'Sorry... van de ovenschotel... én je trui...' stamelt ze terwijl ze schuldig
naar de rode slobbertrui van Chantal kijkt. De toch al foeilelijke trui ziet er
nu wel érg apart uit met hier en daar een natte grauwe plek... het schoonmaken
is niet echt gelukt. 'Och,' zegt Chantal, 'ik neem aan dat je het niet expres
deed,' waarop ze met een bulderende lach bijna over tafel klapt. Ze hapt naar
lucht en zegt nog nahikkend, 'ik stuur je de rekening van de stomerij wel.'
Dat ze zichzelf er nog uit heeft weten te redden is haar nog steeds een raadsel. De manier waarop, was misschien niet erg subtiel, maar nood breekt wetten. Dus geen gezeur over een trui die toch al niet de schoonheidsprijs verdiende, Chantal mag blij zijn dat ze er zo genadig van af is gekomen. Haar man wast inmiddels zijn handen in onschuld en geeft de schaal met Sushi door aan z’n sportvriendin. 'Gelukkig zit er een Japanner om de hoek' zegt hij olijk... Chantal komt nu helemaal niet meer bij, de wijn eist zijn tol en niet alleen bij Chantal. -Zou je hem niet... was hij altijd maar zo lollig- Het plaatje klopt niet, heeft hij al die tijd de waarheid gesproken? Dit is écht z’n type niet... Chantal lijkt haar een aardig en vrolijk mens... maar nu niet direct het soort vrouw waar hij op zou vallen.
'Dus jij houdt niet van tennis?' vraagt Chantal haar geïnteresseerd.
'Nee, ik ben niet zo’n ballenmens!' De rode slobbertrui schiet van voor naar achter, en het gierende geluid dat daar bovenuit komt overtuigt haar ervan dat Chantal in een lachstuip is geschoten. De tranen rollen inmiddels over haar wangen en haar gezicht kleurt net zo dieprood als haar vormloze trui. 'Geen ballenmens... geweldig!!!' Snikt ze na.
Manlief zit alles met een vage glimlach gade te slaan, Wanneer ze hem een wijntje inschenkt geeft hij haar een veelbelovende knipoog. Ze krijgt het warm, is het schuldgevoel of schaamte?
Ik denk dat ik maar eens voor de koffie ga zorgen...' ze moet even alles voor zichzelf op orde zien te krijgen.
Vanuit de keuken hoort ze de twee gezellig keuvelen. Al die tijd heeft ze spoken gezien die er achteraf totaal niet blijken te zijn. Opgelucht dat alles met een sisser is afgelopen loopt ze even later met de koffie de kamer in. Héél even valt het stil als ze binnenkomt.
Tijdens de koffie voelt ze dat hij haar al een tijdje peilend aan zit te kijken. 'Gaat het schat... je ziet zo bleek en bent de hele avond al zo stil.' 'Ach, ik vind het vervelend van die ovenschotel...' is het eerste dat haar te binnen wil schieten, en daar is ook eigenlijk niets aan gelogen. 'Maak je niet druk' zegt Chantal terwijl ze haar tas pakt, 'het was erg gezellig en ik ben niet omgekomen van de honger. En die trui... ach, die was toch al aan vervanging toe...' ze begint weer te lachen en het werkt aanstekelijk, als ontlading lacht ze nu overdreven hard mee.
'Ik breng Chantal even weg,' zeg haar man als hij opstaat om de jassen te pakken. 'Wil je écht niets meer drinken Chantal?' 'Nee laat ik maar eens gaan, morgen weer vroeg op.'
Als ze zijn vertrokken begint ze met het afruimen van de tafel. Wat een ravage op het aanrecht, als stille getuige liggen er nog een aantal brokstukken van de gesneuvelde ovenschaal. Ze kiepert ze snel in de afvalbak... ze wil niet meer aan haar dwaasheid worden herinnerd.
In de auto zitten een man en een vrouw zwijgend naast elkaar. 'Was het een beetje naar wens?' vraagt de vrouw. 'Het ging perfect' zegt de man terwijl hij zijn portefeuille pakt en er een paar honderd euro uithaalt... ze pakt ze gretig aan. 'Hoe heet je eigenlijk écht?' 'Doet dat er verder nog iets toe?' vraagt de vrouw terwijl ze de kraag van haar jas omhoog trekt. 'Eigenlijk niet nee,' zegt de man zuchtend en hij start de auto. 'Waar kan ik je afzetten?' 'Het station is prima,' zegt de vrouw.
De keuken ziet er eindelijk weer uit alsof er geen oorlog in én buiten haar hoofd heeft gewoed, en tevreden loopt ze de kamer in. De zwarte pumps schopt ze in de hoek, die krengen lijken steeds meer te gaan knellen. Als ze zich eindelijk uitgeblust maar opgelucht in de stoel laat vallen gaat de telefoon. Wie belt er nu nog op dit tijdstip. 'Hallo......' geen antwoord...... 'HALLO,' roept ze harder...... aan de andere kant blijft het dreigend stil.
Op het moment dat ze de telefoon neer wil leggen klinkt er een zachte vrouwenstem... 'ik denk dat wij elkaar maar eens moeten ontmoeten... je spreekt met Chantal......'
Copyright © Ingrid Punt 2010
Deel 4 >>>KLIK<<<
Geen opmerkingen:
Een reactie posten