Blogarchief

woensdag 7 december 2011

Geluk is alleen écht als je het ook kan delen...


 ~~~~

"There is a pleasure in the pathless woods, 

There is a rapture on the lonely shore, 
There is society, where none intrudes, 
By the deep sea, and music in its roar: 
I love not man the less, but Nature more." 

~George Gordon, Lord Byron
~~~~ 


Misschien dromen we er allemaal wel eens van... weg uit deze jachtige maatschappij, alle schepen achter je verbranden om te leven in de vrije natuur. Jezelf even afzonderen om ver van de massa verwijdert te zijn. Er zijn er maar weinig die het ook daadwerkelijk doen. De mens is nu eenmaal een kudde dier en als dat afzonderen té lang duurt worden we knettergek.
We kunnen gewoon niet buiten onze soortgenoten... tenminste... niet té lang.

Na jarenlange omzwervingen vestigde Christopher Mc.Candless, een jonge avonturier zich uiteindelijk in een afgelegen gebied in Alaska. Leven zoals hij dacht dat het leven bedoelt was. Één zijn met de natuur en breken met alles en iedereen die hem lief had. Alles loslaten om helemaal vrij te kunnen zijn. Hij dacht het geluk gevonden te hebben ver van de bewoonde wereld tussen de wilde dieren. Hij houdt zichzelf in leven met jagen, vissen, eetbare bessen en planten... Waarschijnlijk werden giftige planten hem fataal en hij stierf een eenzame hongerdood.
‘Happiness Only Real When Shared’ waren de laatste woorden die hij in z‘n dagboek schreef.

Min of meer in de voetsporen van Christopher, onder dezelfde omstandigheden, gedreven door diezelfde drang... Zonder voedsel, met alleen de kleren die hij aan heeft en een klein overlevingspakketje trekt hij de onherbergzame bossen van Canada in. Maar het wordt zwaar als er een gebrek aan voedsel ontstaat. Fysiek gaat hij sterk achteruit, hij vermagert extreem, z’n kleding slobbert om hem heen en beschermt hem niet meer tegen de soms extreme kou. Zijn reserves raken langzaam op.

De natuur die hij zó bewonderde wordt nu een regelrechte hel. Wilde dieren zeggen niets terug en eenzaamheid krijgt de overhand. Zijn camera waarop hij dagelijks verslag uitbrengt, registreert alleen nog maar een huilende en door eenzaamheid gebroken man. Exact vijftig dagen weet hij het vol te houden, om dan eindelijk weer contact te leggen met de bewoonde wereld. Huilend valt hij zijn redders in de armen... zielsgelukkig omdat hij weer met iemand kan communiceren.
Christopher Mc.Candless had wat hem betreft gelijk......

"Geluk is alléén echt waneer je het ook kan delen."

Copyright © Ingrid Punt 2010

Geen opmerkingen:

Een reactie posten