Als hij de autosleutels aan de man heeft overhandigd
mompelt deze nog wat in een voor hem onverstaanbare taal, geeft hem een aantal
biljetten, stapt in de Audi en rijd weg. Wanneer de auto uit zijn gezichtsveld
is verdwenen valt er een loodzware last van hem af en steekt hij de biljetten in
zijn portefeuille.
Hij loopt het bospad af en ziet vanuit de verte zijn auto al
op de parkeerplaats staan. Nu snel naar huis, want ze zal zo thuiskomen en hij
wil haar voor zijn. Ze zal willen weten waarom hij haar niet heeft opgehaald.
Zijn hersenen draaien weer op volle toeren, en één voor één laat hij de meest
geloofwaardige smoezen de revue passeren. Vóór hij thuis is heeft hij de beste
voor handen.
Het warme douchewater brengt hem weer enigszins tot
bezinning. Wat bezielde hem in godsnaam, alle moeite is voor niets geweest. Hij
knijpt de spons uit boven zijn hoofd en de lavendelgeur die dit verspreid
kalmeert zijn zenuwen. Hoe heeft hij zo kunnen blunderen… het scheelde slechts
een haar. Ze stond midden op straat, hij hoefde alleen maar gas te geven … en
dan opeens ziet hij als uit het niets die blonde krullen in zijn
achteruitkijkspiegel. De ogen van het meisje kijken hem smekend aan, hij ziet
haar mond bewegen, maar hij kan niet horen wat ze zegt. Als verstijft zit hij
achter het stuur en zijn blik lijkt gevangen door de lippen van het kind.
Haar
mond herhalen de geluidloze woorden keer op keer tot ze het lijkt uit te
schreeuwen. De schrik slaat hem om het hart en even raakt hij in paniek. Zou
zijn geweten hem parten gaan spelen, een geweten dat de gedaante heeft
aangenomen van zijn dochtertje. Hij kijkt naar de achterbank maar tot zijn
opluchting is er niets meer te zien, zijn blik verhard en als een bezetene drukt
hij het gaspedaal in en rijd recht op de gestalte van Ellen af. Haar verbaasde
blik veranderd in ontzetting wanneer ze doorkrijgt dat de auto die op haar
afkomt van geen wijken weet. Dan hoort hij vanaf de achterbank een meisje
schreeuwen ‘WAT DOE JE PAPA!?!?’ Als hij weer vol afgrijzen in z’n
achteruitkijkspiegel kijkt, ziet hij niet de verwachte blonde krullen van zijn
dochter, maar Ellen die met een pijnlijk vertokken gezicht op straat ligt.
Hij draait de kraan dicht, slaat een badlaken om zijn heupen, en loopt
peinzend de slaapkamer in. Waarom is Ellen ook zo sterk. Het leek er in de
eerste instantie toch op dat ze volledig was doorgedraaid en de inrichting niet
meer uit zou komen. Ze heeft zijn plannen volledig in de war gegooid en hij zal
weer iets nieuws moeten verzinnen. Hij gaat op bed zitten en steekt een sigaret
op, een gewoonte die hij sinds kort weer heeft opgepakt. Het geeft hem het
gevoel dat hij daar zijn zenuwen mee in toom kan houden . De overvolle asbak op
het dressoir geeft weer hoe het met zijn zenuwen gesteld is de laatste dagen.
Hij inhaleert diep, sluit zijn ogen en voelt hoe de nicotine zijn longen vult.
Het lichte gevoel in zijn hoofd doet hem beseffen dat hij de hele dag nog niets
heeft gegeten.
De spiegel tegenover het bed toont een ingevallen gezicht en
onder zijn borstkast ziet hij de contouren van zijn uitstekende ribben. Hij
heeft er wel eens beter uitgezien en hij heeft zich ook wel eens beter gevoeld…
als hij wil slagen zal hij zich meer in acht moeten nemen. De twijfel slaat weer
toe… is dit het allemaal wel waard. Zijn twijfel wordt verstoord door het geluid
van zijn mobiel. Het display laat het gezicht van Chantal zien, nu even niet.
Hij heeft geen zin in een kruisverhoor, hij zal haar moeten uitleggen dat de
plannen weer gewijzigd zijn. Als hij zuchtend zijn peuk in de propvolle asbak
drukt valt zijn blik op het witleren boekje op het dressoir. Dat is gek, hij had
toch alles weggegooid?
Copyright © Ingrid Punt Juni 2011
Deel 10 >>>KLIK<<<
Geen opmerkingen:
Een reactie posten