Dag voor kerst 2009...
Drukte, stress, iedereen geïrriteerd, chagrijnige klanten die boos worden omdat er één dag voor kerst geen kerstboomhaakjes of bussen met spuitsneeuw meer te krijgen zijn, dan is het een verademing als je een klant als ‘Willem’ in de winkel krijgt.
Willem... een rijzige oude man van achter in de zeventig, grijs haar, dito snor en baardje, grote zwarte hoed, lange zwarte jas, en tegenwoordig gewapend met een mooie zilvergrijze scootmobiel...
En met diezelfde scootmobiel kwam Willem dus de laatste dag voor kerst de winkel binnen.
Met veel gedoe want het valt nog niet mee om zo’n scootmobiel tussen de winkelpoortjes door te wringen. Niet gehinderd door valse bescheidenheid of puberale verlegenheid gooide hij zijn "wie maakt mij nog wat op mijn leeftijd" in de strijd. Luidkeels zingend "komt allen tezaaaamen, onder 't sterrenblinken". Z’n grote zwarte hoed had hij voor de gelegenheid verruild voor grote oorwarmers met rode knipperlichten. De mensen waren zo druk met hun laatste snelle aankopen dat ze hem in de eerste instantie niet eens opmerkten en waren al helemaal niet van plan om tezamen te komen, en zéker niet onder het sterrenblinken. Willem zette z’n repertoire voort..."O Denneboommm", sommige klanten raakten nog meer geïrriteerd omdat hij met z’n scootmobiel min of meer de in/uitgang blokkeerde. "Ja... je moet toch iets doen om je publiek te blijven boeien".
Vervolgens lagen de herdertjes bij nachten... en dat zouden we weten ook, de volumeknop werd flink opengedraaid.
Als blikken konden doden was Willem op dat moment veranderd in een zingend lijk, "mét knipperende oorwarmers". De kerstgedachte was bij zijn potentiële publiek in ieder geval ver te zoeken. Willem werd er niet warm of koud van en ging onverstoorbaar verder... "Nu zijt wellekooome" schalde het door de winkel, toch enigszins gehinderd door de oorwarmers want het klonk niet helemaal loepzuiver, met als gevolg dat z‘n publiek nog meer afstand nam. Er liepen op dat moment genoeg opgeruimde dames "Willem zijn doelgroep" in de winkel, maar die hadden op dat moment meer interesse in de restantenbak met kerstballen dan in Il Divo met z’n knipperlichten.
Kling, klokje klingelingelinggggg... zong hij met een hemelse blik en ik dacht dat hij nu toch wel aan het eind van z’n Latijn zou zijn, maar niets was minder waar... "er issss een kindeke geboren op aarddd".
Ondanks de drukte droomde ik langzaam weg en kreeg visioenen van een gigantische kerstboom midden op de dam, met in de top van de boom Willem als kerstengel compleet met harp en lichtgevende oorwarmers, die de in grote getale toegestroomde mensenmassa toezong. Het leek mij een schitterende kerstgedachte maar mijn droom werd ruw verstoord want Willem zijn zangkwaliteiten lieten het plotseling afweten, hij was z’n tekst kwijt en wist even niet meer hoe het met het kindeke afliep. De batterijen in z’n oorwarmers waren nu ook de uitputting nabij want de rode knipperlichten stierven in schoonheid.
Maar Willem was niet voor één gat te vangen, en met vernieuwde energie gooide hij z’n Engelse repertoire in de strijd.
Jingle Bells... jingle bells... een jochie dat als enige een belletje hoorde rinkelen en hem met grote ogen stond aan te gapen moest opeens opschieten van z’n moeder omdat de oppas zo zou komen, jammer, weer een fan minder.
Het was wonderlijk om te zien, een oude man die zo stoïcijns zijn best deed om iedereen te vermaken, "voornamelijk zichzelf denk ik nu," maar niemand die er daadwerkelijk op reageerde, iedereen zat en bleef in z’n eigen kerst-schulp.
Toen hij dan eindelijk uitgezongen was bleek ik de enige enthousiaste fan in het publiek. Na een staande ovatie in ontvangst genomen te hebben, maakte Pavarotti een diepe buiging in z’n scootmobiel en de kerstlichtjes in z’n ogen begonnen te twinkelen. Ondanks de opgeluchte blikken van enkele klanten bedankte ik hem voor het optreden, en ik ontving een uitnodiging voor de Opera, ik voelde me opeens zó opgeruimd, en was ook zeer vereerd.
Na de nodige kerstwensen uitgewisseld te hebben wurmde Willem z’n scootmobiel weer de winterkou in.
Bedankt Willem... tenminste iémand die de kerstgedachte heeft begrepen...... ik zal je missen dit jaar.
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten