Wildplassen...

Wildplassen

Als ik het bruggetje afloop zie ik links van mij op de kade een man op een bankje zitten. Hij kijkt een beetje verveeld naar de achter elkaar aan waggelende eendjes. Hij doet een beetje 'vreemd' met zijn handen en kijkt me vanaf zijn bankje een tikkeltje argwanend aan. Geen idee wat hij aan het doen is of wat hij van plan is te doen, maar het ziet er naar mijn idee niet veelbelovend uit. Nu kan ik linksaf slaan en het spannende uitzicht van de man verstoren 'met weet ik wat voor gevolgen van dien' of ik loop recht door het plantsoentje voor me. Beide opties leiden naar een ingang van mijn flat, en beide opties vind ik niet erg aanlokkelijk. Want recht voor me in het plantsoentje zie ik Lijpe Loetje zitten, of liever gezegd… hij hangt een beetje half over een bankje en half over zijn kruk. Lijpe Loetje is niet helemaal in orde... nooit geweest... en de jaren van veelvuldig innemen hebben daar niet veel goeds aan bijgedragen. Dit uit zich in een onduidelijke spraak, slecht zicht, en controleverlies over diverse spieren. Waarbij vooral de sluitspieren het hebben moeten ontgelden.

Om een lang verhaal kort te maken…. Loetje laat de boel nog al eens lopen, ongeacht waar hij staat of zit, zijn schoenen hebben al heel wat rampen moeten doorstaan. Nu heb ik inmiddels geleerd om naar mijn intuïtie te luisteren en Lijpe Loetje kan ik 'handelen,' en van de man met de eendjes ben ik daar nog niet zo zeker van aan zijn agressieve argwanende blik te oordelen. Nog even aarzel ik als ik zie dat Loetje mij ook in het vizier heeft, maar het is al te laat. Hij hijst zich aan z’n kruk omhoog, mij daarbij geen moment uit het oog verliezend. 'Halloooo…. Mag ik je wat vragen'… lispelt hij met dubbele tong. ‘Nou vooruit dan maar,’ zeg ik zuchtend als hij vlak voor me staat, terwijl ik beschuldigend naar de man met de eendjes kijk. 'Kan jij me misschien hellepe?'…. nou ben ik de beroerdste niet en als ik iemand een helpende hand toe kan steken zal ik dat normaal gesproken zéker niet laten, maar ik heb zo een angstig vermoeden waarmee ik hem moet gaan 'hellepe'…

'Ken jij me veters effe vastmake?'… lispelt hij verder... pfffffff, dat scheelt… maar na een blik op zijn doorweekte schoenen met zwarte natte sliertjes begint mijn opluchting alweer te tanen. Ik laat hem mijn handen zien, trek mijn vingers een beetje krom en zeg... sorry, maar dat gaat vandaag niet lukken. Ik heb een beetje last van mijn handen. Hij drukt zijn bril met dikke glazen een beetje dichter tegen zijn neus en kijkt me met zijn tandeloze mond lachend aan. 'Ja, daar heb ik nou ook last van, daarom vraag ik het aan jou!' 'Jammer, maar je zal het aan iemand anders moeten vragen,' maak ik me er schaamteloos vanaf, en gelijktijdig kijken we richting enge man met eendjes. Loetje is mij al vergeten en strompelt richting kade. En ik loop opgelucht, 'mijn vingers strekkend' richting flat.

( Of ik me schuldig voel?....... écht niet!)

Copyright © Ingrid Punt april 2011