Puberbrein...

Het heeft even geduurd maar na lang wikken en wegen ben ik er eindelijk achter... met een puber valt absoluut niet ‘normaal’ te communiceren, en wat misschien nóg belangrijker is... ze kunnen er niets aan doen. Het schijnt iets met nog niet volgroeide hersenen te maken te hebben. Met ‘normaal ’ bedoel ik, om en om het woord krijgen en dan ook nog naar elkaar luisteren. Maar na de eerste twee woorden van mijn kant, word ik overruled en krijg ik een negatieve ontlading over me heen waar geen speld meer tussen te krijgen is. Dus absoluut niet proberen want dit is zonde van de verspilde energie.

Uitslapen tot een uur of één, twee? ... ‘t schijnt heel normaal te zijn op die leeftijd, er wordt een stofje aangemaakt in de hersenen dat ervoor zorgt dat ze extra slaap nemen, wat weer nodig schijnt te zijn om de groei van de hersenen te bevorderen. Klinkt allemaal heel klinisch, maar het geeft mij persoonlijk een héél geruststellend gevoel. Een leeg geplunderde koelkast die even daarvoor nog behoorlijk gevuld was... een puberbrein heeft nu eenmaal véél voeding nodig. Als ik voorzichtig opper dat het misschien eens tijd wordt om een beetje orde in de chaos, ' lees zijn kamer' te scheppen, kijkt hij me aan of ik niet helemaal goed bij m'n hoofd ben, en op zo'n manier dat ik het angstige vermoeden begin te krijgen dat zoonlief misschien wel eens gelijk zou kunnen hebben. Chill moeder...... 'Ik ben inmiddels dus ook aan een nieuw woordenboek toe... boeie... duhhhh?'

Als ik m'n puberzoon zeg dat hij een warme trui aan moet trekken omdat het buiten toch wel érg koud is... loopt hij vervolgens in een enkel t-shirt naar buiten... om als de mussen dood uit de boom vallen een wollen muts op te zetten... 't schijnt dan nét mode te zijn. Mijn eerste gedachte was, 'gewoon dwars,' zoals ik me uit een ver verleden nog van mezelf weet te herinneren... maar niets is minder waar... relativeren kunnen ze nog niet, dus alle gevoelens worden heftiger beleefd... het ligt dus niet aan mij... ik ben niet persé een héél vervelende moeder.
Ik heb het inmiddels maar afgeleerd om commentaar te geven en slik snel m'n woorden in.

Tegenwoordig ben ik maar aan het onderhandelen geslagen... 12.00 uur thuis vindt mijn puber te vroeg... 2.00 uur is mij te laat en ergens halverwege ontmoeten wij elkaar... dat betekend voor mij 1.00 uur maar voor hem 1.30 uur... boeie... duhhhh......
Ik geef hem het gevoel dat hij de regie in handen heeft, en hij laat mij in de waan dat hij een gehoorzaam kind is en ik een goede moeder.

Ach, zolang we er beiden de humor nog van in kunnen zien, zal het allemaal wel los lopen, en komt het vást goed.


Copyright © Ingrid Punt 2010