Elke dag weer iets nieuws verzinnen om op tafel te zetten, ik weet het, het is een luxe probleem, maar het probleem wordt daardoor niet minder. Persoonlijk ga ik voor gezond maar het moet ook gevarieerd. En een lekker stukje vis zo op z’n tijd gaat er wel in ... tenminste bij mij.
Ik ga vandaag voor makkelijk, maar m’n jongste spruit is niet zo op vis en gaat vooral voor vet en dus wordt het dit keer kibbeling ... vis en vet ... iedereen tevreden.
Bij de viswinkel in de buurt is het duurder en lang niet altijd lekkerder dan op de markt, maar ik ging vandaag voor makkelijk, de markt is een kilometer verderop en het regent, dus het moet maar voor deze keer.
Ik besluit eerst maar eens te informeren of er ook gebakken hom en kuit is, de lange slungel achter de toonbank kijkt mij ietwat glazig aan, "hij studeert waarschijnlijk voor hersenchirurg en dit is een bijbaantje" ... om mij na een lange aarzeling te vertellen dat ze dat niet hebben. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij waarschijnlijk niet weet wat hom en kuit is, maar ik heb geen zin om hem het liefdesleven van de vis uit te gaan leggen.
Nou vooruit, dan gaan we voor de kibbeling. Zo, da's niet echt goedkoop, maar ik ging voor makkelijk en besluit toch maar een pondje te bestellen.
De jongen begint twee bakjes te vullen en zet ze op de weegschaal. O jee, veel teveel, stukje vis terug in de vitrine, nog een stukje vis terug in de vitrine, oeps, te weinig. Even kijken, stukje vis terug in het bakje, nog een stukje vis in het bakje. Nog steeds te weinig, nog even kijken, dat lijkt hem wel een mooi gewichtig stukje - ik moet hem nageven, het gebeurt met de nodige precisie, juist zoals het een hersenchirurg betaamd - nog een stukje vis terug in het bakje, nog steeds te weinig.
Hij kijkt me nu toch een beetje radeloos aan. Dat gaat nog wel even duren zo. Ik besluit hem uit z'n benarde positie te redden.
"Weet je wat?" zeg ik, "laat het maar zo, iets minder mag ook."
"Jaha," springt zijn lieftallige co-assistente tussenbeide, maar dan wordt het duurder."
"Sorry, duurder?"
"Jaha," zegt ze weer met haar Volendamse tongval, "want het gaat per pond, dus minder is duurder." Gelukkig gaat het niet per vijftig kilo bedenk ik me. Ik besluit het maar even te laten bezinken, er zal ongetwijfeld een zekere Volendamse logica achter zitten die mij even ontgaat op dit moment.
"Weet je wat?" zeg ik nogmaals," maakt niet uit, het is goed zo."
In de vitrine zie ik vanuit m’n ooghoek ook een mooie versgebakken zalmmoot liggen, maar hij is wel erg groot.
"Doe mij ook maar een stuk zalm, maar heb je ook een kleiner stuk? Ik dacht ongeveer de helft van die daar."
Hij begint er een beetje met een schuimspaan in te porren en kijkt me bedenkelijk aan.
"Ik denk niet dat dat zal gaan."
"Oh nee?"
"Neeheeee," want er zit een bot in.
De co-assistente knikt en is het duidelijk met hem eens, "neeeeee, dat gaat niet lukken."
Ik voel een stampende hoofdpijn opkomen en besluit om niet met deze hersenchirurg in spé in discussie te gaan, om over zijn co-assistente maar te zwijgen. Stel je voor, straks ben ik z’n proefkonijn, de assistente staat al met een flinke vork in de aanslag. Gelukkig zie ik net op tijd een stuk makreel-filet voorbij schieten ... dat moet toch niet zo moeilijk zijn, kant en klaar, geen botten.
Aan het tevreden gezicht van de jongen te zien is hij hier een expert in. Als ik dan uiteindelijk afreken schrik ik me rot van het bedrag, maar ik vergeet door alle verwarring om naar m’n bon te vragen.
Buiten gekomen besluit ik toch maar even een lekker stukje kibbeling te nemen, want lekker moet hij wel zijn met zo’n prijs. Het is me niet gegund, zéker 250 gram, glijdt uit het bakje op de straat.
Zonneveld zei het al "de humor ligt op straat."
Morgen dus maar weer gewoon een stukje vlees!!!
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten