Fai-retail - Buitenaards

"Buitenaards"

Buitenaards

‘Geef mij zo’n geheugenkaartje voor mijn fototoestel’ zegt ze met een zware Duitse tongval, waarbij ze een sterke drank en tabaksgeur uitwasemt.

Haar huidskleur verraad een leven van flink innemen.

‘Ik maak foto’s van gestoorde mensen’ vertrouwd ze me met troebele ogen toe.

‘O, wat leuk,’ zeg ik twijfelend, niet wetend waar dit gesprek toe zal leiden.

‘Heb je misschien een schaar voor me?’

Die heb ik.

Snel knip ik de verpakking voor haar open en geef haar het geheugenkaartje dat ze -  ondanks haar trillende vingers vakkundig in het toestel propt.

Doordringend staart ze me aan.

‘Hyperactief. ‘

‘Sorry?’Vraag ik verbaast over haar snelle diagnose.

‘Hyperactief … slaap jij wel goed?’

‘Ja hoor, ik slaap prima’ zeg ik enigszins geïrriteerd.

‘Nou, ik niet!’

Daarbij kijkt ze me aan alsof haar probleem mijn probleem is.

‘Dat lijkt me heel vervelend.’ probeer ik meelevend.

‘Ja, dat is zeker heel vervelend, ik doe geen oog meer dicht.’ 

Het idee dat ze wellicht een helderziende gave bezit laat ik snel varen als ze met een duistere blik vervolgd, ‘dat komt door de ondergrondse mensen.’

‘Sorry?’

‘Ondergronds!'

'Ondergronds?'

'Ja ... ondergronds én buitenaards!’
'O'

‘Soms worden ze vergezeld door de visachtige’ knikt ze nu overtuigend. 

'Overduidelijk visachtige ... je weet wel, met van die grote holle ogen.'

‘Grote holle ogen,  ja, overduidelijk visachtige,' echo ik haar na. Tja, wat zeg je anders in zo'n situatie?

Het begint me te dagen dat dit gesprek een zeer vreemde wending gaat nemen en wel eens heel lang zou kunnen gaan duren - doorgaans ben ik wel in voor een diepzinnig of vreemd gesprek, vandaag heb ik er geen zin in en geen tijd voor, er is genoeg werk aan en in de winkel-

Snel klamp ik een passerende, nietsvermoedende klant aan, die niet op zoek was naar hulp, maar hem nu gratis en voor niets in de schoot geworpen krijgt.

‘Kan ik u misschien helpen?’

Paula Huf draait nog enige tijd om me heen, maar ik veins - niet geheel ten onrechte- dat ik het ontzettend druk heb.

Uiteindelijk geeft ze het op en hangt haar fototoestel om haar nek.

Verwikkeld in een diepgaand gesprek met een denkbeeldige, naar ik vermoed iets buitenaards, zwalkt ze de winkel uit.

Geen idee waar naar toe of naar wie … maar dat ze er foto’s van maakt staat als een paal boven water.

© Ingrid Punt mei 2014

"Visachtige"

                      "Ondergronds"