‘Momentje… even de sleutel pakken’… het duurt nog even voordat ze de deur van het slot heeft en de deur wordt tot op een kier geopend . De ketting blijft stevig op de deur. ‘Hallo buurvrouw,’ zeg ik door het kiertje, ik kom even vragen of U misschien mijn kat heeft gezien. ‘ Momentje, ’ mompelt ze nogmaals, ze sluit de deur en ik hoor aan het gerammel dat ze de ketting eraf haalt. De deur wordt geopend door een klein oud dametje en ze vraagt me vriendelijk binnen te komen. Een beetje wankel loopt ze voor me uit en ik volg haar naar de huiskamer. Het benedenhuis is een exacte kopie van mijn flat maar de oude stempel heeft hier krachtig toegeslagen. Donkere zware eiken meubels met gebloemde kussens en overal kittig gehaakte kleedjes met daarop porseleinen beeldjes… héél veel beeldjes. Er staan ook kattenbeeldjes, dat schept al een band en ik heb dus goede hoop. ‘Ach… je kat hé’… zegt ze vriendelijk. ‘Weet je wat, kom zelf maar even kijken’ en een beetje onzeker wiebelend opent ze de tuindeuren. Het is een prachtige tuin, ik kan niet anders zeggen, ik heb hem vanuit de hoogte al vele malen kunnen bewonderen.
Haar voorliefde voor beeldjes heeft zich voortgezet in de tuin. In elke hoek en onder elke struik zit,staat of hangt een Laaf, 'een eng soort kabouter met een té lange bovenlip. Ooit wist de Laaf de reguliere kabouter van zijn paddenstoel te stoten. Ze deden een aantal jaren geleden hun opmars in de Amsterdamse tuintjes maar zijn inmiddels al weer op hun retour.' Maar in deze tuin zijn ze dus nog in grote getale aanwezig... Zelfs naast het vijvertje dat in het midden van de tuin is aangelegd staat een laaf met een hengel en spottend lachje op z’n lelijke tronie. ‘Hoe heet je kat? vraagt de lieve buurvrouw’ ‘Ze heet Map,’ waarop buurvrouw onhandig voorovergebogen half onder de struiken kruipt. ‘Mappie’… roept ze met een hoog stemmetje. ‘Mappieeeee.’Maar Map, waarschijnlijk geschrokken van al die enge dwergen houd zich muisstil. Nee… zo op het eerste, tweede en derde gezicht geen Map te zien. Ik speur nog even grondig links en rechts bij de buren over de heg, maar geen kat, althans ‘niet die van mij’ te bekennen.
‘Waar woon je ook alweer?’ vraagt ze, als ze met veel moeite tussen de Laven uit krabbelt. Ik wijs schuin omhoog naar de hoek, maar als ze haar hoofd achterover gooit om mijn vinger te volgen blijkt pas goed dat haar evenwichtsorgaan niet helemaal optimaal werkt. Ze begint te wiebelen en maakt zowat een salto voorover de vijver in. Ik weet haar nog net op te vangen, maar tot mijn ontzetting is het haar nog niet helemaal duidelijk waar ik woon. Ze plant haar stevige stappers wijdbeens in het gras en vraagt me nogmaals waar ik woon… terwijl ik haar niet uit het oog verlies wijs ik nu voorzichtig schuin omhoog en waar ik al bang voor was gebeurt. Terwijl ze omhoog kijkt maakt ze weer een flinke schuiver richting vijver.
‘Voorzichtig buurvrouw’ roep ik geschrokken, zo te zien is ze het gewend want ze geeft de moed niet zo gauw op…’ waar dan precies?’ Vraagt ze me weer, en ik ben bijna geneigd om één van de tuinen naast haar aan te wijzen, maar daar zal ze vast niet intrappen. Ik wacht even tot ze zich schrap heeft gezet in de aarde, en terwijl ik mijn handen uitstrek om haar op te vangen zeg ik zonder omhoog te kijken ( in de hoop dat ze mijn voorbeeld volgt), ‘Links van U …. Op de hoek… drie hoog.’ ...het is haar eindelijk duidelijk. En een beetje dizzy loopt ze weer voor me uit naar de buitendeur. Ik bedank haar voor de hulp en ze wenst me succes. Ze beloofd me alles goed in de gaten te houden, en ik hoop dat ze zich beperkt tot de begane grond.
De kat is inmiddels weer terecht...
Copyright © Ingrid Punt april 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten