Vandaag liep ik er weer langs…
Binnen zat het vol met mensen, gezellig kletsend met een hapje en een drankje, niet bewust wat er zich daar ruim twee jaar geleden vlak voor de deur heeft afgespeeld... en zo hoort het ook.
Als ik de plek passeer voel ik me bijna verplicht om er weer even bij stil te staan, en me héél even af te vragen wat er die laatste momenten door je hoofd speelde... was je zó radeloos, had je alles voorbereid of werd je door het idee overvallen.
Heb je misschien nog één moment getwijfeld, had iemand je er van kunnen weerhouden... vragen... zonder antwoorden.
Met één zweefduik sprong jij je vrijheid tegemoet.
Het waarom blijft vaag en gaat mij niets aan,
maar ik blijf het zonde vinden.
Zo'n mooi, geliefd, getalenteerd mens met nog een heel leven voor zich.
De tijd zorgt dat de beelden vervagen, en op de plek herinnert niets meer aan jou.
Geen gedenkteken, geen bloemen.
Alleen een korte tekst die daar in de muur gegraveerd is, vér voordat jij tot je wanhoopsdaad kwam......
" Als ik een mens was en geen steen, wenste ik jullie om me heen."
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten