij er een opmerking over
maakte begon ze te huilen.
“Nee meneer, u gaf me echt 20 euro…. géén 50."
De discussie die er op volgde maakte de klanten achter hem ongeduldig en ze begonnen te mopperen.
“Nee meneer, u gaf me echt 20 euro…. géén 50."
De discussie die er op volgde maakte de klanten achter hem ongeduldig en ze begonnen te mopperen.
Hij begreep de kassière wel, Jennifer –
want zo heette ze volgens haar naamplaatje- zat er waarschijnlijk ook doorheen.
De hele dag belaagd door lastige klanten, en als ze vanavond eindelijk thuis
kwam na een lange werkdag hing haar man natuurlijk op de bank met de
afstandsbediening en een biertje. En maar zeuren hoe zwaar hij het die dag
heeft gehad. Wellicht nog een paar ruzie makende kinderen die jengelden dat ze
honger hadden en een moeder die direct aan de telefoon hing om te klagen over
haar stramme lijf. Nee, Jennifer had het zéker niet gemakkelijk. Zelfs de
mopperende klanten begreep hij … ze wilden in tegenstelling tot hem natuurlijk
allemaal naar huis, snel eten en dan nog even sporten voor de ontspanning. Of
naar vrienden… misschien wel naar een leuke voorstelling in één of ander
theater. En dan kon en mocht je natuurlijk niet te laat komen. Ach, het kon er
ook allemaal nog wel bij.
“Het is goed Jennifer, ik lette waarschijnlijk niet goed op” hoorde hij zichzelf troostend zeggen en hij knikte vriendelijk sussend naar de klanten achter hem. Maar vanaf dat moment stond zijn besluit vast.
“Het is goed Jennifer, ik lette waarschijnlijk niet goed op” hoorde hij zichzelf troostend zeggen en hij knikte vriendelijk sussend naar de klanten achter hem. Maar vanaf dat moment stond zijn besluit vast.
Het begon allemaal met zijn ontslag twee
jaar geleden. Inkrimpen…. een mooi woord en hij was er de dupe van geworden.
Ondanks de vierentwintig jaar die hij bij het bedrijf werkzaam was geweest
hadden ze hem zonder pardon op straat gezet. Hij had het gelaten over zich heen
laten komen. Het was hij… of die ander. Die ander was een jongere collega
geweest die net vader was geworden. Hij lag goed in de markt bij zijn baas
omdat hij altijd nét een tandje extra bijzette. Een goede knul en nog vol
energie en enthousiasme. Hijzelf had zijn beste tijd gehad. Zijn leeftijd begon
hem parten te spelen en aan het einde van de week was hij doodop. Hij had
tijdens het laatste gesprek met zijn baas van zijn stoel moeten springen en met
zijn vuist op diens bureau moeten slaan, voor zichzelf op moeten komen, hem
moeten overtuigen van zijn ongelijk.
Maar niets van dat alles had hij gedaan…
hij had alleen maar stilletjes zitten kijken naar de foto op het bureau van
zijn baas. Een foto van diens vrouw, zo te zien behoorlijk veeleisend aan haar
dure kleding en sieraden te zien en god wat keek ze streng. Zijn baas had het
thuis dus ook niet lekker. Zodra hij thuis kwam begon ze natuurlijk te zeiken
waarom hij zo laat was en over de klusjes die nog gedaan moesten worden. En of
hij eerst even de vuilnis buiten wilde zetten, en daarna moest hij de dure
vakantiefolders nog doornemen,” hoewel zij haar keus natuurlijk al láng had
gemaakt.” De helft van het gesprek was langs hem heengegaan en hij begreep pas
wat zijn baas bedoelde toen deze opstond om hem te bedanken voor al die jaren
trouwe dienst. Zijn baas had het er duidelijk moeilijk mee en was ook maar een
pion in het grote geheel. Hij keek nog even naar de zelfvoldane grijns van de
vrouw op de foto en hij kon alleen maar medelijden met hem voelen.
Het begint te regenen…. Mooi, hij had het
waarschijnlijk niet gekund als het een zonnige dag was geweest. Hoelang was het
nu al niet geleden dat hij de zon op zijn huid had voelen branden.. Vakanties
naar de zon zaten er voor hem en zijn vrouw niet meer in toen bleek dat hij in
zijn expertise niet zo snel meer aan de bak kon komen. Zijn humeur was er in
elk geval niet zonniger op geworden. Misschien had de zon hier ook wel
geschenen maar was het hem niet opgevallen of kon hij er niet meer écht van
genieten. Op een dag kon zijn vrouw niet meer tegen zijn sombere buien. De
rekeningen stapelden zich op en na bijna negentien jaar huwelijk vertrok ze.
Ach… hij begreep het wel. Eigen schuld, dikke bult, wat moest ze met een vent
die de hele dag liep te mokken als een klein kind en alleen maar medelijden met
zichzelf had. Stapelgek was hij op haar geweest. Ze was een schat, maar
verdiende beter. Dus veel moeite had hij niet meer gedaan om haar tegen te
houden. Hij is moe… doodmoe.
Daar, die boom bij die vijver, dat lijkt
hem wel een geschikte plek. De eenden in de vijver kwaken luid en het begint
harder te regenen. Hij klapt het stoeltje open, zet het tegen de boom en haalt
het touw uit de plastic tas. Met een flinke worp slingert hij het touw om een
dikke tak, trekt zijn bemodderde schoenen uit en zet die keurig naast de stoel.
Hij stapt op de stoel, legt de strop rustig om zijn nek, sluit zijn ogen en
luistert. Het ruisen van de wind door de bomen wordt overstemt door het tikken
van de regen op de bladeren en het klotsen van het water tegen de wallenkant.
“Idioot!” Lijkt iemand luid te roepen…
Hij opent zijn ogen. De eend kijkt hem minachtend aan.
”Ksssst… wegwezen jij” sist hij tegen het beest, maar die weet van geen wijken.
“Oké, ik had het liever zonder publiek gedaan maar blijf vooral rustig zitten waar je zit. Ik begrijp het wel… jij wil natuurlijk schuilen voor de regen.”
“Idioot!” Lijkt iemand luid te roepen…
Hij opent zijn ogen. De eend kijkt hem minachtend aan.
”Ksssst… wegwezen jij” sist hij tegen het beest, maar die weet van geen wijken.
“Oké, ik had het liever zonder publiek gedaan maar blijf vooral rustig zitten waar je zit. Ik begrijp het wel… jij wil natuurlijk schuilen voor de regen.”
Het moet niet veel gekker worden, nu had
hij zelfs begrip voor die stomme eend. Begrip… dat is dus al die jaren zijn
zwakke plek geweest. Dat eeuwige begrip voor anderen en hij schoot er zelf
altijd bij in. Maar vandaag heeft hij voor het eerst in zijn leven eens begrip
voor zichzelf. Met één oog op de eend gericht trekt hij de strop strak om zijn
nek, nu niet gaan twijfelen. Eén, twee… en hij geeft de stoel een trap. Onder
luid gekwaak en gekraak breekt de tak af en beland hij in het zachte vochtige
mos. Hij wist het, die tompouce van gisteren gaf de doorslag. Daar ligt hij
dan, zonder schoenen, een touw om zijn nek en gadegeslagen door een
nieuwsgierige eend. Nee hé, de zon piept ook ineens door de wolken en hij voelt
de warme stralen tussen de bladeren door op zijn gezicht. Dat voelt eigenlijk best lekker.
Zuchtend staat hij op en veegt de de
blaadjes en takjes van zijn broek.
"Hé… eend… het schijnt mijn tijd nog niet te zijn."
Het beest kijkt hem stom aan, draait zich om en waggelt –tevreden lijkt het wel- terug naar het water. Hij stopt het touw netjes terug in de tas, trekt zijn schoenen aan, klapt het stoeltje in en loopt terug naar de parkeerplaats. Misschien moest ik mijn begrip maar eens beter benutten. Een baan in de maatschappelijke sector misschien.
"Hé… eend… het schijnt mijn tijd nog niet te zijn."
Het beest kijkt hem stom aan, draait zich om en waggelt –tevreden lijkt het wel- terug naar het water. Hij stopt het touw netjes terug in de tas, trekt zijn schoenen aan, klapt het stoeltje in en loopt terug naar de parkeerplaats. Misschien moest ik mijn begrip maar eens beter benutten. Een baan in de maatschappelijke sector misschien.
Terwijl hij de warme zonnestralen in zijn
nek voelt branden kijkt hij naar zijn verpeste suède schoenen…… doodzonde……
© Copyright Ingrid Punt februari 2012
ik had hem ergens al eens gelezen, maar wederom van genoten hoor...
BeantwoordenVerwijderenDat zou best eens kunnen Pieter, maar dank je voor het lezen en je reactie.
VerwijderenHey, kijk, Pietertje was er ook, 3 jaar geleden alweer.
BeantwoordenVerwijderenMaar Ingrid, wat is hij weer mooi, en RAAK !!!
Ook ik stond ooit daar, en precies ook met dat gevoel, zo van ik snap ze wel, en zo. En die baas...ja, meid, mij ruilde hij in voor de stagiere die ik met zoveel plezier opgeleid had. Ik mocht vertrekken.
Dat is nu al weer heel wat jaartje geleden, en sindsdien is mijn motivatie om aan het werk te gaan behoorlijk afgenomen.
Maar het leven zlef lacht mij gelukkig weer toe, en zo'n zonnige dag als vandaag blijkt een positieve invloed op iedereen te hebben, en dus ook op mij. Ik ben blij dat ik er nog ben, want ik heb nog veel te doen en te geven. Knuffel van mij <4
Kwek-kwek-kwek-kwek-kwek.... :-)