Blogarchief

vrijdag 15 februari 2013

Begrip



Begrip…

Hij parkeert zijn auto op de lege parkeerplaats. De regen van de afgelopen dagen heeft deze veranderd in een drassige modderpoel. Het bos ligt er dan ook verlaten bij en er is geen levende ziel te bekennen. Mooi, dat maakt het allemaal net iets makkelijker. Hij stapt uit zijn auto en zijn suède schoenen zakken diep in de drassige grond. Misschien had hij toch zijn kaplaarzen aan moeten doen… ach wat… die schoenen heeft hij toch niet meer nodig. Hij opent de kofferbak en pakt een klein klapstoeltje en een plastic tas van de plaatselijke supermarkt. Gisteren gaf de kassière van diezelfde supermarkt hem nét dat zetje dat nodig was. Hij had een diepvriesmaaltijd, een pak melk en een paar tompoezen betaald met vijftig euro. Ze gaf hem wisselgeld terug van twintig euro. Toen hij er een opmerking over maakte begon ze te huilen. 
“Nee meneer, u gaf me echt 20 euro…. géén 50." 
De discussie die er op volgde maakte de klanten achter hem ongeduldig en ze begonnen te mopperen.
Hij begreep de kassière wel, Jennifer – want zo heette ze volgens haar naamplaatje- zat er waarschijnlijk ook doorheen. De hele dag belaagd door lastige klanten, en als ze vanavond eindelijk thuis kwam na een lange werkdag hing haar man natuurlijk op de bank met de afstandsbediening en een biertje. En maar zeuren hoe zwaar hij het die dag heeft gehad. Wellicht nog een paar ruzie makende kinderen die jengelden dat ze honger hadden en een moeder die direct aan de telefoon hing om te klagen over haar stramme lijf. Nee, Jennifer had het zéker niet gemakkelijk. Zelfs de mopperende klanten begreep hij … ze wilden in tegenstelling tot hem natuurlijk allemaal naar huis, snel eten en dan nog even sporten voor de ontspanning. Of naar vrienden… misschien wel naar een leuke voorstelling in één of ander theater. En dan kon en mocht je natuurlijk niet te laat komen. Ach, het kon er ook allemaal nog wel bij. 
“Het is goed Jennifer, ik lette waarschijnlijk niet goed op” hoorde hij zichzelf troostend zeggen en hij knikte vriendelijk sussend naar de klanten achter hem. Maar vanaf dat moment stond zijn besluit vast.
Het begon allemaal met zijn ontslag twee jaar geleden. Inkrimpen…. een mooi woord en hij was er de dupe van geworden. Ondanks de vierentwintig jaar die hij bij het bedrijf werkzaam was geweest hadden ze hem zonder pardon op straat gezet. Hij had het gelaten over zich heen laten komen. Het was hij… of die ander. Die ander was een jongere collega geweest die net vader was geworden. Hij lag goed in de markt bij zijn baas omdat hij altijd nét een tandje extra bijzette. Een goede knul en nog vol energie en enthousiasme. Hijzelf had zijn beste tijd gehad. Zijn leeftijd begon hem parten te spelen en aan het einde van de week was hij doodop. Hij had tijdens het laatste gesprek met zijn baas van zijn stoel moeten springen en met zijn vuist op diens bureau moeten slaan, voor zichzelf op moeten komen, hem moeten overtuigen van zijn ongelijk.
Maar niets van dat alles had hij gedaan… hij had alleen maar stilletjes zitten kijken naar de foto op het bureau van zijn baas. Een foto van diens vrouw, zo te zien behoorlijk veeleisend aan haar dure kleding en sieraden te zien en god wat keek ze streng. Zijn baas had het thuis dus ook niet lekker. Zodra hij thuis kwam begon ze natuurlijk te zeiken waarom hij zo laat was en over de klusjes die nog gedaan moesten worden. En of hij eerst even de vuilnis buiten wilde zetten, en daarna moest hij de dure vakantiefolders nog doornemen,” hoewel zij haar keus natuurlijk al láng had gemaakt.” De helft van het gesprek was langs hem heengegaan en hij begreep pas wat zijn baas bedoelde toen deze opstond om hem te bedanken voor al die jaren trouwe dienst. Zijn baas had het er duidelijk moeilijk mee en was ook maar een pion in het grote geheel. Hij keek nog even naar de zelfvoldane grijns van de vrouw op de foto en hij kon alleen maar medelijden met hem voelen.
Het begint te regenen…. Mooi, hij had het waarschijnlijk niet gekund als het een zonnige dag was geweest. Hoelang was het nu al niet geleden dat hij de zon op zijn huid had voelen branden.. Vakanties naar de zon zaten er voor hem en zijn vrouw niet meer in toen bleek dat hij in zijn expertise niet zo snel meer aan de bak kon komen. Zijn humeur was er in elk geval niet zonniger op geworden. Misschien had de zon hier ook wel geschenen maar was het hem niet opgevallen of kon hij er niet meer écht van genieten. Op een dag kon zijn vrouw niet meer tegen zijn sombere buien. De rekeningen stapelden zich op en na bijna negentien jaar huwelijk vertrok ze. Ach… hij begreep het wel. Eigen schuld, dikke bult, wat moest ze met een vent die de hele dag liep te mokken als een klein kind en alleen maar medelijden met zichzelf had. Stapelgek was hij op haar geweest. Ze was een schat, maar verdiende beter. Dus veel moeite had hij niet meer gedaan om haar tegen te houden. Hij is moe… doodmoe.
Daar, die boom bij die vijver, dat lijkt hem wel een geschikte plek. De eenden in de vijver kwaken luid en het begint harder te regenen. Hij klapt het stoeltje open, zet het tegen de boom en haalt het touw uit de plastic tas. Met een flinke worp slingert hij het touw om een dikke tak, trekt zijn bemodderde schoenen uit en zet die keurig naast de stoel. Hij stapt op de stoel, legt de strop rustig om zijn nek, sluit zijn ogen en luistert. Het ruisen van de wind door de bomen wordt overstemt door het tikken van de regen op de bladeren en het klotsen van het  water tegen de wallenkant. 
“Idioot!” Lijkt iemand luid te roepen… 
Hij opent zijn ogen. De eend kijkt hem minachtend aan. 
”Ksssst… wegwezen jij” sist hij tegen het beest, maar die weet van geen wijken. 
“Oké, ik had het liever zonder publiek gedaan maar blijf vooral rustig zitten waar je zit. Ik begrijp het wel… jij wil natuurlijk schuilen voor de regen.”
Het moet niet veel gekker worden, nu had hij zelfs begrip voor die stomme eend. Begrip… dat is dus al die jaren zijn zwakke plek geweest. Dat eeuwige begrip voor anderen en hij schoot er zelf altijd bij in. Maar vandaag heeft hij voor het eerst in zijn leven eens begrip voor zichzelf. Met één oog op de eend gericht trekt hij de strop strak om zijn nek, nu niet gaan twijfelen. Eén, twee… en hij geeft de stoel een trap. Onder luid gekwaak en gekraak breekt de tak af en beland hij in het zachte vochtige mos. Hij wist het, die tompouce van gisteren gaf de doorslag. Daar ligt hij dan, zonder schoenen, een touw om zijn nek en gadegeslagen door een nieuwsgierige eend. Nee hé, de zon piept ook ineens door de wolken en hij voelt de warme stralen tussen de bladeren door op zijn gezicht. Dat voelt eigenlijk best lekker.
Zuchtend staat hij op en veegt de de blaadjes en takjes van zijn broek. 
"Hé… eend… het schijnt mijn tijd nog niet te zijn."
Het beest kijkt hem stom aan, draait zich om en waggelt –tevreden lijkt het wel- terug naar het water. Hij stopt het touw netjes terug in de tas, trekt zijn schoenen aan, klapt het stoeltje in en loopt terug naar de parkeerplaats. Misschien moest ik mijn begrip maar eens beter benutten. Een baan in de maatschappelijke sector misschien.
Terwijl hij de warme zonnestralen in zijn nek voelt branden kijkt hij naar zijn verpeste suède schoenen…… doodzonde……
© Copyright Ingrid Punt februari 2012

3 opmerkingen:

  1. ik had hem ergens al eens gelezen, maar wederom van genoten hoor...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat zou best eens kunnen Pieter, maar dank je voor het lezen en je reactie.

      Verwijderen
  2. Hey, kijk, Pietertje was er ook, 3 jaar geleden alweer.
    Maar Ingrid, wat is hij weer mooi, en RAAK !!!
    Ook ik stond ooit daar, en precies ook met dat gevoel, zo van ik snap ze wel, en zo. En die baas...ja, meid, mij ruilde hij in voor de stagiere die ik met zoveel plezier opgeleid had. Ik mocht vertrekken.
    Dat is nu al weer heel wat jaartje geleden, en sindsdien is mijn motivatie om aan het werk te gaan behoorlijk afgenomen.
    Maar het leven zlef lacht mij gelukkig weer toe, en zo'n zonnige dag als vandaag blijkt een positieve invloed op iedereen te hebben, en dus ook op mij. Ik ben blij dat ik er nog ben, want ik heb nog veel te doen en te geven. Knuffel van mij <4
    Kwek-kwek-kwek-kwek-kwek.... :-)

    BeantwoordenVerwijderen