Dat het een zwaar jaar zou worden, dat was duidelijk, maar zo zwaar? Bij vlagen was de sfeer in de klas niet te harden. De kinderen pasten zich allen aan op hun eigen manier. Sommige kinderen deden uitermate hun best om alles in juf’s ogen maar goed te doen en maar niet uit de toon te vallen. Ze namen bonbon’s en snoepjes voor juf mee en als ze tóch iets "fout" deden gaven ze gewoon een ander de schuld uit angst voor Juf's woede.
De rest van de dag liepen ze strak in het gareel om 's middags uitgeput naar huis te kunnen gaan. Sommigen deden er letterlijk alles aan om vooral maar niet op te vallen en werden één met de wit gekalkte muren .Sommige kinderen waren uit veiligheidsoverwegingen op hand van de juf en vormden een muur tegen de kinderen die niet zo bij juf in de smaak vielen.
Pestgedrag werdt orde van de dag, maar dan vooral tegen de kinderen die het toch al moeilijk hadden om zichzelf in deze klas te kunnen zijn. Het waren vooral de kinderen die juf's valse trekjes zagen en Juf’s "goede bedoelingen" in twijfel durfden trekken. Mick was daar een goed voorbeeld van. Juf’s aversie tegen zijn doordringende en vooruitziende blik werd hem fataal en maakte van een zelfverzekerd, blijmoedig en opgewekt kind een onzeker, angstig, zielig hoopje ellende. Als Mick niet direct snapte wat juf bedoelde werd hij voor de hele klas belachelijk gemaakt. Was er iets gebeurd in de klas wat niet door de beugel kon, Mick had het gedaan, ook volgens de kinderen die op Juf’s hand waren. Het onderdeel van de witgekalkte muur hield wijselijk de mond. Met als gevolg dat Mick werd gezien als een stoorzender in de klas.
Er moesten volgens juf maatregelen tegen Mick worden getroffen door middel van muurtjes die om Mick heen geplaatst zouden worden want dan stoorde hij de klas niet zo en kon hij zich beter concentreren. "Met andere woorden… het was voor Mick’s eigen bestwil."
Een bezoek aan een audioloog werd al snel geadviseerd want Mick luisterde niet of slecht. Mick bleek inderdaad doof... maar Oost-Indisch zoals de audioloog de moeder lachend gerust stelde. Mick’s moeder had al snel het spel van Juf door en verzette zich met hand en tand. Op oudergesprekken werd haar gevraagd hoe met Mick om te gaan. Haar advies om niet zo tegen Mick te schreeuwen omdat je als volwassene dan ook niet meer zou luisteren, werd afgedaan met het antwoord van juf, dat ze nóóit tegen de kinderen schreeuwde.
Hoe bizar is het dan als je als moeder bij toeval een paar dagen later op de gang loopt en vanuit de klas diezelfde perfecte juf als een viswijf tegen je kind tekeer hoort gaan, hij belachelijk wordt gemaakt tegenover zijn klasgenootjes en hij met de vloer gelijk wordt gemaakt op een manier die je je ergste vijand nog niet gunt.
De gesprekken met juf werden een regelrechte hel. Juf’s jarenlange ervaring stonden elk advies in de weg. Op brutaliteit kon ze hem niet betrappen maar Mick kon de dingen op zo’n duidelijke en volwassen manier formuleren dat Juf geen weerwoord had en dus letterlijk met een mond vol tanden voor de klas stond. Iets wat uiteraard niet handig is tegenover een klas met kinderen die de luiers net ontgroeid zijn. Buiten de lijntjes kleuren was in haar ogen geen vorm van eventuele creativiteit maar een duidelijke afwijking. Drukke kinderen zaten al snel aan de Ritalin, kinderen die het verschil tussen een "D" en een "T" niet snel genoeg doorhadden moesten naar speciaal onderwijs, en het witte plamuurwerk mocht fijn nog een jaartje overdoen.
Zo creëerde juf al snel haar perfecte klas, een klas die zij begreep. Een klas die bestond uit jaknikkers, verraders en angsthazen.
Hoe het Mick verging? Het eerste jaar met zijn nieuwe juf had hij elke dag buikpijn. Kon hij ’s avonds niet in slaap komen, wilde hij ’s morgens zijn bed niet uit, ging huilend naar school, wilde hij haast niet eten, was misselijk, angstig en zelfs depressief. Toen bleek dat hij Juf Mia nog een jaar kreeg heeft hij gehuild alsof hij nooit meer zou stoppen. Maar toen kwam de ommekeer.
Hij was een jaar ouder, wijzer en had geleerd om zijn vooruitziende en doorgrondende blik ten volle te benutten. Hij heeft dat jaar overleefd en kwam er sterker uit. Hij heeft geleerd om op zijn gevoel te vertrouwen en dat mensen die hij instinctief al niet vertrouwd ook niet te vertrouwen zijn. Hij heeft zich verbaal goed weten te verweren.
Dus juf Mia… bedankt, niet omdat je Mick het rekenen en lezen zo goed hebt bijgebracht maar vanwege het feit dat je hem hebt geleerd dat het met zijn mensenkennis wel goed zit!!!
Copyright © Ingrid Punt Juli 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten