Speelgoed...

’Henk, kom ’s kijken... énig idee wat dit voor moet stellen? Henk - een man van middelbare leeftijd- loopt traag op de vrouw af. ‘Zeg ’t is Bep, wát moet wát voorstellen?’ vraagt hij, duidelijk meer uit gewoonte dan uit interesse.‘Ik heb mijn leesbril niet bij me, toe… kijk jij ’s ff voor me.’ Bep - de veertig reeds lang gepasseerd en een gezicht waarop de cosmetica welig tiert- zet haar tas met boodschappen op de grond en duwt een vrolijk gekleurd plastic doosje onder Henk zijn neus. ‘Leuk hé, die pastelkleurtjes en ze zijn er ook nog in het zwart met diamantjes aan de bovenkant.

Ze zijn écht mooi, maar ik heb geen idee wat het is.’ Bep staat te glunderen als een kind in een speelgoedwinkel duidelijk niet van plan om al dat moois zomaar te laten voor wat het is. Kijk en deze moet je op je tandenborstel zetten. Haar enthousiasme en nieuwsgierigheid lijken groter dan haar kippigheid. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes en probeert het nog maar ’s zonder leesbril. ‘Waarom maken ze die lettertjes ook zo klein. Fluisterstil en toch krachtig…… lees ik dat nou goed?’

Henk schiet in de lach.’ Bep krijgt zienderogen de pest in. Wat sta je nou dom te lachen?’ Henk schud zijn hoofd. ‘Denk ’s ff na Bep, je bent toch niet uit de poppenkast gevallen hoop ik….Elektrische tandenborstel…. Weet je wel?’ En hij kijkt haar met een samenzwerende blik aan alsof ze net samen een bank hebben beroofd. Met een glazige blik staart Bep verbaast naar de doosjes in haar handen. ‘Je bedoelt toch niet…?’ Haar ogen worden groot en haar mond valt open…. ‘Dat meen je niet!

Ze lijkt te schrikken van haar eigen stemgeluid en vervolgt op fluistertoon ‘zomaar hier bij de drogist en iedereen kan ze… zien… en vast pakken?’ Ze krijgt een kleur en kijkt met een zenuwachtig lachje om zich heen in de hoop dat niemand haar heeft betrapt en de doosjes in haar handen lijken nu te branden. Snel probeert ze haar pas ontdekte schatten terug te zetten, maar haar haast breekt haar op en de hele rij valt om. De vloer ligt bezaait met de doosjes. Verdomme... sist Bep en de kleur van haar hoofd misstaat niet bij de kleurrijke doosjes op de grond.

‘Ruim jij de boel even op schat, dan reken ik vast de scheermesjes af zegt Henk luid terwijl hij lachend richting kassa loopt. Als Bep met een rood hoofd en veel gepruts en gemopper alle doosjes weer netjes op zijn plaats heeft gezet, kijkt ze nog even vuil naar Henk die staat af te rekenen. Ze zal hem leren, en beledigd wil ze naar buiten lopen, maar zodra ze door de poortjes loopt gaat het alarm af. Zou ik even in Uw tas mogen kijken mevrouw? De verkoopster kijkt haar vriendelijk maar dwingend aan.

Bep, geschrokken van het alarm maar zich van geen kwaad bewust overhandigd haar de boodschappentas. Na de tas grondig geïnspecteerd te hebben houdt het meisje twee pastelkleurige doosjes omhoog. Mevrouw...… ik kan me voorstellen dat U zich een beetje geneerd, maar ze moeten toch écht betaald worden. Het zweet breekt Bep uit maar Henk blijkt de beroerdste niet en bied zich aan als redder in nood.’ Kom maar schat, niet zo verlegen, ik betaal ze wel voor je’…… om er nog luid aan toe te voegen als ze even later snel de winkel uit loopt…’Had je nog batterijen genoeg Bep?’

Copyright © Ingrid Punt april 2011