Wanneer het leven lastig wordt …
de dood begint te knagen,
je lichaam
als een strak korset
te zwaar om mee te dragen.
Jouw wereld alsmaar
kleiner wordt ...
het voelt als het gevang,
je aan je stoel gekluisterd bent
met uitzicht op ’t behang.
De pil die men je ’s morgens gaf
ligt ’s avonds in je hand,
je kijkt me angstig aan en vraagt
'waar
is toch mijn verstand?'
Wanneer het leven eenzaam wordt …
gezichten
zijn je vreemd,
en overal waar je nu bent
voel je jezelf ontheemd.
Je kinderen komen elke dag
om goed voor je te zorgen,
maar
kunnen niet voorkomen dat
je bang bent voor de morgen.
Een knop voor
dit een knop voor dat,
je hoeft alleen te drukken,
maar hoe wanhopig
moet je zijn
als dit niet meer gaat lukken.
Wanneer het leven lijden
wordt …
en alles ben je kwijt,
de mensen om je heen zijn lief
maar
hebben weinig tijd.
Je hoeft niets meer,
je kan niets meer,
en
alles doet je zeer.
en jij ... die nooit gelovig was zegt,
'Onze Lieve
Heer...
De weg is lang, de weg is zwaar,
maar ach het zijn god’s
wegen.
maar als het leven lastig wordt…
dan is de dood een zegen.'
Copyright © Ingrid Punt Juni 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten