Blogarchief

vrijdag 13 februari 2015

Hufter



Hufter

Haar hand streelt het gladde cellofaan. Mmmm, bonbons, en dat zomaar op haar deurmat.
Voor mijn liefste Valentijn staat er met sierlijke letters op het bijbehorende kaartje. Ach, het werd uiteindelijk ook wel eens tijd.

Bloemen, Bonbons of zelfs maar een kaartje, heeft ze -voor zover ze zich kan herinneren- nog nooit van iemand gekregen. Verrukt kijkt ze de hal in. Zou haar geheime aanbidder zich nog ergens schuilhouden? Maar op de krolse kat van die sloerie van de overkant na, is er in de hal geen levende ziel te bekennen.

Enigszins teleurgesteld sluit ze de voordeur en legt de zoete schat op tafel. Wie zou haar stille liefde kunnen zijn?
Haar bovenbuurman? Ze hoopt het niet.
Als ze de laatste roddels mag geloven, is hij sinds kort weer single.
Ach welnee, nooit iets van enige vorm van affectie gemerkt, integendeel zelfs.
Bij de gedachte alleen al, krijgt ze uitslag en rode vlekken van weerzin.

Misschien wel die leuke vent met die slimme hond, die elke dag naast haar in de bus zit?
Hij loenst, dat zag ze toen hij zijn donkere bril een keer af deed. Maar hij lacht altijd zo lief naar haar. Verder heeft ze nog geen woord met hem gewisseld.
Waarschijnlijk is  hij verlegen.

Of toch Jan-Willem, haar foute grappen makende collega?
Zou ze zijn vervelende gedoe en spottende lachje dan toch verkeerd geïnterpreteerd hebben?

"Goh, Jo, wat zit je haar leuk. Kappertje geweest ... wanneer  maakt hij het af?
Wat een leuke schoenen... hadden ze die ook in mijn maat?
Zo, jij ziet er mooi uit ... begrafenis?"
De Hufter!!!

Misschien is het dan toch gewoon zijn manier van aandacht vragen.
Meisjes plagen, kusjes vragen, of zoiets.
Mannen, ze zou ze nooit begrijpen. Ze wist het nu zeker. Hij was het. Hij moest het wel zijn. Wie kon het anders zijn ... de postbode?

Haar gemijmer word drastisch onderbroken door de deurbel. Door het spionnetje ziet ze die sloerie van de overkant staan. Even is ze besluiteloos. Moet ze wel open doen? Gadverdamme, zo geen zin in dat gezeur van dat mens. Elke maand heeft ze wel weer een ander vriendje, en ze lijkt er genoegen in te scheppen om haar lastig te vallen met elk pikant detail.
Staat er misschien (relatietherapeute) op haar voorhoofd?

Sloerie drukt nogmaals op de bel, nu dwingend en aanhoudend. Het schijnt nogal dringend te zijn. Nou vooruit dan maar. Ze opent de deur maar de ketting laat ze er op. Voor je het weet zit ze op jouw bank, jouw doos bonbons weg te werken.

"Hallo Jo, is er bij jou misschien iets voor mij afgegeven. Bloemen ... een kaart of een pakketje ... bonbons wellicht?"


"Nou nee.
Ik ben de hele ochtend thuis geweest. Niets gezien of gehoord. Probeer het eens bij de buurman boven."

Sloerie twijfelt, gluurt even argwanend naar binnen, maar bedankt haar dan toch voor de tip.


Zo, misschien wordt het nog iets tussen die twee. Ze verdienen elkaar, mijmert Jo verder als ze het cellofaan van de doos trekt. Een hartvormige praline verdwijnt tussen haar lippen.
Met de ogen gesloten, geniet ze kort maar intens van de zacht smeltende chocolade op haar tong. Dan zet ze haar tanden bruut in de verrassend krokante vrijgekomen vulling.
"Jan-Willem, je blijft een hufter!!!"

Puntje 14 februari 2015

1 opmerking: