Als hij wakker wordt heeft hij een zware kater,
althans zo voelt het. Een hoofd vol met watten en een tong van leer. De wekker
naast hem op het nachtkastje geeft aan dat hij toch zéker minimaal een uur of
zes moet hebben geslapen. Dat gebeurt hem nooit zo midden op de dag. Moeizaam
zwaait hij zijn benen over de rand van het bed en steekt een sigaret op. Zijn
hoofd bonkt en hij heeft moeite om zijn ogen open te houden. Een koude douche
zal hem misschien goed doen. 'Ellen, ik ga nog even douchen hoor…… Ellen?' In de
kamer ernaast is niemand aanwezig, vreemd, het laatste wat hij zich kan
herinneren is dat ze hem iets te drinken kwam brengen… 'Ellen?!?!' Hij houd even
z’n adem in om zijn gehoor optimaal te kunnen benutten, maar al wat hij hoort is
doodse stilte, er volgt geen antwoord, mooi dat geeft hem de kans om Chantal
even snel te bellen om de boel kort te sluiten. Als hij z’n mobiel pakt ziet hij
dat hij drie oproepen van haar heeft gemist, maar als hij haar belt krijgt hij
geen gehoor. Oké, dan niet, misschien heeft ze de pest in dat ze hem niet kon
bereiken. Hij lacht zachtjes, dat is wat hem het meest in haar aantrekt, haar
onvoorspelbaarheid, haar arrogantie, haar koppigheid en wispelturigheid.
Zo anders dan Ellen die hij altijd alles wijs heeft kunnen maken. Ellen, die zijn domme smoezen altijd zonder pardon slikte. Ellen, die altijd alles deed om het hem maar naar de zin te maken. Ellen, die het thuis gezellig probeerde te maken en hij moest daar aan meedoen. Ellen, die wilde geloven dat ze het perfecte gezinnetje had. Doodmoe wordt hij ervan, hij wil vrij zijn, vrij om te gaan en staan waar hij wil. Maar een scheiding is uitgesloten, hij kijkt even naar de gouden Rolex die hij om zijn pols draagt. Het meeste wat hij bezit is eigenlijk van Ellen, het huis is van Ellen, het bedrijf waar hij werkt is in handen van Ellen’s familie. Na een scheiding zullen ze er geen moeite mee hebben om hem glashard aan de kant te zetten aangezien ze toch al niet zo van hem gecharmeerd zijn. Hij heeft een dure smaak en Chantal weet ook van uitgeven.
De
dood van Kim heeft hem ongewild geholpen, daarna raakte Ellen totaal de weg
kwijt… wat hem weer goed uitkwam. Waarom kon ze niet gewoon in de kliniek
blijven, of zichzelf iets aandoen… hij heeft haar toch tot het uiterste getergd.
Zijn laatste mislukking is hem opgebroken door schuldgevoelens wat Kim betreft,
hij heeft er anders geen andere verklaring voor dat hij Ellen op een haar na
miste. Ze is net onkruid… niet uit te roeien. Nu zullen hij en Chantal hun
plannen wéér moeten bijstellen. Het gedreun in zijn hoofd lijkt erger te worden
en hij begint licht te transpireren, zijn sigaret smaakt hem ook al niet en hij
drukt geërgerd zijn peuk uit. Kom maar op met die koude douche, hij doet zijn
dure Rolex af en sleept zichzelf moeizaam naar de badkamer.
Als hij een
badlaken heeft klaar gelegd en de koude kraan open heeft gedraaid, schopt hij
z’n slippers uit maar bij de eerste stap die hij op de natte vloertegels zet
schrikt hij van de plotselinge glibberige ondergrond. Hij wil zich nog
vastgrijpen maar de douchewanden zijn al net zo spekglad. Zijn handen glijden
weg en grijpen nu naar een onzichtbaar houvast in de lucht, die blijkt niet
aanwezig en zijn benen schieten onder hem vandaan. Zijn lichaam maakt een
vreemde draai en zijn hoofd slaat met een klap achterover tegen de opstaande
rand van de doucheruimte, het laatste dat hij voelt is de warmte die zich rond
zijn hoofd verspreid. Ergens in het felle licht hoog boven hem dansen de blonde
krullen van zijn dochter, ze lacht naar hem. Dan wordt het hem zwart voor de
ogen en verliest hij het bewustzijn. De enorme plas bloed die achter zijn hoofd
ontstaat vermengt zich met het koude water en verdwijnt traag in het
doucheputje.
Met een voldaan gezicht zet ze de tas met boodschappen in
de keuken. Hangt haar jas aan de kapstok en staart even tevreden in de
gangspiegel. Haar spiegelbeeld ziet er gelukkig uit, dit is de laatste tijd wel
eens anders geweest. Ze heeft haar leven weer op de rit. Na een knipoog naar
haar spiegelbeeld klakt ze even met haar tong. Zo, dat was nummer één op naar
nummer twee dan maar. 'Schat… ben je al wakker?' Ze gooit de slaapkamerdeur open
maar het bed ligt er verlaten bij.
Ze hoort de kraan in de badkamer lopen en
opent voorzichtig de badkamerdeur. 'Schat?' Vanachter het douchemuurtje ziet ze
zijn behaarde benen in het roodgekleurde water liggen. Ze loopt voorzichtig de
badkamer in en ziet dat de groene zeep zijn dienst heeft gedaan. Hij 'roemde'
haar altijd al om haar schoonmaakwoede denkt ze geamuseerd. Ze schopt zijn
slippers opzij en draait voorzichtig de kraan dicht. Dan valt haar blik op zijn
vreemde verwrongen lichaam. Zou hij zijn rug hebben gebroken? Haar blik dwaalt
af naar het gapende gat in zijn achterhoofd waar nog steeds bloed uit sijpelt.
Ze schudt haar hoofd afkeurend… 'Jeetje schat, moest je er nu écht zo’n
smeerboel van maken?' Ze knielt naast hem neer, pakt zijn doorweekte pols en
legt haar hoofd even op zijn borstkast om daarna glimlachend op te staan. 'En
dat was twee… wist jij trouwens …… dat de meeste ongelukken gewoon thuis
gebeuren? Het is echt zo, en ik heb je nog wel zo vaak gevraagd om
antisliptegels te plaatsen, maar …. wie niet horen wil, moet maar voelen. Maar
voordat ik helemaal ondankbaar overkom… de medicijnen die je voor me geregeld
hebt hebben me écht goed gedaan, ik voel me herboren.' Ze kijkt op haar horloge,
'nu ik het er toch over heb… tijd voor m’n pilletje. De ambulance kan nog wel
even wachten, jij hebt tóch geen haast meer hé lieverd.'
In de gang schopt ze haar schoenen uit, loopt de keuken in en zet een pot thee, zet deze op een dienblad evenals de suikerpot en twee theekopjes. Als ze even later de kamer binnenkomt en het dienblad op tafel heeft gezet, pakt ze de afstandbediening , zet de tv aan en laat zich op de bank vallen. Ze zapt wat van de ene naar de andere zender tot haar aandacht wordt getrokken door een onderwerp op het nieuws. Een autowrak wordt het ravijn uitgetakeld, en die auto herkend ze… 'de 34 jarige bestuurster heeft het niet overleefd' gaat de verslaggever verder. Vermoed wordt dat zij onwel is geworden en de macht over het stuur is verloren. Een getuige beweerde dat hij nog iemand op de achterbank heeft zien zitten vlak voordat de auto het ravijn inreed, mogelijk een kind. Maar tot op heden zijn er geen sporen gevonden die wijzen op een tweede slachtoffer, en dus is de zoekactie gestaakt.' 'Goh… arme Chantal… ik vond die Gin-tonic toch al niet zo’n goed idee. .. maar ja… ze wilde niet luisteren naar een gek.'
Ze schenkt de thee
in de kopjes en strijkt even liefdevol door de blonde zijden krullen van het
kind naast haar op de bank…… 'Jij bent en blijft mijn engeltje.' Dan pakt ze een
pen en het witleren poëziealbum van tafel. Slaat het album open tot waar de
bladzijde is weggescheurd en schrijft met sierlijke letters… 'Lieve Kim'…
THE END…………….
Copyright © Ingrid Punt Juni 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten