Déjà Vu ...

Geen benul van het seizoen, het jaartal, waar het was en waar we nu precies heen gingen. Het was koud en de zon scheen... "hij stond laag, dus waarschijnlijk toch winter," jij floot één of ander liedje... zoals gewoonlijk," we zaten naast elkaar in de auto op het punt een tunnel in te rijden, en heel gek... zo jong als ik was, werd ik plots overspoelt door een gevoel van dankbaarheid en geluk, ik wilde dat moment vasthouden en terwijl we de tunnel in reden wist ik... als alles op dat moment op zou houden te bestaan… het was goed. Achteraf een vreemde gedachte... zéker voor een kind. Mijn gelukzalige gevoel werd overgenomen door weemoed. Je keek me zonder een woord te zeggen vol verbazing aan, je voelde mijn gedachte.
Het leek wel een voorbode.

Hier zit ik dan, wachtend naast jouw bed... wachten op wat komen gaat... luisterend met ingehouden adem naar jouw adem, die met de minuut moeizamer wordt.
Het is koud, winter, ik weet waar we zijn... maar niet waar jij heengaat.
Ik zie en voel je strijd, jij wil niet weg, en ik wil niet dat je gaat... nog niet. We gaan weer samen richting tunnel, maar dit keer ga ik niet met je mee tot het eind... deze weg ga je alleen, en vlak voor de tunnel moeten we afscheid nemen.

Je zwoegende adem, je ogen soms troebel starend in de ruimte, schijnbaar zonder iets te zien. Wanneer ik het even niet meer aan kan zien staar ik in de schemerlamp naast je bed die me doet denken aan een laagstaande zon... weer héél even overspoelt door een gevoel van dankbaarheid en geluk, waarna mijn gelukzalige gevoel wordt overgenomen door weemoed.
Je kijkt me zonder een woord te zeggen plots helder en vol verbazing aan, je voelt mijn gedachte... en langzaam draaien je ogen richting hemel terwijl je je laatste adem uitstoot.
Het is goed......


Copyright © Ingrid Punt 2010