Ondanks alle middelen die we anno 2010 tot onze beschikking hebben om met elkaar te communiceren, is het tegenwoordig huilen met de pet op ’tenminste dat is mijn mening’.
Het lijkt wel of we er met z’n allen steeds slechter in worden, en dan doel ik op het normale menselijke contact. Oké… vast of mobiel telefoonverkeer... sms… msn… mailen, hyven, facebook, twitter en weet ik wat er allemaal nog meer mogelijk is, ' ik maak me er zelf net zo schuldig aan ', we zijn er erg bedreven in... maar normaal een praatje maken met iemand...... is haast onmogelijk.
Misschien herken je dit wel: Je stapt bijvoorbeeld een lift in en zegt...‘goedemorgen’ ... tegen de persoon die al in de lift staat, waarop hij of zij zo neutraal mogelijk blijft kijken... dat wil zeggen langs jou heen, je dus z.g. niet ziet, je dus ook niet wil horen en je dus je al helemáál geen antwoord wil geven.
In het gunstigste geval wordt je aangekeken alsof je de persoon net een onzedelijk voorstel deed, maar in ieder geval... géén reactie.
Nu laat ik me niet zo snel ontmoedigen tegenwoordig, dus ik zeg nogmaals... ’goedemorgen’... waarop wéér geen reactie volgt. Die verwacht ik na de eerste keer ook al eigenlijk niet meer. ‘Nou dan niet’, zeg ik er tegenwoordig achteraan.
En het genoegen is geheel aan mijn kant om tijdens het verlaten van de lift nogmaals en heel hard te roepen, ‘Goedemorgen en ook een fijne dag'. Kinderachtig, ’t zal best, maar ik heb geen zin om me net zo autistisch, ‘want zo noem ik het’, te gaan gedragen.
Dat ik me er zo aan stoor komt waarschijnlijk ook omdat ik het zo anders gewend was met al m'n 'ouwe' buurtjes, maar die zijn er inmiddels bijna allemaal tussen uit geknepen. Maar die oude garde hield wél van een praatje of een lolletje zo op z'n tijd. Als je 'tante' Stien of 'ome' Cor een weekje niet had gezien, dan belde je aan om te vragen of alles in orde was. Als je geluk had kreeg je een relaas van minimaal een uur, en probeerde je ze al na een kwartier duidelijk te maken dat je nu toch écht naar je werk moest, en de rest van het verhaal wel tegoed hield... maar je wist in ieder geval wel wat er speelde. Ach, dat waren nog eens tijden.
Stel je eens voor... twee mensen, beiden druk met hun eigen mobiel in de weer, terwijl ze wel samen een tafeltje delen maar verzuimen om met elkáár te praten... sorry... ik kan er triest van worden.
Of je staat tegen iemand te praten die vervolgens z’n vinger tegen z’n mond legt om je duidelijk te maken dat hij of zij staat te telefoneren... vooral als je achter een kassa staat is dit ontzettend ergerlijk en ik zal die persoon dus ook vast niet meer ‘storen’ tijdens z’n gesprek, laat zijn boel de boel en help de eerstvolgende klant die me wel normaal te woord staat.
Er zit iemand naast je in de bus met een koptelefoontje op want je zal maar enkele minuten van je favoriete muziek moeten missen, en als je dan om je heen kijkt zit toch zeker 75% van de passagiers met zo’n zelfde koptelefoontje op... help... ik zit met een stelletje zombie's in de bus!!!
Het zijn van die momenten dat ik het gevoel heb dat ik in een slechte Science Fiction film ben beland... ik krijg dus écht de neiging om heel hard te gaan gillen.
Gebeurt het je nu één keer, oké, maar ik sta tegenwoordig perplex als ik eens een keer wél een vriendelijk ‘goedemorgen’ terug krijg, en dat maakt gelukkig dan ook wel meteen weer alles goed.
Want zeg nu zelf... je zou toch bijna aan jezelf gaan twijfelen.
Ik weet eerlijk gezegd ook niet of het nu te maken heeft met het feit dat ik in een grote stad woon.
Iedereen is toch vooral druk met zich zelf in de weer. Maar het valt mij wel op dat het buiten de hoofdstad over het algemeen toch nét iets beter gesteld is.
Misschien moet ik wel in Kolderwolder gaan wonen.
Persoonlijk sta ik er dus ook niet echt van te kijken als ik in de krant lees dat er weer ’s iemand 4 maanden of zelfs langer dood in huis heeft gelegen zonder dat ook maar iemand er weet van heeft gehad. Als mensen elkaar al niet normaal kunnen groeten of op z’n minst aankijken, dan weet je natuurlijk al helemaal niet wie er naast je woont. Laat staan of je er op let of de gordijnen van de buren zo nu en dan geopend zijn.
Ik ben misschien een zeur, maar ik maak me soms echt zorgen.
Ik moest het even kwijt!!!
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten