Nekhernia...

Nekhernia

Ik had even niets beters te doen dus ik stortte me op de allerhande.
Nee, niet die koekje’s... nee ... doe me een lol zeg. Ik probeer een beetje te matigen sinds ik er achter ben dat een zomer die toch voornamelijk bestaat uit het bezetten van gezellige terrasjes "ook overdekte" ooit zijn tol eist. Nee... niet die koekjes dus, maar dat blad dat A.H. ééns in de maand "gratis en voor niets" uitgeeft. Alhoewel... gratis en voor niets valt nog te bezien, het is natuurlijk wel de bedoeling dat de lezers zodra ze het blad dichtslaan direct naar de dichtstbijzijnde winkel rennen om al die gezonde en goedbedoelde "troep" in te slaan.

Nu wil het geval dus dat ik wilde gaan matigen en ik kan je verzekeren dat de allerhande "zowel de koekjes áls het bewuste blad" dan niet zo’n goed idee is. Na ongeveer een recept of zes van indiase aardappelen langs Citroentaart tot en met biefstuk met rode wijnsaus en ham... liep me het water in de bakkes. In mijn geval heeft dit niet tot gevolg dat ik naar de winkel ren... nee zo’n keukenprinses ben ik nu ook weer niet dus ik laat de recepten gewoon voor wat ze zijn. Nee, in mijn geval heeft dat tot gevolg dat ik de koelkast ga plunderen.

Net op het moment dat ik aanstalten wilde gaan maken om me richting koelkast te begeven... "ik zat op het balkon" werd ik gestoord door een hard getik... of eigenlijk was het meer geklop. In de veronderstelling dat er ergens een timmerman aan het werk moest zijn liet ik me er niet door belemmeren. Maar het geklop kwam van het dak van de flat die haaks op mijn flat staat, en mijn nieuwsgierigheid kreeg uiteindelijk tóch de overhand.

Het bleek geen timmerman maar een kraai. Het beest was me daar toch ijverig aan het hameren... menig timmerman zou er jaloers op zijn. De reden? Géén idee... misschien was hij een noot aan het kraken of een schelp of weet ik veel wat... hij had er in ieder geval een zware dobber aan. Misschien had hij ruzie met z’n vriendin en moest hij zich even afreageren. Of misschien had hij net als ik wel de pest in dat het nu... "eind september" pas begint te zomeren, want waar blijft de houvast en onze zekerheden. Hoe dan ook... het ging minstens een minuut of twintig door met mij als bewonderende toeschouwster.

Zodra hij door kreeg dat ik hem in het vizier had begon hij zich geweldig uit te sloven en het tromgeroffel werd nog vele malen heftiger "voor zover mogelijk."
Phil Collins was er niets bij… het halve dak kreeg een beurt.
De aanblik van al dat geweld bezorgde mij pijn in mijn nek. En had ik eerst nog het idee dat hij naar me zat te knipogen zoals een megaster naar zijn publiek, nu begon ik toch te twijfelen... hij keek gewoon scheel en ik zag de sterretjes al rond zijn kop verschijnen.

Het drumgeweld ging nog even door en ik wilde al bijna ingrijpen door te roepen.... kijk uit je nek... GEK!!!... tot er nog een laatste drumsolo volgde en de vogel was gevlogen. Mij achterlatend met de prangende vraag ... waarom?
Ach... misschien had hij net als ik even niets beters te doen en geen allerhande voorhande...

Mochten de buren binnenkort tijdens een eventuele fikse herfstbui last krijgen van een gigantische lekkage... ik weet van niets......

Copyright © Ingrid Punt september 2011