Het is een donkere koude dag, maar desondanks behoorlijk druk in de binnenstad.
Zoals gewoonlijk kun je over de koppen lopen, en zodra ik de bus uit stap ga ik op in de massa. Ik laat me meedrijven op de stroom van gehaaste apathie, op weg naar een belangrijke afspraak. Tussen de benen van de mensen door dringen plots flarden van een huilend gezicht bij me binnen, en op het moment dat ik passeer zie ik hem zitten op een oud vaal kleed, voor zich een opgerolde handdoek met wat euro's, een mondharmonica in z’n vuile kapotte handen… en hij huilt alsof zijn leven ervan afhangt. Mijn hart breekt bij het zien van zoveel verdriet en heel even staat de wereld stil… de jongen zal niet veel ouder zijn dan mijn eigen zoon. Zijn hond die naast hem ligt kijkt me met z’n trouwe hondenogen verdrietig aan. Alsof hij een troostend woord voor zijn baasje verwacht. Maar heel lang duurt de bevroren stilte niet en de mensenmassa sleurt me al weer met zich mee, op weg naar mijn “belangrijke” afspraak.
Dagen lang heb ik zijn huilende gezicht voor me gezien en mezelf afgevraagd wat de oorzaak was van zoveel verdriet en of ik mischien iets had kunnen doen. Spijt… ja dat is het juiste woord, spijt van een gemiste kans, en een verkeerde keus. Ik krijg een tweede kans want een aantal weken later zit hij er weer, zijn gezicht rood opgezwollen van al die tranen. Ik leg wat munten in z’n handdoek en hij kijkt me even hoopvol aan. Ik waag het er op en vraag wat de oorzaak is van zijn verdriet. En in gebroken Engels vertelt hij zijn verhaal.
Opgegroeid in een gelukkig, niet onbemiddeld gezin, rechten gestudeerd, veel leuke vrienden en een lieve vriendin… een mooie toekomst lag voor hem open. Maar ondanks dat mooie toekomstbeeld kon hij niet meer tegen alle verwachtingen die aan hem werden gesteld, “de druk werd hem te groot”, de dood van zijn beste vriend was de druppel… hij is gaan zwerven, op zoek naar… ja, hij wist het toen eigenlijk nog niet. Nu weet hij het… hij is op missie...... missie? Ik kijk hem niet begrijpend aan. Ja missie, ik heb het goed gehoord. Hij vraagt of ik naast hem wil komen zitten en na enige aarzeling hurk ik naast hem neer.
Kijk eens om je heen zegt hij… en vertel wat je ziet.
Ik kijk om me heen maar al wat ik zie zijn benen, benen en nog eens benen. Ik kijk hem vragend aan…Kijk nog eens goed zegt hij, ik volg zijn advies op en na een tijdje begrijp ik wat hij bedoelt. Benen ja, benen van mensen, en die mensen lopen onverstoorbaar langs een huilende jongen zonder hem een blik waardig te gunnen.Ik schaam me, een aantal weken geleden liepen mijn benen daar ook tussen. Juist zegt hij, en dat is dus de reden van mijn verdriet. Ik huil voor de mensheid, de mensen zijn zo afgestompt dat men niet eens meer ziet dat een ander ze nodig heeft, en bij een schreeuw om hulp kijken ze liever een andere kant op.
Thuis in mijn beschermde wereldje was ik net zo legt hij me uit, het leek het paradijs, alleen maar bezig met mijn eigen carrière, belangen en verzetjes, ik dacht dat ik gelukkig was.
Blind voor het verdriet van de mensen om me heen en op het moment dat m’n beste vriend bij mij aan klopte voor hulp heb ik hem laten vallen. De dood van zijn beste vriend blijkt niet alleen de druppel, maar ook het moment van bezinning, en tevens de reden van zijn missie om met zijn verdriet de mensheid wakker te schudden en te behoeden voor dezelfde “fout” die hij heeft gemaakt.
Ik vraag hem of er geen andere manier is om de mensheid tot bezinning te brengen, we leven tenslotte niet in het paradijs en hij maakt mij niet wijs dat hij nú gelukkig is.
Misschien.., mompelt hij, maar het gaat me niet om m’n eigen geluk en dit is mijn manier… noem het bezinning… of gekte, aan jou de keus.
Ik vraag of ik iets voor hem kan doen... écht iets doen, er volgt een trieste glimlach. Wezenlijk iets doen, daar ging het hem helemaal niet om, ik had al genoeg gedaan door even stil te staan en zijn verhaal aan te horen, maar een zakdoek zou welkom zijn. Ik geef hem een pakje zakdoekjes en pas nadat hij mijn bezorgdheid heeft weggenomen door me te verzekeren dat hij de nachten doorbrengt bij het Leger des Heils sta ik op.
Zijn hond die al die tijd naast ons heeft gelegen volgt mijn voorbeeld en kwispelt even met z’n staart, ik aai hem over z’n kop en de jongen begint weer te snikken waarop de hond dicht tegen hem aankruipt. Ik weet dat ik verder niets voor hem kan betekenen, dit is zijn missie en daar kan ik hem niet van afbrengen… hij draagt al het leed van de wereld "vrijwillig" mee op zijn té jonge schouders, en mijn benen gaan na enige aarzeling weer op in de massa… bezinning of gekte… aan ons de keus.
Weken later zie ik hem weer zitten… huilend met zijn trieste hond naast zich… zijn missie is nog steeds niet volbracht.
© Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten