Mist...

Mist

Welke dag het vandaag is... ik heb geen idee... mist... eerlijk gezegd maakt het me ook niet meer uit of het zondag, maandag of wat voor dag dan ook is, tegenwoordig lijken alle dagen op elkaar... mist... de klok en ik begrijpen elkaar niet meer... mist... de uren kruipen voort zonder dat ik weet wanneer ik op moet staan, moet gaan eten of wanneer het tijd is om te gaan slapen... mist... honger en slaap zijn een vreemd begrip geworden, en zelfs mijn herinneringen zijn vaag... mist...

Soms trekt de mist heel even op en vooral de herinneringen uit mijn jeugd zijn haarscherp, mijn zintuigen werken optimaal als ik mezelf als kleuter aan de hand van mijn oma zie lopen en we stoppen voor een ijsje... ik proef weer de zachte romige vanillesmaak, een ijsje zou daarna nooit meer zo lekker zijn... de geur van mijn vaders after shave, een combinatie van een frisse dag aan zee en vers gemaaid gras... ik voel de zachte gladde zijde van mijn moeder's blouse tegen mijn wang ... de oogverblindende schittering van de zon op het water als ik samen met mijn opa de eendjes voer...

Ik zie, ruik, voel en hoor ze allemaal weer duidelijk voor me, mensen die er allang niet meer schijnen te zijn... tenminste dat wordt me verteld, door een meneer die zegt dat hij m’n zoon is... mist... hij komt me vaag bekend voor... soms vrees ik voor mijn moederhart... mist.
“Zal ik u even naar het toilet helpen”, ik kijk in het gezicht van een vreemde dame en weet niet wat ze bedoelt... mist... maar ze heeft lieve ogen en haar zachte dwingende stem lijkt op die van mijn moeder, dus ik volg haar lijdzaam... mist...

Vaak voel ik me in de war, eenzaam en de schim van de persoon die ik ooit moet zijn geweest... mist... men zegt dat ik trots moet zijn op mijn leeftijd, maar ik voel me alsof ik in een wachtkamer zit... mist... er liggen genoeg tijdschriften om de tijd te doden, maar het lezen gaat me niet meer gemakkelijk af en als ik de woorden al kán lezen begrijp ik ze niet meer... mist... ik zie de mensen langs het raam voorbij lopen... sommigen groeten me, en ondanks dat ik ze niet herken groet ik terug... mist...

Mijn grootste angst is de mist... die steeds dikker wordt, maar tevens omarm ik hem om straks niet meer te hóeven begrijpen dat ik niets meer begrijp... mist.........

Copyright © Ingrid Punt 2010