Vrij...

Vrij

Vannacht zat jij weer naast me... 

gewoon... hier aan mijn zij. 

Je praatte en je lachte, 

en zei.... ik ben nu vrij. 

Ik kon het niet geloven, 

de dood had je gehaald... 

Jij kon het niet verklaren, 

je had je prijs betaald. 

Je leek me zielsgelukkig. 

Dat was best lang gelee. 

Begrijpen deed je ‘t ook niet, 

je had geen flauw idee. 

Je maakte je wel zorgen, 

of ik wel had gehad 

hetgeen je mij beloofde 

dat ging je aan je hart. 

Ik zei “vergeet het aardse, 

het is van geen belang. 

Zoals jij zit te stralen, 

je bent niet langer bang.” 

Voor mij was het bijzonder, 

ik zag de oude jij. 

Je praatte en je lachte, 

dat stemde me weer blij. 

Je zou een briefje schrijven. 

“Niet doen... dat doet hen zeer, 

want wie zou het geloven... 

je bent hier écht niet meer.” 

Het leek je niet te deren. 

Jij had dit zelf bepaald. 

En tijd zou het me leren, 

de dood was achterhaald. 

En dus zat jij weer naast me... 

gewoon... hier aan mijn zij. 

Je praatte en je lachte, 

en zei.... ik ben nu vrij...... 

© Copyright Ingrid Punt februari 2012