Een mooie lentedag, tenminste dat is wat de kleding van de naar binnen schuifelende mensen doet vermoeden. Op de achtergrond klinkt het duet uit de Parelvissers. Het is druk… ze zijn er allemaal, haar kinderen, kleinkinderen, neven, nichten, de buurtjes van de hoek, haar oude bakkertje, reeds lang gepensioneerd. Zijn pak heeft zijn beste tijd gehad en hangt een beetje onwennig om hem heen. Haar oude vriendinnen van het smartlappenkoor ,althans degene die er nog over zijn. Haar oudste dochter neemt plaats achter de microfoon en na een slokje water te hebben genomen volgt een zenuwachtig kuchje. 'Doe je best meid, je kunt het…' haar oudste dochter… altijd zorgzaam zoals alleen een oudste dochter dat zou kunnen zijn. Ze kijkt naar haar twee andere meiden op de eerste rij, de handen in elkaar verstrengelt. Haar schoonzoons en kleinkinderen daar naast, de twee jongste zitten een beetje te klieren zoals dat nu eenmaal bij jongste kleinkinderen hoort. Hun vader spreekt ze vermanend toe, wat maar even helpt. Ze moet erom glimlachen.
Als iedereen eindelijk heeft plaatsgenomen zwellen de stemmen van de parelvissers aan. Elk woord en elke noot kent ze uit haar hoofd. Zingen was haar lust en haar leven. Opera, Operette, maar het liefst toch het levenslied. Geboren en getogen in de Amsterdamse Jordaan, dus het hele repertoire van Johnny Jordaan, tante Leen en Willy Alberti… het is haar met de paplepel naar binnen gegoten, maar Willy was toch wel haar favoriet. Met verjaardagen zong ze het hoogste lied tot groot vermaak van familie en andere genodigden. Altijd gezellig en aanloop genoeg… liters koffie gingen er doorheen. De volle koektrommel had een ereplaats op tafel, haar oude bakkertje was blij met haar. Ze waren met z’n vijven maar met de inhoud van de pannen op het fornuis kon je een heel weeshuis onderhouden. Iedereen kon altijd aanschuiven, zo had ze dat zelf van huis uit meegekregen.
Haar dochter begint te spreken en er volgt een relaas over vroeger. Alles komt ter sprake, haar gastvrijheid, haar vrolijkheid en vooral haar zangkwaliteiten worden geroemd. De gezellige drukte in huis, altijd mensen over de vloer. Zingen deed ze de hele dag door, soms tot verveling van haar opgroeiende kinderen. Hetzelfde gezang dat ophield na de dood van haar man evenals haar vrolijkheid. Alles werd anders, de grote aanloop bleef uit en de koffiepot leeg. Johnny, Tante Leen en Willy hielden nu wijselijk hun mond alsof ze wisten dat ze hun tweede stem waren verloren. Het werd nooit meer hetzelfde in huis.
Haar dochter valt even stil en neemt snel nog een slokje water. 'Kom maar, je doet het goed, 'moedigt zij haar aan. En haar kind gaat met vernieuwde kracht verder en bedankt haar zusters en zwagers voor de goede zorgen wanneer ze het zelf even af moest laten weten. Als haar dochter eindelijk weer naast haar zusters plaatsneemt voelt zij zich trots zoals alleen een moeder trots kan zijn. Ze heeft het goed gedaan. De deuren gaan open en het milde lentezonnetje schijnt over de bloemenzee naar binnen. Men maakt alweer aanstalten om naar buiten te gaan, de frisse lucht in.
En terwijl iedereen plechtig achter haar kist aanloopt vult de ruimte zich eindelijk weer met de stem van haar Willy......
Copyright © Ingrid Punt maart 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten