Mag het licht uit?

Steeds vaker zie ik het om me heen, dankzij alle hulpmiddelen en medische zorg wordt de mens steeds ouder, maar de manier waarop baart me zorgen. Zolang men er zelf nog enig benul van heeft en er lol aan beleeft kan het wat mij betreft niet lang genoeg duren…. Dan wil ik wel honderd worden. Ik heb er legio voorbeelden van… mensen die het leven positief benaderen en overal de lol van inzien. Mensen die hun leven met volle teugen genieten, en elke dag naar buiten gaan om plezier te hebben en onder de mensen te zijn ook al voelen ze zich nóg zo slecht, ze gaan door tot ze er letterlijk bij neer vallen.

Maar niet zelden kom ik ook mensen tegen die ver voordat ze écht niet meer kunnen al niet meer buiten komen om letterlijk achter de geraniums te gaan zitten vegeteren.
Rust roest… en dat is ook zo. Wanneer je als mens de interesse in je omgeving dreigt te verliezen en het bijltje er bij neer gooit gaat het verval snel. Het heeft mij aan het denken gezet. Ik probeer zo gezond mogelijk te leven maar probeer desondanks de geneugten van het leven niet uit het oog te verliezen, het is een kwestie van de balans zien te vinden denk ik dan maar.

Als ik ooit het idee krijg hulpbehoevend of afhankelijk te worden wil ik de handdoek in de ring kunnen gooien. Maar tevens kom ik dan bij een dilemma… want voor mezelf ben ik er ook van overtuigd dat ik mijn leven dien uit te leven, dus voor mij persoonlijk geen euthanasie, ik wil op de 'normale' manier gaan, dus zonder hulpmiddelen. Wat me weer bij een ander punt brengt, want uit ervaring weet ik nu ook dat een mens zijn grenzen in doodsnood gaat verleggen. ' Nu weet ik het… maar waar en wanneer leg ik dán de grens?'

Ik wil óók doorgaan tot ik er letterlijk bij neerval… nu op dit moment heb ik een mooie oplossing voor mezelf bedacht. Zodra ik het vooruitzicht heb op onnodig lijden of elke houvast met de realiteit dreig te verliezen, wil ik het vliegtuig kunnen pakken naar een ver en onherbergzaam gebied, dit kan een dorre en verlaten woestijn zijn of een hoge, ruige en moeilijk begaanbare berg. Daar wil ik naartoe om daar desnoods ergens mijn rollator te stallen, in een slaapzakje te kruipen en zeggen… 'het is een mooie dag om te sterven!'

Zonder enige medische of humane hulp. Gewoon... zoals je instinct het ingeeft, niets meer eten en niets meer drinken. Net als de Indianen en andere natuurvolkeren het deden… dieren doen trouwens hetzelfde. Wegkruipen naar een stil plekje om in alle rust je laatste adem uit te blazen. Voor mij persoonlijk een mooie en geruststellende gedachte. Ik hoop alleen dat ik het tegen die tijd nog op kan brengen en waar kan maken……

'MAG HET LICHT UIT?'

Copyright © Ingrid Punt februari 2011