Blogarchief

donderdag 29 december 2011

Cocon...


Photobucket

Cocon

De kerven in haar arm worden dikker en roder maar de verwachte pijn blijft uit. Ergens wist ze wel dat de lichamelijke pijn niet op zou kunnen tegen de pijn van dat alles verterende gezwel dat zich een weg door haar binnenste vreet. Ze staat voor een afgrond en kan geen kant meer op.

Ze ziet daar beneden iemand staan en ze beseft dat zij dat is.  De schreeuw die ze hoort lijkt op die van een gewond dier, maar buiten haarzelf is er niemand,. Het geluid komt uit haar eigen mond. Het voelt prettig om haar lichaam van een afstand te bekijken. Ze voelt de pijn, maar niet meer als die van zichzelf, ze heeft letterlijk afstand van haar genomen. De oplossing die haar ziel heeft bedacht lijkt barmhartig en sluit als een beschermende cocon om haar heen.

Haar lichaam functioneert nog steeds zoals het hoort. Ze loopt, praat, eet, slaapt, werkt en lacht zelfs als men dit van haar verwacht. Niemand die iets merkt... niemand die in haar om hulp smekende ogen kijkt. Het is hier warm, er heerst een volledige kalmte en rust en de pijn is draaglijk om na lange tijd plaats te maken voor ... helemaal niets.

Gelaten laat ze het over zich heen komen. De cocon wordt dikker en dikker en sluit zich, om haar vervolgens te verzwelgen. Nare dingen zijn niet meer naar, ze voelt geen verdriet... maar leuke dingen zijn niet meer leuk, ze voelt ook geen geluk.

Pas na jaren komt het bittere besef dat ze levend begraven is. De cocon voelt nu als een kil harnas waar niets meer doorheen kan komen. Geen verdriet maar ook geen blijdschap. Niet meer kunnen genieten van de kleine, mooie en leuke dingen. Geen contact meer kunnen leggen met de mensen waarvan ze houd... ze wil dit niet langer.

De enige oplossing is om de cocon weer af te breken, wetende dat de pijn en het verdriet er dan ook weer zullen zijn.

Genoeg tijd en leven verspilt, maar ook genoeg krachten verzamelt om de strijd tegen die alles verterende zielenpijn aan te gaan. Stukje voor stukje breekt ze de cocon af.
Het felle licht doet pijn aan haar ogen, maar er is nu geen weg meer terug. En als alle brokstukken naast haar op de grond liggen voelt ze zich naakt in al haar gevoel.

De pijn is er weer... in al zijn hevigheid, en zelfs nog in vele mate erger dan daarvoor. Maar ze is niet meer bang. De afgrond is dichterbij dan ooit, maar met veel bloed, zweet en tranen weet ze hem te overwinnen.

Ze is er weer... maar nu als een vernieuwde, verbeterde versie van zichzelf...
Ze weet nu op wie ze altijd kan bouwen.

Copyright © Ingrid Punt februari 2011

Geen opmerkingen:

Een reactie posten