Zeven sloten

Zeven sloten

Het is alweer een aantal jaren geleden dat mijn jongste zoon op schoolkamp ging. 

De eerste keer een paar dagen van huis, ja ... spannend, vooral voor mij.

De spreekwoordelijke (zeven sloten) kwamen weer om de hoek kijken. Iedere moeder herkent dat denk ik wel. Vooral als je -net als ik- een vrij ondernemend kind hebt. 

Mijn jongste ging altijd op onderzoek uit. In winkels was ik hem dan ook regelmatig kwijt. 

Zodra ik de bankschroef -mijn hand- liet vieren was hij foetsie. 

Vaak vond ik hem terug onder de kledingrekken of in de etalage tussen de paspoppen. 

Dit tot irritatie van het personeel en groot vermaak van het winkelend publiek. 

Vanaf het moment dat hij kon lopen heb ik zelfs een tuigje overwogen. 

Mijn preek vlak voor vertrek was dus  niet gering.

'Blijf bij de groep, ga niet met vreemden mee, goed luisteren naar de juf, wel goed eten en doe geen domme dingen!'

Vooral dat laatste bleek achteraf onduidelijk en uiterst rekbaar.

Nadat ik hem had uitgezwaaid en de bus de hoek omdraaide, probeerde ik het los te laten. 
Na twee dagen ging de telefoon. Het was zijn juf.

'Hallo, het spijt me ... maar er is een ongelukje gebeurd.'

Zie je wel, ik wist het, de schrik sloeg me om het hart.

'Een ongelukje, wat is een ongelukje?'

Een ongelukje kan variëren van een vlek tot een gebroken nek.

Ik was in alle staten en wilde zo snel mogelijk mijn kind zien.
Met een half oor ving ik nog het één en ander op. 
Verkeerd terecht gekomen, pijn en ziekenhuis.

Mijn zoon was tijdens het voetballen op een doel geklommen 
en er met veel bravoure vanaf gesprongen.

Gevolg ... een gebroken sleutelbeen.

De juf begreep mijn paniek. 

'Wacht, ik geef hem zelf wel even.'  

'Hoi mam.'

'O jongen, wat heb je nu weer uitgespookt?!

We komen je zo snel mogelijk ophalen, hoor je! ...

Heb je veel pijn?'

'Het valt mee hoor mam, 

ik moet alleen met mijn arm in de Nutella.'

Puntje april 2015