Een "ranzige" boodschap...

Een ranzige boodschap

Ik ben geen fan van boodschappen doen, het is een noodzakelijk kwaad wat mij betreft... en moet maar even snel tussen de bedrijven door.
Het is laat in de middag, druk, dus de mandjes zijn op, dan maar even zonder.
Snel een zak met aardappels, vijf kilo, de kleine zakjes zijn helaas al uitverkocht. Dat wordt sjouwen, nu een race naar de vleesafdeling, vandaag maar een karbonaadje, in sneltreinvaart naar de diepvries... ik ga voor spinazie, lekker makkelijk.

Terwijl ik met één hand de loodzware zak met aardappels en karbonaadjes in bedwang probeer te houden en met de andere hand de diepvriesdeur opentrek, hoor ik een mannenstem zachtjes achter me zeggen "geil wijf".
Ik verstijf en vraag me af of ik het wel goed gehoord heb, ik twijfel even "het zal toch niet", maar terwijl ik de spinazie pak hoor ik nu iets luider en iets dichterbij dezelfde mannenstem weer zeggen "geil wijf", ik draai me verschrikt om en een enge man staat me brutaal op te nemen.
Nou ja, enge man... er is eigenlijk niets bijzonders aan hem te zien, maar dat is nu juist het enge.

Dit kan toch niet waar zijn in een overvolle supermarkt, ik kijk om me heen, maar ik schijn de enige te zijn, die de viezerik in de smiezen heeft. Ik schijn het dus helemaal zelf op te moeten lossen en voel me een beetje een kat in het nauw.

Sorry zeg ik, terwijl ik de vieze man een verbaasde blik toewerp. "Geil wijf," zegt hij zonder te blikken of te blozen voor de derde keer, en ik begin te geloven dat het misschien wel de enige twee woorden zijn die hij kent. Even denk ik eraan om net te doen of ik hem niet begrijp en gewoon verder te gaan met m’n boodschappenrace. Maar dit kan ik toch niet over m'n kant laten gaan ... iets subtieler had wel gemogen.
Een complimentje is best leuk, maar deze opmerking valt wat mij betreft niet in deze categorie.

Ik voel de boosheid omhoog opborrelen en blijf hem strak aan kijken.
Dat schijnt te werken, want hij weet met z'n ogen geen raad.
En hoe meer hij zijn blik wegdraait hoe meer plezier ik er in begin te krijgen. Ik forceer een spottend lachje... nog meer succes, want ik zie het angstzweet - tenminste ik hoop dat het angst is- inmiddels op z’n voorhoofd parelen.

Ik voel de zak met aardappels loodzwaar worden en langzaam in m’n handen naar beneden glijden. Ach als hij dan toch moet vallen. Ik hijs de zak een flink stuk omhoog om de afstand tot zijn voet iets groter te maken... en dan laat ik los.
Aan het roodaanlopende hoofd van de viespeuk te zien was het een voltreffer. "Kutwijf!!!" hoor ik hem sissen, en het klinkt me gek genoeg als muziek in de oren. Ik gris de zak met aardappels van de vloer en schiet als een speer naar de dichtstbijzijnde kassa.

Het ranzige ventje heb ik niet meer terug gezien.

© Ingrid Punt 2010

Voor de gecensureerde versie klik >>>HIER<<<