Eindelijk was het dan zo ver, ik had er al een paar maanden tegen aan zitten hikken....ik had me n.l. opgegeven voor een fotoshoot bij Douglas. In de eerste instantie leek me dat erg leuk, maar toen ik op een mooie zaterdag langs een Douglaszaak liep en daar midden in de zaak een dame languit op de grond zag liggen onder een grote lamp ... zo ongeveer als een kip in een magnetron, zonk de moed me enigszins in de schoenen. Dát stond me dus te wachten. Nou vooruit, niet zo kinderachtig, ik ging met de meiden, dus we zouden sowieso lol hebben.
Op het moment dat we de zaak binnenkomen besluit ik me als eerste voor de leeuwen te werpen dan heb ik dat maar vast gehad. Op naar de make-up dan maar. De dame die me gaat plamuren neemt me van top tot teen op en de beslissing is wat haar betreft gauw gemaakt ..."Spectaculair!!!"...het ligt waarschijnlijk aan m’n stemmig zwarte shirt ... het was die ochtend vrij somber weer, vandaar, anders was ik voor die maagdelijk witte blouse gegaan of op z’n minst een sportief outfitje ... helaas te laat, het wordt dus "Spectaculair". Nou vooruit dan maar, al hoop ik dat "Spectaculair niet is wat ik denk dat het is", ze zal wel weten wat ze doet en ik ben echt niet vies van een beetje make-up, maar dan heb ik het wel over een béétje.
Ze gaat aan de slag met sponsen en kwasten ... "een kloddertje hier en een spettertje daar", ik heb door het fietsen langs het water al best een kleurtje opgedaan maar dat moet nog worden afgedekt en dicht gesmeerd met een flinke klodder schoensmeer, en daar overheen weer een flinke laag poeder. Het moet allemaal binnen een strak schema gebeuren want de volgende dames staan al te trappelen.
Er komt een juffrouw langs om de boel een beetje op te porren en om alle gebruikte producten te noteren in mijn "persoonlijke make-up paspoort" ... jawel, daarmee weet je straks welke producten je eventueel aan kunt schaffen ... een pot schoensmeer is nooit weg.
Als de make-up dame me dan eindelijk tevreden lachend staat op te nemen, zoals een kunstenaar z’n voltooide schilderij, mag ik een blik in de spiegel werpen ... Sapperdeflap ... ik lijk wel een aan lager wal geraakte clown. Het enige dat ik weet uit te brengen is ... HEFTIG!!!
Ja, zegt de kunstenares nu, maar dat valt straks helemaal weg op de foto. Oké, niet zeuren ... op naar de kapper ... 20 minuten zegt het strakke schema, dus als de kapster me vraagt of ik koffie of thee wil twijfel ik ... dat gaat natuurlijk ook van die 20 minuten af, en ik heb al niet zo veel vertrouwen in een kapper, ben nog steeds bezig met traumaverwerking ... als een kapper zegt een beetje bijpunten kom je zo ongeveer kaal naar buiten. Gelukkig is er hier geen schaar te bekennen, ik slaak een zucht van verlichting en geef me over, ze gaat aan de slag met borstel en stijltang ..." m’n haar is nog dagenlang boos op me geweest" , maar dit even terzijde.
Daarna mag ik dan eindelijk naar het slagveld…de fotograaf stelt zich voor en blijkt een kruising tussen Mr. Bean en een mimespeler. Hij spreekt alleen Engels, niet echt een probleem ... maar hijzelf heeft hier waarschijnlijk een ander idee over want bij elke opdracht die hij me geeft volgt een uitvergrote versie van Hints en het werkt een beetje op m’n lachspieren, maar ik volg zijn aanwijzingen gehoorzaam op, want wie a zegt ............
Na krap 10 minuten ben ik klaar en mag ik de foto’s gaan bekijken ... ze zien er wat mij betreft allemaal éven onnatuurlijk uit, ben ik dat? Ingrid met een hoedje, "ik draag nooit een hoedje" , Ingrid met een zonnebril, "ik draag wel eens een zonnebril maar dan kijk ik er niet zo vreemd onderdoor", en dat ik m'n lachspieren niet echt onder kontrole had blijkt wel uit die domme grijns.
Ingrid in de kussens ... hé gadverdamme ... dat bén ik helemaal niet. Maar het strakke schema maakt dat ik niet echt de tijd krijg om te bedenken welke foto’s ik nu wel of niet wil, als ik er nog een paar terug wil zien, blijken ze al gedelete. Jammer dan, ik neem er drie, ben ik tenminste niet voor niets aan de schandpaal genageld.
Het lijkt misschien wel alsof het allemaal kommer en kwel is geweest, maar dat is absoluut niet het geval, we hebben ontzettend veel lol gehad, en vreselijk gelachen en juist door al dat lachen waande ik me later op de avond in een slechte scene uit een Batmanfilm, de mascara was afgezakt tot halverwege m’n wangen, en de lipstick zat zo ongeveer achter m’n oren.
Het model zijn zit me gewoon niet in het bloed, véél te vermoeiend!!!
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten