De deur van het bruine café gaat moeizaam, ze veegt haar voeten langer dan nodig op de dikke kokosmat. Welkom, heeft er ooit gestaan, maar de letters zijn door veelvuldig gebruik grotendeels weggesleten. De binnendeur die het halletje van het café scheidt gaat zo mogelijk nog zwaarder, de dikke koperen stang voelt ijskoud aan als ze hem met beide handen open drukt. Haar ogen moeten even aan de slecht verlichte ruimte wennen. Donkere houten stoelen en tafels met dikke zware roodbruine tafelkleden, vaasjes met verkleurde droogbloemen, ooit neergezet om de huiselijke sfeer te verhogen geven het geheel nu iets triest. Het is niet druk binnen, een oude man die zijn hond stukjes worst voert... twee giechelende meiden achter een glaasje cola... een jong stel dat elkaar zwijgzaam verliefd aan zit te staren, het meisje achter de bar is druk bezig met het espressoapparaat en begroet haar gemaakt vriendelijk.
Daar half verscholen achter een pilaar ziet ze het gezicht van een jonge vrouw. Als ze verder het lokaal in loopt kruisen hun blikken elkaar. Haar mond voelt droog en haar hart gaat tekeer als ze op het tafeltje afloopt... de vrouw staat op om haar te begroeten... ze is mooi, en eigenlijk precies zoals ze zich had voorgesteld. 'Hallo, ik ben Chantal' zegt de vrouw terwijl ze haar onderzoekend aankijkt...'Ellen,' zegt ze terwijl ze gaat zitten. 'Wilt U misschien iets drinken?' vraagt het meisje van het espressoapparaat... 'doe mij maar een zwarte koffie.' Als het meisje wegloopt kijken ze elkaar een beetje aftastend aan. 'Zo dus jij bent Ellen'... verbreekt Chantal als eerste de stilte... 'hoe is het nu met je, na alle ellende die je hebt moeten doorstaan, je dochtertje... verschrikkelijk...... slik je nog steeds medicijnen?'
'M’n dochtertje... medicijnen?' Ze kijkt de vrouw niet begrijpend aan
'Ja... je man vertelde me van het ongeluk, nu zo’n anderhalf jaar geleden'… Chantal kijkt haar vragend aan. 'Ongeluk... je bedoelt dat auto-ongeluk dat we hebben gehad, ja en wat is daarmee?' 'Jullie dochtertje is daarbij toch omgekomen?' vraagt Chantal voorzichtig. Ellen kijkt haar ongelovig aan, 'hoe kom je daarbij? Ze was er niet eens bij!'
'Dat vertelde je man'... gaat Chantal voorzichtig verder, 'waarom zou hij zoiets verzinnen?' 'Geen idee' zegt Ellen terwijl ze haar geïrriteerd aankijkt, 'maar ik denk dat je hem verkeerd begrepen moet hebben.' Ze begint in haar tas te rommelen en haalt een foto uit haar portemonnee... 'kijk, dit is Kim.' Chantal pakt de foto aarzelend aan en kijkt naar het lachende gezicht van een klein blond meisje... 'ze lijkt op jou zegt Chantal' terwijl ze haar snel de foto weer overhandigt.
'Ik zal je maar meteen de reden van onze afspraak vertellen... je man vertelde me dat je de dood van jullie dochtertje nooit te boven bent gekomen en je zware medicijnen slikt om jezelf een klein beetje op de been te kunnen houden. Jullie gingen scheiden omdat je een heel ander persoon bent geworden sinds dat ongeluk... jij schijnt er vrede mee te hebben dat hij nu met mij omgaat. Ik wil graag jouw kant van het verhaal wel eens horen'... Ellen weet niet wat ze hoort, haar hart gaat nu in een razend tempo... en met harde overslaande stem bijt ze haar toe... 'mijn kant van het verhaal is dat ik een man heb die het niet zo nauw met de waarheid en het woordje trouw neemt. Dat hij daarbij ons kind gebruikt om jouw zand in de ogen te strooien en dat jij daar dan ook nog intrapt dat kan er bij mij niet in. Dag Chantal, geloof jij nu maar wat je wilt geloven maar laat mij verder met rust!' Als een furie staat ze op... 'en laat die koffie ook maar zitten!' snauwt ze naar het meisje als ze langs de toog naar buiten snelt.
Buiten staat ze nog steeds te trillen van woede... hoe halen ze het in hun hoofd, en dat over het hoofd van haar kleine meisje. Ze probeert met haar trillende handen haar autosleuteltje uit haar tas te pakken maar alles wordt wazig en de tas schiet uit haar handen waarbij de halve inhoud over straat rolt. Terwijl ze alles snel bij elkaar grist, rolt er een klein plastic potje met gele tabletjes tegen haar voet... ze raapt het verbaast op. Hoe komt dat in vredesnaam in haar tas terecht...
Leponex... staat er op het etiket... met daaronder haar naam...
Copyright © Ingrid Punt 2010
Dee 5 >>>KLIK<<<
Geen opmerkingen:
Een reactie posten