Blogarchief

zondag 25 mei 2014

Zure druiven


Zure druiven


'Je weet toch, dat ik niet wil dat je met ze praat!' snauwt een hoge vrouwenstem in het gangpad van de trein -die net op dat moment het drukke broeierige station van Bologna binnen dendert.

'Hoe vaak hebben we het hier nu al niet over gehad.? Ik wil niets met die lui te maken hebben.'
Over welke lui ze het heeft wordt niet helemaal duidelijk, maar haar man knikt gedwee, haalt zijn knokige schouders op en loopt zonder iets te zeggen -op de voet gevolgd door zijn eega- terug naar hun coupe. De reis naar hun vakantiebestemming zou wel eens een ontzettend lange kunnen worden, vreest hij.

Na wat gepruts aan een raampje, ploft ze naast hem neer en moppert onverstoorbaar door.
''Wat is het hier warm zeg, de airco heeft het zeker begeven en dan kan er natuurlijk weer geen raampje open. Heb je gezien hoe het toilet er uit ziet? Brrrr... '
Ze kijkt haar man -die vol interesse naar het voorbijtrekkende landschap kijkt, beschuldigend aan.
'Het is allemaal jouw schuld. Op dat soort dingen moet je toch letten als je een vakantie boekt? En dat voor je dure geld. Ze beloven van alles maar als het geld binnen is laten ze je gewoon stikken. Als we terug komen dien je maar mooi een klacht in, hoor je?'

'Waar blijft het ontbijt trouwens? Dat had er toch allang moeten zijn.'
Na wat in haar tas te hebben gerommeld, haalt ze een plastic zakje met druiven tevoorschijn.
'Gadverdamme, heb je toch die groene ingepakt, die zijn zo zuur als brem ... ik lust alleen die blauwe druiven en dat weet je best!
Wanneer komen ze verdorie met dat ontbijt?!'
Ze plant haar elleboog in de zij van haar echtgenoot.
'Zeg, ga jij eens kijken waar ze blijven!'
De man kijkt op van zijn krant die hij net had open geslagen.

'Je durft zeker niet, te bang om je mond open te doen hé?  Wat ben je ook een klein, miezerig mannetje. Kom op, laat eens zien dat je een vent bent.'
Uiteindelijk slaat het -kleine miezerige mannetje - zijn krant dicht en loopt zuchtend de coupe uit, naarstig op zoek naar het ontbijt van zijn vrouw. Deze morrelt nog wat aan haar raampje, waar geen beweging in te krijgen is.
'Wat een hitte, het is hier gewoon niet te harden.' Bromt ze na.

Na een minuut of vijf is vrouwlief het wachten schijnbaar behoorlijk zat.
'Hij kan het natuurlijk weer niet vinden -de sukkel, ik moet ook alles zelf doen.' 
Met veel gemopper gaat ze zelf maar op onderzoek uit.

Even later komt haar echtgenoot terug. Zonder ontbijt en zonder vrouw. Hij pakt zijn krant en leest met een tevreden glimlach verder. Straks nog maar eens een gezellig praatje maken met die lui van net. Hij krijgt zowaar zin in de vakantie en het lijkt ineens een stuk minder broeierig in de coupe.

"Zou ze dan toch een open raampje hebben gevonden?"

© Ingrid Punt mei 2014

4 opmerkingen: