We leven in een gejaagd tijdperk… alles wordt sneller, de tv programma's dus ook. Het kan aan mij liggen maar ik kan het niet meer bij houden. Wil ik er net even rustig voor gaan zitten is het desbetreffende programma al weer afgelopen. Ik word er ook zo nerveus van. Alle programma's lijken op elkaar en het gaat eigenlijk nergens meer over. Hebben ze eindelijk een superstar of iemand met de X factor -wat dat dan ook mag wezen- gevonden... is die superstar mét X factor en al na een paar maanden alweer van de aardbodem verdwenen. Dan denk ik... waarom zoveel moeite. Zit je een spannende... nou ja spannende... film te kijken, krijg je er om het kwartier tien minuten schreeuwende reclame tussendoor… tegen de tijd dat de film verder gaat, denk ik dat ik nog steeds naar de reclame zit te kijken... zijn ze mij dus al lang kwijt, want waar zat ik in godsnaam ook al weer naar te kijken.
Ik ben nog uit de tijd dat swiebertje superspannend was. Als Saartje vroeg of swiebertje een kopjen kofjen wilde duurde het toch minimaal tien volle minuten voor onze swieb z'n kopjen kofjen voorgeschoteld kreeg -kwam er een koekje bij hup, nog eens vijf minuten- en dan zag je het beeld trillen omdat de cameraman moest lachen, voor de kijker niets te zien maar het gewiebel van de camera zei genoeg. Maar dan zat je wél op het puntje van je stoel, en lachte je mee met de cameraman. En op zaterdagavond kreeg je een echte Coyboyserie zoals mijn opa dat noemde, waarmee hij Rawhide bedoelde. Niks actie... de spanning zat hem vooral in... gaaaaaap... de dialogen die tussen de baas en de voorman werden gevoerd, met daar tussendoor een kudde op hol geslagen koeien. Maar het was allemaal lekker overzichtelijk... Nederland 1 en 2 en verder was er niets.
Overdag tv... ben je gek jongens en meisjes... we zaten ons te verkneukelen tot de klok zeven sloeg... jahaa... die sloeg nog gewoon. Bim, bam weet je wel. En in mijn kleutertijd hadden we zelfs helemáál geen tv, dan zat je aan de radio gekluisterd want kleutertje luister kwam en later op de dag eventueel nog een spannend hoorspel.
Vooral de grintpaden en piepende deuren deden je de haren te bergen rijzen… en ging het in het hoorspel regenen dan stond er gewoon iemand met een gieter voor de luidspreker, en deed je het bijna in je broek...... Zo spannend! Daar kon geen Crime Scene Infestication tegenop.
Nu wil ik natuurlijk niet beweren dat het vroeger allemaal beter was, want als ik nu naar een uitzending van Swiebertje zou moeten kijken zou ik in slaap sukkelen. En bij grintpaden en piepende deuren schiet ik nu in een lachstuip. Maar ik denk er met weemoed aan terug. Vooral de Zaterdagavonden waren dus een kompleet feest… de hele dag in spanning en dan 's avonds fris gewassen en met gekamde haartjes in je pyjamaatje mét een glaasje limonade voor de tv, wachten op wat komen ging.
Nou......... niet veel dus, maar we vonden het állemaal geweldig.
Copyright © Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten