Watje...

"Kan jij ze niet voor me prikken?"
"Sorry?"
"Gaatjes…"
"Gaatjes?"
"Ja… in m’n oren … kan jij die niet voor me prikken."
Ik kijk hem verbijsterd aan. "Maar waarvoor dan?" Vraag ik ietwat onnozel.
- Nu kun je dat wel aan mij overlaten als er iets gaande is wat ik eigenlijk wel doorheb maar niet wens te begrijpen... laat ik het zo zeggen... blond is dan écht mijn kleur-
"Voor staafjes" luidt het antwoord.
"Pfffffff… gelukkig, ik was al bang dat het voor oorbellen was."

Hij toont me een gevaarlijk uitziend puntig staafje dat uit twee delen bestaat en door middel van schroefdraad aan elkaar gedraaid dient te worden. De bedoeling is, dat er wel eerst een oorlel tussen geplet wordt. Oké staafjes dus.
"En kan je die gaatjes niet gewoon in de winkel laten prikken?"
"Wat denk je dat dat kost?"
Ik heb géén idee maar voor het bedrag dat ze er in de winkel voor blijken te vragen wil ik er zelf wel een stopnaald door heen jagen.


Als moeder van een 15 jarige puber weet ik dat tegenstribbelen geen enkele zin heeft en het een oeverloze discussie zal gaan worden. Zo nu en dan moet je de teugels enigszins laten vieren en zolang het geen 4 mm gaten betreft ben ik bereid tot een compromis.
"Oké... zucht ik dus mak, mijn eigen oorbellen heb ik er ook zelf in gepoerd dus dat moet niet écht een probleem zijn."
"Echt?"
Verbeeld ik het me of zie ik plots een glimp van ontzag in de ogen van mijn puberzoon.
"Ja... echt," zeg ik nu stoer... ik vertel er niet bij dat ik mezelf voor ik met poeren begon eerst moed indronk met een paar glazen sherry... yak wat een goor spul was dat, en dat het ritueel heeft plaatsgevonden op het toilet van het plaatselijke clubhuis, met een botte stopnaald en de kurk van de gore fles sherry. Tsja... pubers blijven pubers, dus wat dat aangaat is er niet écht veel veranderd.



"Vier heb ik er, en allemaal zelf geprikt" zeg ik trots. Ik zie de bewondering in zijn ogen groeien. "Nou vooruit dan maar... kom maar op met die stopnaald en die kurk." Heb ik alles... de watjes voor het bloeden. Aansteker om de naald te ontsmetten... en niet te vergeten de attributen voor het echte werk... de naald én de kurk. Als ik de naald heb ontsmet en de kurk achter zijn oorlel plaats kijkt hij me met een verwachtingsvolle blik in de ogen aan. Ik voel de moed in mijn schoenen zakken.

"Je weet dat het pijn gaat doen hé?" Probeer ik nog even...
"Jahaa... schiet nu maar op" klinkt het ongeduldig.
"Je weet het zeker?" vraag ik nogmaals in de hoop dat hij bij het zien van de stopnaald af zal zien van zijn plan.
"Ja kom op nu maar!"

Ik haal diep adem, sluit mijn ogen en duw de naald voorzichtig door het midden van zijn oorlel. Dat gaat nog niet zo gemakkelijk... de weerstand "vooral de mijne" blijkt groter dan verwacht. Het zweet staat me inmiddels in de handpalmen waardoor de naald halverwege blijft steken en er geen beweging meer in te krijgen is. Dat kreng glijd gewoon tussen mijn vingers door. Na een minuut of tien poeren zonder enige vooruitgang te boeken zit zoonlief even later met een ijsklontje tegen zijn dikke rode oorlel en een verbeten gezicht op de bank.

Als het mijn kinderen aangaat blijk ik toch niet zo koelbloedig als ikzelf had verwacht. Zijn vader mag later de klus klaren. Trots laat hij me later zijn oor mét staafje zien... hij kijkt me lachend aan...... "watje"......


Copyright © Ingrid Punt september 2011