Maar het lachen vergaat me snel wanneer blijkt dat ze in dit ziekenhuis anders te werk gaan met de borstenpletter dan bij het bevolkingsonderzoek.
Ik blijk bij deze petit franse dame zelf aan te moeten geven wanneer genoeg ook écht genoeg is... want anders laat ze de pletter gewoon z’n gang gaan en dat betekend doorgaan met pletten tot ik een ons weeg.
Maar voordat de communicatie tussen ons een feit is en ik tijdens het pijnigen bijna roep “jaaa ik beken... ik ben een heks”, geeft het gezoem van het apparaat al aan dat de foto inmiddels genomen is en ik word vanzelf bevrijd uit het apparaat, deze kastijding herhaalt zich nog zo’n drie keer.
Als vrouw heb je tijdens je leven de nodige ontberingen te doorstaan. Hoezo... het zwakke geslacht?
Dacht ik nu klaar te zijn... echt niet, ik mag verkleumd en half naakt terug naar het kleedkamertje en een krantje lezen totdat de radioloog een gaatje voor me vrij kan maken, dat blijkt na een minuut of tien het geval en als een halve ijsklomp neem ik plaats op het bed dat de Franse dame me aanwijst.
De radioluege keumt zeu, verzekerd ze me in haar beste Nederlands.
Het schilderij naast me aan de muur, heb ik na twintig minuten zó intensief bekeken, dat ik het nu blindelings na zou kunnen schilderen, en vond ik de dame op het doek net nog ontzettend mooi met die donkere krullen, lange hals, de over haar schouder afgezakte japon en de waaier die half haar gezicht bedekt, nu begin ik me knap te irriteren aan die lange nek en daar kan die waaier écht niet meer tegen op.
Na een half uurtje komt de Franse freule even om de hoek kijken en vragen of de radioluege al klaar is, ‘sorry, maar ik heb nog niemand gezien... buiten die dame met die lange nek dan’, een excuus volgt en de deur slaat alweer dicht.
Om de tijd te verdrijven neem ik de rest van de kamer maar eens in me op... vierendertig plafondtegels, drie plafondlampen, 4 luchtroosters, 1 rookmelder, 1 wastafel, en tweeëntachtig badkamertegeltjes verder... nog steeds geen radioloog te bekennen, gelukkig heb ik het dankzij m’n stijgende bloeddruk niet meer zo koud onder m’n piepkleine handdoekje... en ik zie de immens rode kop al voor me die me straks in de spiegel zal aankijken. Na de tweeëntachtig badkamertegels vanaf het bed nogmaals grondig geïnspecteerd te hebben dwaalt m’n blik nu af naar een ander schilderij schuin achter me. Het is waarschijnlijk geschilderd door de zelfde persoon als de dame met de waaier, maar bij dit schilderij had de schilder zo te zien iets te diep in het glaasje gekeken óf een slechte bui. De dame ligt er nu een beetje verwrongen bij met haar hoofd met donkere krullen haaks op haar lichaam en de ogen strak gesloten, en ik kan me niet aan de gedachte ontrekken dat de twee schilderijen vóór en ná, moeten voorstellen.
Maar verder kom ik niet met mijn morbide gedachte want de deur zwaait open en daar staat de radioloog al naast me. Een jonge man met een geruststellende blik en nét zulke mooie donkere krullen als de dame op het schilderij... vast familie. Hij stelt zich voor, en begint met het onderzoek, terwijl het apparaat over m’n borst glijd kijk ik mee op het scherm en krijg een déjà vu van een echo tijdens m’n eerste zwangerschap en weet nog net de vraag te onderdrukken of het een jongen of een meisje is.
In plaats daarvan houd ik m’n adem in en wacht op wat er komen gaat.
Het ziet er niet uit als kwaadaardig hoor ik de donkere krullen naast me mompelen en er valt een gigantische last van me af.
Maar zo lang als de man op zich liet wachten, zo snel is hij al weer vertrokken, en ik kleed me nu enigszins beduusd en met uiteraard een hoogrode kop aan.
Nog één dag te gaan en dan terug voor de uiteindelijke uitslag...
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten