Paskamerleed

Paskamerleed

'Lukt het?'
'uhhh...jaja!' ... zucht ik.
'Kan ik u misschien helpen?'
'uhhh, nee, dank u.'

Het leek een goed idee, even rondneuzen bij de nieuwe winkel in tweedehandskleding.
Nou ja, tweedehands, onder het mom van Vintage of Retro -Whats in a name- geeft het de overwegend oubollige kleding net dat klein beetje Joie de vivre en is de vraagprijs voor oude meuk tegenwoordig zo goed als verdubbeld.

Hier gaat de prijs per kilo, en dat maakt het toch ineens een stuk interessanter. Vooral als ik na wat gerommel en gegraai tussen de kledingrekken, een leuk, vlot, maar vooral lichtgewicht zomerjurkje tegenkom. Na mijn H & M 'etjes eindelijk weer eens een jurkje waar niet de hele stad in loopt.

'Wat kost dit jurkje nu?' vraag ik tussen neus en lippen door aan het Vintage-meisje achter de kassa.
Ze legt het jurkje zorgvuldig op de weegschaal en legt uit dat het gewicht van het veiligheidslabel ongeveer 60 gram bedraagt en dat dit nog van het totale gewicht af gaat.
Boeien! Ik wil weten wat die jurk kost ?!

Het jurkje blijkt - zoals ik al had verwacht, haast niets te wegen en kost daardoor maar vier euro. Daar krijg ik een intens warm, nostalgisch gevoel van. Op naar de paskamer, want ruilen zit er hier natuurlijk niet in. Na me in het jurkje gewurmd te hebben -geen elastische stof en een wel érg korte rits- bewonder ik het resultaat in de spiegel. Hij zit als gegoten en hij flatteert me ook nog eens. Hierin zie ik mezelf deze zomer wel langs het strand flaneren. Na een kritische blik op mijn witte, in foeilelijke sportkousen gehulde benen, slaat de twijfel toe. Géén gezicht, maar na een paar zonnige dagen zullen diezelfde benen straks al snel bijkleuren en die stomme sokken denk ik maar even weg. Nog een paar leuke slippers er onder ... laat de zomer maar komen ... verkocht!

Als ik mijn droomjurkje uit wil trekken, glijdt de -té korte- rits soepeltjes naar beneden, maar dat is dan ook het enige dat soepeltjes glijdt. Daarna gaat de jurk ter hoogte van mijn schouders in protest en klampt zich stevig vast rond mijn schouderbladen. Met ingehouden adem probeer ik het nogmaals. In een laatste wanhopige poging om mezelf van de jurk te bevrijden, geef ik nog een paar harde, moeizame rukken, maar het jurkje blijft halsstarrig ter hoogte van mijn schouders steken. Over de heupen laten zakken lukt ook niet, het enige dat zakt is mijn slip.

In de spiegel daalt mijn blik via mijn verhitte hoofd, langs het eigenwijze jurkje, naar mijn melkflessen met monsterlijke sportkousen. De verkoopster om hulp vragen lijkt me in dit geval dus geen optie. Dit is toch te gek voor woorden, wat aan kan, moet ook uit kunnen. Dus nog maar eens proberen. Maar het jurkje is vastbesloten en heeft nu ook mijn bh opgehitst. Na wat heen en weer gedraai schiet deze los en zet zich strak om mijn keel. Met mijn slip op mijn knieën, mijn bh om mijn nek en het zweet op mijn voorhoofd zie ik de krantenkop al voor me...

"Dode vrouw gevonden in pashokje, een zedenmisdrijf wordt niet uitgesloten."

'Kan ik vast iets van u aanpakken?' klinkt de ongeduldige stem van het retromeisje opnieuw achter het gordijn.
'Neeee, ik ben nog héél even bezig,' kreun ik benauwd, terwijl ik met één hand mijn slip ophijs en met de ander krampachtig het gordijn dicht probeer te houden. Straks zie ik mezelf nog in vol ornaat op You-tube terug, omdat een giechelende bakvis het nodig vond om mij in deze benarde positie te filmen.

De jurk heeft me nog steeds in de houtgreep.Nu is het genoeg! Voordat ik in dat kreng dreig te stikken, pak ik de zoom en scheur de halsstarrige  jurk met één ruk in tweeën. Of het door mijn paniek komt of door de bejaarde stof, maar dit verloopt wonderlijk genoeg ineens zeer soepel. Opgelucht wrijf ik de zweetdruppels van mijn voorhoofd ... gered, maar wat nu?

'Wat is dit?' de tweedehandsjuffrouw achter de kassa kijkt verbaast naar de twee gerafelde stroken stof op haar weegschaal.
'O, dit? ... dit is voor een project' stamel ik.
'Een project?' ze kijkt me vol ongeloof aan.
Achter haar hangt een vreselijk lelijk schilderij van één of andere gesjeesde retrokunstenaar en dit brengt me op een idee.
'Het is voor een nieuw kunstproject' ... iets met stof en verf.
Het gaat me om het bijzondere printje,' hoor ik mezelf  nonchalant mompelen.
Tot mijn opperste verbazing schijnt het te werken want aan haar gezicht te zien klonk het overtuigend.
'O... nou ja, mij maakt het niet uit, het klinkt erg spannend.
Dat is dan vier euro. '

Met een rood hoofd reken ik af en na de vodden in mijn tas te hebben gepropt loop ik beschaamd de winkel uit. De eerstvolgende afvalbak is snel een gehavende jurk rijker.
Van de zomer toch maar weer gewoon in mijn  H & M'etje.

© Ingrid Punt april 2014