Blogarchief

zaterdag 21 januari 2012

Afscheid...


Ik wil me de onbezorgde dagen blijven herinneren … waarop jouw wanen en psychoses nog niet de overhand hadden en we samen konden lachen om de onbenulligheden die onze jeugd met zich meebracht.

Zoals gewoonlijk is je timing weer alles… behalve perfect. Op de voorbereiding van een op handen zijnde crematie van iemand die me zeer dierbaar is vraag je me of ik bij jóuw afscheid aanwezig zou willen zijn. Ondanks mijn verbijstering en boosheid omdat je me weer met een immens probleem opzadelt op een tijdstip dat ik niet redelijk na kan denken weet ik dat dit één van de verschijnselen van jouw ziektebeeld is. Aandacht vragen op de meest waanzinnige momenten. Verjaardagen, kerst, vakanties, bruiloften en crematies je wist ze altijd te verstoren op wat voor manier dan ook.
Boos kon ik op jou nooit worden want je wist me altijd perfect te manipuleren … tenslotte wist ik niet hoe slecht jij je voelde dus alle welgemeende adviezen mijnerzijds werden glashard neergenageld mij altijd achterlatend met een knagend schuldgevoel.

- Had ik maar een gebroken been, dan kon men zien dat ik iets mankeerde -
Zei je me dikwijls, ik wist er niets tegen in te brengen… hoe kon ik ook… ik wist dat je gelijk had. Want zielenpijn wordt niet gezien en daardoor ook niet begrepen en geaccepteerd. Als kind van een depressieve moeder ben ik haast een ervaringsdeskundige geworden. Ik herken de somberheid, het verdriet, de angsten, paniekaanvallen en het soms alles overheersende doodsverlangen. De depressies van anderen lopen als een rode draad door mijn leven, maar ook mijn altijd aanwezige onterechte schuldgevoel.

Jouw ziekte begon mijn leven te beheersen, ik was er letterlijk dag en nacht mee bezig. Angstige nachten, wachtend bij de telefoon… omdat je weer eens spoorloos was. Opgelucht als de telefoon ging en ze je eindelijk meer dood dan levend hadden gevonden… Op de dag dat ik wist dat ik zwanger was heb ik je uit zelfbehoud losgelaten en god…. wat voelde dat goed. Eindelijk mijn eigen leven… me niet meer schuldig hoeven voelen over hoe ellendig iemand anders zich voelde. Ik kon jou en alle anderen immers niet helpen hoezeer ik dat ook gewild had. Ik koos voor mijn eigen welzijn en dat van mijn ongeboren kind.

Maar nu… na zoveel jaar ben ik weer terug bij af. Ik wil geen afscheid van je nemen maar ik weet ook dat ik het mezelf altijd kwalijk zal blijven nemen als ik het niet doe. Je probeert me weer te manipuleren door over mijn gevoel heen te walsen … met dit verschil, ik herken het, ik heb er eindelijk van geleerd, heb het nu door en trek mijn grenzen. Hoe dan ook, ik zal eraan moeten geloven want binnen afzienbare tijd is het dan eindelijk zover. Jij gaat afscheid nemen van dit leven en ik mag en moet er getuige van zijn. Het druist in tegen alles waar ik in geloof en waar ik voor sta.Ik had gehoopt dat er ergens op deze aardkloot een dokter zou zijn die er een stempel op had kunnen zetten en een oplossing of medicijn wist voor jouw ziektebeeld. Maar jij bent jij… uniek… met al je vreemde en onverklaarbare verschijnselen “en dat zijn er vele” dus niet in een medisch vakje te plaatsen helaas. Ik ben boos op je, ook al weet ik diep van binnen dat het onterecht is en jij er evenmin als ik iets aan kunt doen. Jij hebt hier zéker niet om gevraagd.

Toeval? ….toeval bestaat niet. Vandaag liep ik over de Dageraadsbrug… mooie naam overigens… en hoe ironisch ook. De kademuur hing vol met bloemen, er stonden kaarsjes en er hingen brieven. Brieven van nabestaanden van iemand die Manisch Depressief was geweest en wiens lichaam men een aantal dagen daarvoor uit het water onder de brug vandaan had gevist. Er hingen foto’s van een lachende man, niets bijzonders, gewoon, een man zoals zo velen. De brieven van zijn geliefden lieten mij weten dat het i.d.d. een goedlachse man betrof met soms een donkere kant. Die donkere kant was hem nu fataal geworden en niemand die er nog iets aan kon doen. Één zinnetje trof mij ….
- Had ik maar een gebroken been, dan kon men zien dat ik iets mankeerde -
Maar zielenpijn wordt niet gezien en daardoor ook niet begrepen en geaccepteerd.. Of misschien ook wel, maar niemand weet hoe er mee om te gaan of wat er aan te doen.

Ergens… hoe vreemd het nu ook klinkt moet ik dus blij zijn dat dit jou bespaard wordt… ten onder gaan aan een ziekte waar niemand iets van merkt en op een manier die je niemand toewenst. Alleen, en vaak op een dramatische en pijnlijke wijze, het móet dus ook anders kunnen.
En dit is dus het laatste wat ik voor jou kan doen… ik zal nooit helemaal kunnen begrijpen waarom je tot deze stap gekomen bent, maar ik zie ook hoe jij geestelijk “ en nu …na zoveel jaren misschien zelfs overbodig medicijn gebruik” ook lichamelijk lijdt. En dat jij lijd weet ik wel zeker. Je bent inmiddels alles kwijt geraakt, dat valt zeker niet te ontkennen. Je gezondheid, je man, je thuis, je familie, je vrienden, een menswaardig bestaan…. Kortom, zo’n beetje alles wat belangrijk is in een mensenleven.

Of ik je zal gaan missen…… waarschijnlijk niet. Hoe hard dat ook klinkt, maar ik leef mijn leven al zolang zonder jou. Uit zelfbehoud heb ik jaren geleden al afscheid genomen.. Maar ik kan niet ontkennen dat een afscheid pas een écht afscheid is als er niets wezenlijks of stoffelijks meer is om naar terug te keren. En nu is het dan zover… je gaat nu dus ook stoppen met het enige dat je nog rest… ademhalen… en ik mag en móet daar getuige van zijn, god sta me bij... Ik zal blijven hopen op een wonder, tot het bittere eind… tegen beter weten in………

Ik wil me de onbezorgde dagen blijven herinneren … waarop jouw wanen en psychoses nog niet de overhand hadden en we samen konden lachen om de onbenulligheden die onze jeugd met zich meebracht.


Copyright © Ingrid Punt september 2011

Geen opmerkingen:

Een reactie posten