Met het voor haar onverklaarbare potje in haar hand geklemd loopt ze
naar binnen. Het is druk in de wachtkamer en bij het zien van zoveel wachtende
mensen breekt het zweet haar uit. Haar hart slaat weer op hol en wanneer het
wazig wordt voor haar ogen weet ze nog net de assistente bij haar mouw te pakken
voor de duisternis bezit van haar neemt.
Ergens in de verte hoort ze een stem... 'Ellen, gaat het weer een beetje?' Met veel moeite weet ze haar ogen te openen en kijkt ze in het bezorgde gezicht van haar huisarts. Ze is nog steeds verward, misselijk, haar tong voelt droog en belet haar te spreken. Ik denk dat we de dosis maar aan moeten passen hoort ze de arts zeggen, haar ogen proberen zich te focussen op de persoon waar hij mee zit te praten. Haar man fluistert iets terug en de arts knikt zorgelijk.
'Drie maal daags,' zegt de arts als hij haar een glas water aan reikt.
Ze drinkt het gulzig leeg, maar het smaakt bitter en ze vraagt zichzelf af waarom ze niet normaal kan reageren. Het lijkt wel of de woorden niet willen komen en haar stem haar bevelen niet op wil volgen. Haar man kijkt haar geruststellend aan, en fluistert nog iets tegen de arts. 'Als het zo doorgaat zit er inderdaad niets anders op' hoort ze deze zeggen, maar we kijken het nog even aan.
Als ze even later aan de arm van haar man naar buiten strompelt, schiet de reden van haar doktersbezoek haar weer door het hoofd, en haar hand graait in de zak van haar mantel.
Weg... het bewuste potje is verdwenen... haar man duwt haar met zacht dwingende hand in de passagiersstoel en slaat de deur dicht. Trillend van ellende en onbegrip zit ze even later naast hem, zijn gezicht staat ernstig als hij haar vraagt... 'zo en vertel me nu maar eens wat je van plan was te doen?' Haar stem werkt nog steeds niet mee wanneer ze hem het bewuste potje uit zijn zak ziet halen...
'Dit was toch zeker niet de reden van je bezoek hé?' vraagt hij met een strak gezicht......
Copyright © Ingrid Punt 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten