Kwestie van gevoel...

"Een zielig bankje"

Het is raar... ik weet het, maar dode dingen zijn voor mij niet altijd persé dood.
Oude schoenen veranderen bij mij in antiek want ik kan er geen afstand van doen, en na jaren van trouwe dienst al helemaal niet in een vuilniszak gooien. Het Leger des Heils is ooit een optie geweest, maar het idee dat een ander haar voeten in mijn... in de loop van de jaren bij elkaar gescharrelde trofeeën propt stemt me niet echt vrolijk.
En ik kan het mijn schoenen natuurlijk ook niet aandoen om weer aan andere voeten te moeten wennen.
Dus heb ik na jaren lang wikken en wegen een kast vol met schoenen uit het stenen tijdperk bij elkaar vergaard.

Wanneer ik een verregende krant op straat zie liggen denk ik ... ach… een dooie krant, misschien maar éénmaal gelezen, en als ik een veel te dikke vent op een té klein brommertje voorbij zie steunen heb ik diep medelijden met dat brommertje.

Een fantasieloos maar architectonisch verantwoord gebouw, tientallen verdiepingen hoog met voor één raam, één vaasje met bloemen... ik weet niet met wie ik nu meer medelijden heb, met de bewoner... 'die er in een laatste wanhopige poging nog iets van gezelligheid aan toe probeert te voegen' ... of met dat zielige vaasje dat daar absoluut niet om heeft gevraagd.

Trotse stoelen met een kapotte leuning, zielige lege ingedeukte colablikjes, statige religieuze beelden zonder hoofd, een eenzame nepeend in een vijver, angstige spruitjes in kokend water, ik kan er mee zitten. Het is een vervelende tic, ik weet het, maar niet levensbedreigend en ik schijn er oud mee te kunnen worden.

Nu moet ik dus een plant de nek omdraaien, niet echt gemakkelijk voor mij, want een plant ligt weer nét iets hoger op de gevoelsladder dan een krant of brommer.
Jarenlang heeft ze daar mooi staan wezen maar aangezien ik geen groene vingers bezit heeft ze er 'waarschijnlijk uit stil protest' inmiddels de brui aangegeven ... 'Het is dus een zij, vraag me niet waarom' ... maar in mijn optiek is een eik een hij, een berk een zij, met een spar kun je wat mij betreft alle kanten op maar deze plant is voor mij overduidelijk een zij.

"Het slachtoffer"

Ik heb het nog een paar maanden weten te rekken, in de hoop enige medewerking van haar kant te mogen verwachten , maar boos is boos, dus geen enkel teken van leven.
Tsja, de liefde moet natuurlijk wel van twee kanten komen en vraagt ook enige verzorging, dus in zoverre speelt er van mijn kant ook nog wel enig schuldgevoel mee.

Maar vandaag moet ze er hoe dan ook aan geloven. Het is nog een hele klus om al die dorre wortels en takken uit die droge kluit aarde te trekken, dus dat wordt hakken en breken. Maar als ik dan eindelijk die hele kluit met aanhang in een vuilniszak heb weten te dumpen, komt de gedachte bij me op dat die dunne dorre takken die daar uit die kluit aarde omhoog steken wel erg op twee uitgestoken handen lijken, in een laatste poging om zich aan me vast te grijpen, ik hóór haar bijna om hulp smeken.

Kom op... niet zo kinderachtig... dichtknopen die zak.
Dan schiet de gedachte door m'n hoofd dat ze misschien alleen maar schijndood was of gewoon een beetje traag dit jaar en nog niet helemaal wakker uit haar winterslaap. Ik bijt op m'n lip en twijfel nog een laatste moment voor ik dan toch uiteindelijk de vuilniszak dichtknoop.
Zo... flinke meid... de klus is geklaard.

Ik mik de zak op het balkon... morgen komt de vuilnisman en terwijl ik met een knagend gevoel in m'n maag naar binnen loop valt m'n oog op die grote lege pot.
Hij... 'dit is dus duidelijk een hij', staat er enigszins verloren bij nu ik hem z'n vriendin heb ontnomen en uit haar lijden heb verlost. Ik voel als het ware z'n verwijtende blikken.
Ik kan hem natuurlijk achter in de kast zetten, zodat ik niet elk moment met mijn moordlust geconfronteerd hoef te worden, maar dat zou wel erg laf zijn.

Op naar de bloemensingel dan maar, voor een nieuwe plant!
Ze staan er inmiddels weer prachtig bij...... Hij en Zij...


Het is gewoon een kwestie van gevoel ......

© Ingrid Punt 2010

"Twee treurige plantenbakken"