'Klaas ... wat doen we met moeder dit jaar?'
Klaas kijkt zijn vrouw verbaast aan 'Wat doen we met moeder dit jaar?'
Als hij eerlijk antwoord zou geven zouden ze hem waarschijnlijk direct opsluiten. De kerstdagen én oud en nieuw inbegrepen, bivakkeert zijn schoonmoeder - al sinds hij zich kan heugen - een volle week bij hen. Dit jaar zal dat niet anders zijn. Bij de gedachte zakt zijn humeur naar het nulpunt. Want je kan alles van zijn schoonmoeder zeggen, maar een gezellig mens, makkelijk in de omgang en subtiel, horen geen van drieën in het rijtje thuis.
Vanaf het moment dat hij bij haar een stap over de drempel waagde was het hem al duidelijk, hij viel niet in de smaak, en dat is nog zachtjes uitgedrukt.
Sterker nog, er deugde eigenlijk helemaal niets aan hem. Zijn uiterlijk, zijn loopje, zijn kleding, zijn baan, zijn afkomst, hij kon gewoon geen goed doen. Deed hij in het begin nog zijn uiterste best om het beeld dat ze van hem had in positieve zin te veranderen, inmiddels heeft hij de moed allang opgegeven. Hij zit zijn tijd met haar wel uit.
'Hallo ma, alles goed ma, wil je iets drinken ma, zit je lekker ma, zal ik je zo naar huis brengen ma?'
Vooral dat laatste gaat hem ontzettend makkelijk af en bij de gedachte dat hij haar op de terugweg flink kan laten schrikken door zo nu en dan flink gas te geven om vervolgens op de rem te trappen doet hem grijnzen. Dat moet hij haar nageven, ze weet het beste in hem naar boven te halen.
Het is nieuwjaarsdag en z’n schoonma kijkt hem na een volle week getreiter vanaf haar troon hooghartig aan. 'Hoe is het nu op je werk, al promotie gemaakt of hang je daar nog steeds de loopjongen uit?' ze werpt een veelzeggende blik op haar dochter. Maar die doet zoals gewoonlijk of haar neus bloed. Hij begrijpt eens te meer waarom zijn nimmer gekende schoonvader ooit met de noorderzon is vertrokken. Verbolgen kijkt hij toe hoe zijn vrouw suikerzoet de klontjes aangeeft en de angst dat ze ooit op haar moeder zal gaan lijken slaat hem om het hart.
Wanneer z’n vrouw de lege kopjes naar de keuken brengt, sist z’n schoonmoeder hem toe dat hij een klein miezerig mannetje is en dat in haar ogen altijd zal blijven. Ze slaakt een diepe zucht en vraagt zichzelf hardop af wat haar dochter ooit in hem heeft gezien. Ze had zo veel beter kunnen krijgen. Hij haalt zijn schouders op en met een vaag lachje rond zijn mond helpt hij zijn venijnig mopperende schoonmoeder in haar jas.
'Schat, ik breng je moeder even naar huis en ik breng meteen de kerstversiering even naar de schuur.'
Als hij een paar uur later fluitend met een volgeladen steekwagen richting schuur loopt, vraagt hij zich af wat hij volgend jaar met kerst zal gaan doen. Twee weken Bahama’s lijkt hem wel wat. Met een vette erfenis moet dat zeker lukken. Hij zet de zware, bijna onhandelbare doos achter in de schuur, waarna hij de deur sluit om die voorlopig niet meer te openen.
Copyright © Ingrid Punt 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten