Blogarchief

dinsdag 25 maart 2014

Ziekenhuispraat

Ziekenhuispraat


De versgebakken Cardioloog kijkt mijn moeder - die net zo wit is als de lakens van het ziekenhuisbed - ernstig aan. Bedachtzaam strijkt hij zijn hand door zijn donkere haardos en kijkt erbij alsof de camera's elk moment kunnen gaan lopen ...... 'En actie!'

'Heel vervelend voor u mevrouwtje,  het gebeurt niet zo vaak, maar er heeft zich een vervelende complicatie voorgedaan. Er is een hematoom ontstaan' zegt hij, met een blik die hij overduidelijk van George Clooney heeft afgekeken. Mijn moeder verschiet -voor zover mogelijk- nog meer van kleur.
Na haar status nog even aan een diep en grondig onderzoek onderworpen te hebben, fronst hij zuchtend zijn wenkbrauwen.
'Hmmm ...' hij steekt de kaart weer in het daarvoor bestemde rekje, knikt nog even en maakt zich daarna snel uit de voeten ...... 'En cut!'

'Een hema... wat?!' mijn moeder kijkt me geschrokken aan.
'Een bloeduitstorting ma,' stel ik haar gerust.
'O... waarom zegt hij dat dan niet gewoon? '
'Tja ...'

Gelukkig neemt een oudere, geroutineerde broeder het van hem over.
Deze vriendelijk ogende broeder is dan ook een verademing na alle doktoren die meer bezig zijn met vaktermen dan het geruststellen van de patiënt.

Ziekenhuisbroeders verstaan hun vak. Met hun vaak jarenlange ervaring stralen ze vertrouwen uit en weten ze eerder wat er aan scheelt dan menig arts. Bovendien zijn ze een stuk beter te volgen ... tenminste.... 

'We gaan nog even wat bl, bl, bl, bloe,' bij elke lettergreep perst hij zijn ogen tot spleetjes alsof hij hiermee zijn woorden kracht bij wil zetten.
'Bl, bl, bloe, bloe,' probeert hij nogmaals. Langzaam maar zeker lijkt de dieselmotor op gang te komen.
De expressie op zijn gezicht neemt extreme vormen aan en zijn bril zakt tot aan de puntje van zijn neus.
'bloe, bloe, bloe ...'
Mijn moeder - nog van de generatie die weet hoe onbeleefd het is om mensen niet aan te kijken als er tegen je wordt gesproken- blijft hem strak aankijken ... en daarbij, ze kan geen kant op.

Na een flinke hap lucht sputtert hij verder ... 'bloe, bloe, bloe...'
Ik krijg het benauwd als ik denk aan het flinke aantal buisjes bloed er in die tussentijd al afgenomen had kunnen worden. De opgebouwde spanning van de laatste uren begint zich bij mij om te zetten in een onbedaarlijk slappe lachbui, ik voel de uitbarsting naderen. Dapper probeer ik hem weg te slikken en mompel dat ik even een kop koffie ga halen.
'Bl, bl, bl, bloe, bloe, bloed afnemen!' roept de broeder uiteindelijk, terwijl ik met een rode kop de gang op vlucht.

Ondanks zijn gesputter is zijn zorgzaamheid aandoenlijk. Ik ben hem dan ook meer dan dankbaar dat zijn gestotter hem niet heeft weerhouden om voor dit vak te kiezen. 

Ervaren, lief en zorgzaam ...  ach, dat zijn ze eigenlijk allemaal op CCU, "Coronary Care Unit"
ofwel ... de hartbewaking.
'O... waarom zeg ik dat dan niet gewoon? '

Tja, je krijgt er toch altijd nog wel iets van mee.

© Ingrid Punt maart 2014




6 opmerkingen:

  1. Clooney aan je bed en een stotterende lieverd die bloed afneemt... moeders had het slechter kunnen treffen ;-)
    Ondanks dit mooie verhaal, hoop ik toch dat je niet al te veel tijd meer krijgt om nog meer jargon te leren!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We kunnen er inmiddels beiden de humor van inzien Lilian. Maar voorlopig kunnen we geen dokter of broeder meer zien. :D

      Verwijderen