Rood...

Vanaf een afstand houdt de lange ambitieuze blondine de kunstschilder Eric Edgar nauwlettend in de gaten… vandaag zal ze erachter komen… hoe dan ook. Haar carrière is een beetje ingedut sinds ze vier jaar geleden als journaliste voor een gerenommeerd kunstblad is begonnen. Een goede primeur kan ze wel gebruiken. Zoals verwacht is het weer gigantisch druk in de galerie. Het loopt ronduit storm, de champagne vloeit rijkelijk en Eric Edgar’s peperdure schilderijen verkopen -zoals gewoonlijk- weer als warme broodjes. De huidige crisis heeft duidelijk zijn weerslag op de kunstwereld maar Eric’s doeken hebben er ondanks de hoge vraagprijzen tot op heden nog niet onder te lijden gehad.

Zelfverzekerd en geamuseerd kijkt hij naar de in een druk geanimeerd gesprek zijnde kunstcritici. Roger Bel -een zeer gewaardeerd kunstkenner - drukt zijn neus nog een keer tot pal bij het doek met de naam ‘Onderhuids’ en keert zich daarna zuchtend en hoofdschuddend tot de andere aanwezige critici. ’Geen flauw idee... ik twijfelde even tussen pompei of vermiljoen of misschien een combinatie van beiden, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen.’ Hij friemelt wat aan de boord van zijn overhemd en is duidelijk van zijn stuk omdat zijn kennis van zaken na een jarenlange ervaring door dit doek aan het wankelen is gebracht. Eric besluit hem uit zijn lijden te verlossen en voegt zich lachend bij het gezelschap.

Roger is duidelijk blij met zijn aanwezigheid en legt joviaal een hand op diens schouder… ’Kom op Eric, vertel het en laat ons niet langer in het ongewisse. Hoe kom je aan deze ongekende kleur rood?’ Eric kijkt de man quasi niet begrijpend aan. ’Hoezo, Roger… deze kleur rood… gewoon een kwestie van de juiste kleuren mengen toch?’ Jij met je jarenlange ervaring moet toch in een oogopslag deze combinatie weten te herkennen.’Het gezelschap bestaande uit twee vrouwen en drie mannen schiet in de lach en Roger verschiet van kleur waardoor de kleur van zijn hoofd neigt naar de kleur rood op het bijzondere doek. Hij mompelt nog iets onverstaanbaars om zich daarna snel richting bar te begeven om daar een dubbele whisky te bestellen.

Eric maakt nog een aantal flauwe grappen tegen de rest van het gezelschap als John -zijn manager- hem wenkt. ’Eric, het is weer een succes, werkelijk alles is verkocht dus wat mij betreft kunnen we de tent sluiten. Ik zal de journalisten zeggen dat ze met het interview kunnen beginnen en dan houden we het voor gezien voor vandaag.' Eric knikt instemmend en even later wordt hij door de ingeschakelde journalisten aan een vragenvuur onderworpen.

'Hoe kan het dat de kunstverkoop terug loopt maar dat jouw doeken wel verkopen?’
‘Tsja… dat moet je de kopers vragen, misschien kwaliteit?’
Het publiek lacht en Eric’s ijdelheid groeit.

'Heb je nog doeken op stapel of ben je bezig met nieuw werk?’
’Ik heb wel wat nieuwe ideeën omtrent een aantal doeken maar ik ben er nog mee bezig.’

’Eric, hoe krijg je die wonderlijk rode kleur, de kleur is echt zo bijzonder en niemand kan ons uitleggen welke kleuren je daarvoor gebruikt hebt, misschien kun jij een tipje van de sluier oplichten?’

De lange blondine kijkt hem afwachtend aan duidelijk van plan hem het vuur aan de schenen te leggen. Het publiek houdt de adem in, nu gaat het komen en worden ze deelgenoot van het lang bewaarde geheim van de ongeëvenaarde kunstenaar. Maar Eric lacht schamper ’Mijn kleur rood blijft geheim tot aan mijn dood.’ Hij draait zich om, loopt zonder de verbouwereerde blondine nog een blik waardig te gunnen naar de bar en besteld nog een paar flessen champagne. Er gaat een zucht van teleurstelling door het publiek maar nadat de catering voor de zoveelste keer met de hapjes en drankjes langs is geweest is men het gauw vergeten en laat men zich uiteindelijk voldaan en mak uitgeleide doen.

Eric maakt nog een praatje met zijn manager als hij de lange blondine bij de uitgang ziet staan, geenszins van plan te vertrekken zonder een bevredigend antwoord. ‘Kan ik misschien nog iets voor je doen, vraagt hij haar gemaakt vriendelijk.’ ’Misschien antwoord geven op mijn net gestelde vraag?’ ‘Die heb je gehad, ik heb er verder niets aan toe te voegen.’ De blondine zet nijdig haar champagneglas op een tafeltje maar net iets te hard… het voetje breekt af en het glas snijd in haar hand. Een donkerrode druppel bloed maakt zich traag los van het ontstane wondje en baant zich een weg naar haar pols. Als gebiologeerd staart Eric naar de wond alvorens hij haar snel een servetje aanreikt. 'Weet je wat,’ zegt Eric … terwijl hij het wondje onhandig schoon veegt, 'kom vanavond gezellig een drankje bij me drinken en dan zal ik je mijn geheim letterlijk uit de doeken doen.' Hij geeft haar zijn adres en met een zelfvoldane blik verlaat ze de galerie. ‘Tot vanavond,’ roept hij haar na en hij krijgt een peinzende blik in zijn ogen.

‘He Frits, jongen… ‘ de hond komt hem kwispelend tegemoet. Eric loopt naar de tafel waar zijn schilderspullen liggen en vist er na wat zoeken een aantal tube's met rode verf tussen uit en knijpt deze leeg in een blik. ‘Heb jij je een beetje vermaakt tijdens mijn afwezigheid?’ Frits staart gaat heftig heen en weer en hij loopt naar de koelkast. ‘Heb je honger man… we moeten een beetje opschieten vandaag want we krijgen vanavond bezoek.’ Hij pakt een stuk worst uit de koelkast geeft het aan Frits af die er smakkend mee naar zijn mand loopt. Eric kijkt keurend naar de glazen buisjes met rode vloeistof die in de koelkastdeur staan, tilt er voorzichtig een buisje uit en schud die even. Met ingehouden adem kijkt hij naar het buisje in zijn handen, om de rode vloeistof vervolgens te vermengen met de verf in het blik.

‘De voorraad raakt uitgeput Frits… maar vanavond komt er weer een flinke partij bij.’


© Copyright Ingrid Punt november 2011