Blogarchief

dinsdag 29 november 2011

Margje...



Hoe bijzonder is het zomaar iemand te ontmoeten, daarmee een gesprek te voeren alsof je elkaar al jaren kent, wetend dat je de persoon waarschijnlijk nooit van je leven meer tegen zult komen.

Zo ook Margje ...

Ik zag haar al schutterend over het terras op de Dam in Zaandam schuiven, een rijzige dame op leeftijd wat schuchter om zich heen kijkend op zoek naar het beste plekje op het terras.
Ze kiest voor het tafeltje rechts van mij. Na een minuut of tien begint het wat te spetteren en staat ze op. Breed glimlachend staat ze voor me en vraagt of ze misschien aan mijn tafeltje plaats mag nemen. Ik blijk onder een grote parasol te zitten, iets wat ik me tot dusver niet eens had gerealiseerd. Ook al heb ik geen zin in een gesprek, ze kijkt me zo vriendelijk aan dat ik het onmogelijk kan weigeren ... natuurlijk mag ze erbij komen zitten.

Ze stelt zich voor als Margje maar haar roepnaam is Marie. Deze roepnaam heeft ze te danken aan haar lerares van de lagere school die Margje geen naam vondt en haar Marie noemde. Ik verzeker haar dat ik Margje toch echt mooier vindt en ze begint te stralen.

Margje blijkt van oorsprong uit Drenthe te komen waar de werkeloosheid toen ook al erg groot was dus verhuisde het hele gezin naar Zaandam waar haar vader als bouwvakker aan de slag kon. Hier in zaandam heeft ze dus de rest van haar leven gewoond, leerde er haar man kennen kreeg kinderen en kleinkinderen en woont nu met haar man die inmiddels gepensioneerd is in een leuk huisje aan de Zaan.
Ze kijkt me lachend aan en verteld me dat er naast haar een huis te koop staat en of dat niets voor mij is. Maar voor ik antwoord kan geven kletst ze al weer verder.

Over haar zusters, Geesje en Geertje … en ik bedenk me dat ze het verkeerde meisje uit het gezin Marie hebben genoemd. Over haar broer die nooit getrouwd is geweest inmiddels overleden en elke dag bij haar op de koffie kwam, dus die mist ze wel erg. Haar zusje Geesje die nergens zin in heeft en alleen maar wil breien ... in m’n gedachten ontrold zich een wollen das van honderden meters.
Ze vist onder het gebabbel door een pakje sigaretten uit haar tas en vraagt of ik er bezwaar tegen heb als ze rookt… ze rookt niet over haar longen dus het kan geen kwaad. Ik probeer een lach te onderdrukken, nee echt…ze kijkt me nu ernstig aan, ze inhaleert niet, én ze rookt alleen voor de gezelligheid. Nou vooruit dan maar, ze begint driftig aan haar sigaretje te sabbelen en kijkt er zó intens gelukkig bij, dat het bijna ontroerend is iemand zo te zien genieten van iets wat dan zo slecht voor een mens zou moeten zijn.

Inmiddels zit ze weer op haar praatstoel en vervolgd haar levensverhaal….zijzelf vindt dus alles leuk ‘en dat straalt ze ook uit’, zevenenzeventig jaar en nog elke dag op de fiets haar boodschappen doen, zit in het verenigingsleven en bij een vrouwenpraatgroep.
Op mijn vraag wat ik me daarbij voor moet stellen kijkt ze me verbaast aan alsof ze zichzelf nu pas begint af te vragen wat ze daar nu eigenlijk doet. Nou gewoon praten, zegt ze na enige aarzeling…over van alles en nog wat en thee en koffieleuten, en met z’n allen leuke uitstapjes maken.Ze neemt nog een trekje van haar gezellige stokje en kijkt me tevreden aan.

Ze vertelt me over haar grootste geluk, haar kinderen, één dochter en twee zoons en ze zijn alle drie goed terechtgekomen, allemaal een goede opleiding en een goede baan en daar heeft ze zelf hard voor moeten werken want dat kost wat ... doorleren. Alleen jammer dat haar beide zoons gescheiden zijn, maar daar zit ze niet echt mee hoor. Ze ziet daardoor alleen enkele kleinkinderen nooit meer en dat is wel erg jammer. Ze neemt nog een haal en neemt een slok van haar cassis, alsof ze toch maar even het verdriet moet wegspoelen.

Ze noemen haar ook wel de Prinses van Zaandam zegt ze ... ik vraag me af waarom, omdat ze zo statig op haar fiets zit ... iets met haar achternaam ... of omdat haar man elke dag met een vers bakje koffie op haar wacht tot ze terugkomt met haar boodschappen, het is me nog steeds een raadsel.
Nee die scheidingen hé, ach, het leven gaat door en ze kan er niet echt mee zitten, zegt ze net één keer teveel.

De zon breekt al weer door en ze drukt haar sigaret uit.
Zo, ze moest maar weer eens op huis aan want haar man zal zich wel afvragen waar ze blijft en straks is de koffie koud.

We geven elkaar een hand, zo zegt Margje, het was erg gezellig en misschien zien we elkaar nog eens. Ik ben het met haar eens, het wás erg gezellig, dag Margje ... dag Ingrid, de naam Ingrid vergeet ze misschien wel maar mijn gezicht zal ze nooit vergeten verzekerd ze me, en aan haar blik te oordelen is dat positief.

Terwijl de Prinses van Zaandam inderdaad statig weg fietst zwaait ze nog éénmaal naar me en ik kijk haar na tot ze uit het zicht verdwenen is.
Wat rest, zijn een glas met nog een klein laagje cassis en drie sigarettenpeuken in de asbak voor me.
Hoe langer ik ernaar kijk hoe gezelliger de aanblik wordt. Margje bedankt, ik die al twaalf jaar niet meer rook krijg bijna zin in een peuk.


© Ingrid Punt 2010

Geen opmerkingen:

Een reactie posten