Pinnen
Onderweg naar mijn werk realiseer ik me dat ik nog geld moest pinnen. Maar ik ben al behoorlijk laat. De twijfel slaat toe, nu nog even snel, of wachten tot vanmiddag als er waarschijnlijk weer een gigabtische rij staat. Hartje binnenstad... tegen de tijd dat ik klaar ben met werken bulkt het nog van de toeristen en die hebben alle tijd. Nu, dan toch maar even snel.
Ik heb er maar twee voor me dus dat scheelt. De voorste pinner is net zo gehaast als ik, dus snel, maar de dame pal voor me is een behoorlijke treuzel. Waarschijnlijk een dagje vrij want ze neemt er alle tijd voor.
Gejaagd kijk ik op m'n horloge, nog vijf minuten. Als treuzel voor me nu een beetje op wil schieten red ik het nog net. Treuzel strijkt het net gepinde geld goed glad voor ze het netjes sorteerd en op haar dooie akkertje in haar portomonee opbergt. Zo nog even wachten op het briefje. Ook dat word keurig opvouwen eer ze het achter het briefgeld steekt. O nee, toch maar liever in de jaszak, of nee, toch maar in de portemonnee. Ach, neem je tijd...
Ik haal nog maar eens diep adem en lach vriendelijk naar treuzel, maar god hoort me brommen. Ik kijk nogmaals op m'n horloge. Nog maar twee minuten. De race tegen de klok is begonnen.
Eindelijk ben ik aan de beurt. Ik doe m'n tas open om mijn portemonnee te pakken, maar die blijkt dus niet op zijn vaste plek te zitten. Gek, ik rommel nu wat paniekerig in mijn tas. Maar al wat ik vind -en dat is een hoop- géén portemonnee.
Verd.... ze zullen me in de bus toch niet gerold hebben. De adrenaline schiet nu door mijn lichaam. Denk na, waar heb je hem voor het laatst gebruikt. Gisteren in de supermarkt... heb ik hem misschien op tafel laten liggen?
Nee, vanmorgen heb ik hem toch écht nog in m'n tas gezien.
Nog steeds in paniek kijk ik weer op m'n horloge, inmiddels vijf minuten te laat. Ik denk aan wat ik allemaal in die portemonnee heb zitten, niet veel, hooguit wat klein geld... en een verzameling onbelangrijke kassabonnetjes, dus dat is het punt niet. Maar wel behoorlijk wat pasjes die ik nu dus allemaal moet laten blokkeren. Eerst maar eens m'n werk bellen dat ik later kom, want ik moet natuurlijk ook aangifte doen, en dat gaat waarschijnlijk ook weer uren duren, de moed zakt me in m'n schoenen. Ik zie mezelf daar al zitten met uiteraard weer rijen mensen voor me......de nodige instanties die ik moet bellen, pasjes die opnieuw aangevraagd moeten worden...... vermoeiend...... kom ik straks gebroken op m'n werk...... hier heb ik écht geen zin in...... ik besluit om toch maar wakker te worden.
Nog slaperig maar opgelucht -dat scheelt me weer een hoop werk- doe ik traag m'n ogen open en kijk op de wekker...
Ik heb nog een uur voor ik er uit moet... straks toch maar liever met de fiets zucht ik voor ik me omdraai en lekker verder droom.
© Ingrid Punt 2010
Eindelijk ben ik aan de beurt. Ik doe m'n tas open om mijn portemonnee te pakken, maar die blijkt dus niet op zijn vaste plek te zitten. Gek, ik rommel nu wat paniekerig in mijn tas. Maar al wat ik vind -en dat is een hoop- géén portemonnee.
Verd.... ze zullen me in de bus toch niet gerold hebben. De adrenaline schiet nu door mijn lichaam. Denk na, waar heb je hem voor het laatst gebruikt. Gisteren in de supermarkt... heb ik hem misschien op tafel laten liggen?
Nee, vanmorgen heb ik hem toch écht nog in m'n tas gezien.
Nog steeds in paniek kijk ik weer op m'n horloge, inmiddels vijf minuten te laat. Ik denk aan wat ik allemaal in die portemonnee heb zitten, niet veel, hooguit wat klein geld... en een verzameling onbelangrijke kassabonnetjes, dus dat is het punt niet. Maar wel behoorlijk wat pasjes die ik nu dus allemaal moet laten blokkeren. Eerst maar eens m'n werk bellen dat ik later kom, want ik moet natuurlijk ook aangifte doen, en dat gaat waarschijnlijk ook weer uren duren, de moed zakt me in m'n schoenen. Ik zie mezelf daar al zitten met uiteraard weer rijen mensen voor me......de nodige instanties die ik moet bellen, pasjes die opnieuw aangevraagd moeten worden...... vermoeiend...... kom ik straks gebroken op m'n werk...... hier heb ik écht geen zin in...... ik besluit om toch maar wakker te worden.
Nog slaperig maar opgelucht -dat scheelt me weer een hoop werk- doe ik traag m'n ogen open en kijk op de wekker...
Ik heb nog een uur voor ik er uit moet... straks toch maar liever met de fiets zucht ik voor ik me omdraai en lekker verder droom.
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten