De mensen van Weleer...

De mensen van weleer… 

ze deelden ooit mijn leven,

nu zij er niet meer zijn blijft het voor mij

 een vreemd gegeven.

Eens deelden wij iets met elkaar, ‘t behoord nu tot ’t verleden,

laat me niet meer misleiden, want

ik leef nu in het heden.

dan is er plots een geur, geluid, soms zie ik hen weer staan,

maar weet, het leven draait wel door

ik moet ze laten gaan.

gevoelens van weleer… ik wil het niet vergeten

‘niet doen, je doet jezelf zo’n pijn’

is mij wel eens verweten.

‘ach, laat het toch, toe denk vooruit, laat los, wees nu eens sterk’

ik doe mijn best, probeer het echt

totdat ik weer bemerk…

de mensen van weleer… ik blijf zo aan ze hangen,

herinneringen aan wat was, doet

mij naar hen verlangen.

het voelde veilig en vertrouwd, ik meende ze te kennen,

nu moet ik verder zonder hen en kan

daar slecht aan wennen.

de mensen van weleer…  je kunt het toch niet dwingen

hun liefde en hun energie blijven

mij nog omringen.

vergeet hen niet, dan maar verdriet, als ik aan ze blijf denken

ga mij het niet verbieden, omdat

ik iemand zou krenken.

de mensen van weleer… je kunt ze niet onttronen,

ze zijn een onderdeel van mij, blijven

mijn hart bewonen.

© Copyright september 2012