Blind vertrouwen

Blind vertrouwen…

Er staat een flinke rij voor de ijssalon bij de sluizen in Muiden,  alsof ze het vandaag voor niets krijgen. Ach, het is eindelijk mooi weer. Na een lange, natte, troosteloze zomer neemt menigeen de wachttijd voor lief.  Ik maak het mezelf gemakkelijk op een terras aan de overkant. Hier heb ik goed zicht, op zowel de ijssalon als op de pleziervaartuigen die voor de sluis liggen. Het is druk, zowel op het water als op de wal. Aan één van de tafeltjes voor de ijssalon, zit een klein jongetje met grote blauwe pet en blonde krullen gulzig aan zijn ijsje te likken. Hij geniet zichtbaar, wat op zich al een lust voor het oog is. Voor de ijssalon stopt een tandem met een man en een vrouw. De vrouw zit stoer voorop. Ze stappen af, en aan de oogopslag van de man te zien wordt al snel duidelijk dat zijn zicht beperkt is… om niet te zeggen stekenblind.

Nadat de fiets veilig is gestald, pakt de vrouw de hand van de man en fluistert hem iets in het oor.  Na zijn instemmende knik sluit ze aan in de rij. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om met zijn handen de veren van het voorste zadel te inspecteren. Hij streelt even liefdevol over het zadel wat net nog bedekt werd door het achterwerk van de vrouw. Zolang de vrouw  in de rij staat, neemt hij de geluiden die vanaf het terras klinken in zich op. Het zadel blijft zijn houvast. Zijn vrouw maakt een praatje met de dames die voor haar in de lange rij staan en dit tovert een glimlach rond de mond van de blinde man.

Het scherpe zonlicht weerkaatst op mijn tafeltje en ik sluit automatisch mijn ogen. Ik probeer me voor te stellen wat de blinde man op dit moment zou kunnen ervaren. Flarden van gesprekken, gelach, een jengelend kind, het klinken van glazen, het schuiven van een asbak over de houten tafel, iemand roert in zijn kopje, een boer, glasgerinkel, gevloek, geschuif van stoelen, geslurp,gesmak…  Maar ik mis is het gelukzalige gezicht van het jongetje met de blauwe pet. Snel open ik mijn ogen, en ja hoor, hij zit er nog. Ik geniet net zolang met hem mee, tot het laatste stukje van het ijshoorntje achter zijn kiezen is verdwenen. Hij springt van zijn kruk, en aan de hand van zijn moeder en zusje verdwijnt hij uit mijn gezichtsveld.

De blinde man staat nog steeds met zijn gezicht naar de zon gekeerd. Maar zo, dat zijn gehoor de rij voor de ijssalon goed kan volgen. Zijn vrouw die met twee ijsjes zijn kant oploopt heeft hij allang ‘gezien’ verteld de blik op zijn gezicht. Hij steekt zijn hand precies op het juiste moment uit om het ijsje van zijn vrouw aan te pakken. Het genieten kan beginnen.

Als de ijsjes na enkele gelukzalige momenten op zijn, drukt de vrouw de man een servetje in zijn handen waarmee hij zijn mond afveegt. Ze is behulpzaam, maar net voldoende om hem zijn gevoel van eigenwaarde niet te ontnemen. Ze fluistert weer even in zijn oor, hij glimlacht en zijn handen zoeken weer het zadel om vervolgens stevig het stuur te omvatten. Na de aanwijzingen van de vrouw zetten ze gelijktijdig af en fietsen ze de straat uit. Ik kijk ze nog even peinzend na.

Mocht je ooit een pestbui hebben, probeer dan eens een ijssalon op te zoeken. Ga op zoek naar of een jongetje met een blauwe pet. Of een blinde… geloof me, je bent de rest van de dag in een opperbeste stemming. Zelden mensen zo zien genieten van een ijsje als op die dag.

© Copyright Ingrid Punt 2012